Piosenka „Marianna” zespołu Kult, choć znana szerszej publiczności dzięki wykonaniu Kazika Staszewskiego, jest w istocie utworem napisanym przez jego ojca, Stanisława Staszewskiego, w drugiej połowie lat sześćdziesiątych w Paryżu. Znalazła się na dwóch płytach Kultu: „Tata Kazika” (1993) i „Tata 2” (1996). Tekst, niezwykle symboliczny i wieloznaczny, stanowi gorzką satyrę na postawy młodzieży i środowisk intelektualnych podczas słynnych wydarzeń Maja '68 we Francji. Stanisław Staszewski, mieszkający wówczas na emigracji w Paryżu, maluje raczej nieprzychylny obraz protestującej młodzieży.

Główna bohaterka, tytułowa Marianna – imię to jest zresztą symbolem Republiki Francuskiej – to postać znudzona i cyniczna, poszukująca wrażeń w dekadenckim stylu życia. „U Marianny orzechy z miodem, U Marianny szampan pod lodem, U Marianny krwawa langusta” – te wersy malują obraz luksusu i sytości, kontrastujący z późniejszym zrywem rewolucyjnym. Marianna „chłopców judzi, ale się nudzi”, co podkreśla jej hedonistyczne podejście do życia i potrzebę ciągłych, nowych bodźców. W tej pustce egzystencjalnej, rewolucja staje się dla niej jedynie „romansem barykad”, sposobem na zabicie nudy i poszukiwanie ekstremalnych emocji.

Kluczową rolę w tej opowieści odgrywa ciotka Idalia Antyk. Jest ona przedstawiona jako mentorka, która, choć sama stoi na uboczu, zaszczepia młodym ludziom idee i zachęca ich do walki, wykorzystując ich do własnych celów. Ciotka Idalia bywa interpretowana jako symbol Związku Radzieckiego lub starszego pokolenia francuskich lewicowców, obserwujących i z daleka kibicujących strajkującej młodzieży. Ona „mieszka cykutę”, zdejmuje „włócznie zatrute” i wysyła Mariannie „czerwoną gwiazdeczkę, portrecik cara”, dostarczając jej ideologicznych „gadżetów” i zachęcając do rewolucyjnej aktywności. Postać Idalii Antyk to genialna figura, która opisuje kraj, co uważa, że jest jeszcze piękny i może kokietować, choć w rzeczywistości pozostaje mu jedynie produkcja gadżetów i hipnotyzowanie słabszych psychicznie.

Tekst piosenki, zderzając dekadencję z chaosem rewolucji, jest soniczną eksplozją, która wciąga w surrealistyczny świat absurdu i buntu. Rewolucja staje się tu karnawałem, gdzie „śmietnik płonie, policja pędzi”, a Marianna wraz z kompanami „odgryzie szyjkę, zrobi balet”, traktując przewrót jako okazję do zabawy i odreagowania. W wersach „O, jak klawo, o, jaka draka / Można śmiać się, można i płakać / Wnet zapomnieć na dupie krosty / Zamiast krzywych nogi mieć proste” widać, jak powierzchowne są motywacje do udziału w tych wydarzeniach – jest to ucieczka od osobistych kompleksów i niedoskonałości, obietnica prostego rozwiązania problemów.

W piosence pojawiają się również liczne spolszczone słowa pochodzące z francuskiego języka ulicy, takie jak „flik” (policjant) czy „baniola” (samochód), co dodatkowo osadza utwór w kontekście wydarzeń paryskich. Tygrys do baku to nawiązanie do kampanii reklamowej koncernu paliwowego Esso z 1965 roku „Mettez un tigre dans votre moteur”. Ostatecznie, Marianna i jej towarzysze pragną uciec od wszystkiego, co im przeszkadza – od polityki, klas, klik, partii, syndykatów (tu w znaczeniu związków zawodowych, istotnych w eskalacji niepokojów społecznych we Francji).

Finał utworu to pragnienie spokoju i prostoty, dalekie od politycznego zgiełku: „Dialektyka… i w ogóle wszystko, co nam przeszkadza / Spokojnie leżeć na Słońcu trzymając ręce na piersiach panienek / I patrzeć na chmury typu cumulus w kolorze białym… / Natomiast niebo jest przy tym niebieskie”. Te słowa stanowią ironiczny komentarz do całej rewolucyjnej gorączki, sprowadzając ją do zwykłego pragnienia ucieczki od problemów i cieszenia się prostymi przyjemnościami życia, z dala od patosu i ideologii. Piosenka jest doskonałym komentarzem na temat tego, jak wielkie idee mogą stać się jedynie gadżetem, a rewolucja – sposobem na zabicie nudy.