Interpretacja The tree song - Kaiba (OST)

"The tree song" autorstwa Kaiba (OST), skomponowany przez Kiyoshiego Yoshidę i Minako Obatę, to utwór, który w swojej prostocie kryje głęboko poruszającą i mroczną przypowieść. Piosenka ta, grana w odcinku 6 anime Kaiba, doskonale oddaje główne motywy tej surrealistycznej, psychologicznej produkcji z 2008 roku, wyreżyserowanej przez Masaaki Yuasę, takie jak tożsamość, samotność, utrata pamięci i destrukcyjne pragnienia.

Tekst opowiada historię starego i samotnego drzewa, które obserwuje upływ czasu i przemijanie ludzi, pozostając niezmiennie w miejscu. Nie ma na nim wyrytych imion, nikt nie odprawia przy nim tańców ani modlitw, co symbolizuje jego absolutną izolację i brak prawdziwej, trwałej więzi z otaczającym światem. Drzewo pragnie mieć wszystkie życia i serca oraz posiadać je wyłącznie dla siebie, co odzwierciedla głębokie, wręcz obsesyjne pragnienie przynależności i przezwyciężenia pustki. Nie jest to jednak pragnienie dzielenia się czy miłości, lecz raczej posiadania, co zapowiada jego tragiczny los.

W miarę rozwoju piosenki, pragnienie drzewa staje się coraz bardziej mroczne i konsumpcyjne. Aby wypełnić swoją samotną duszę, drzewo połyka śmiech dzieci, łzy radości, nowo narodzone dzieci, a nawet ptaki i bestie. Ta przerażająca metafora odnosi się do próby zapełnienia wewnętrznej pustki poprzez absorbowanie zewnętrznych elementów, bez prawdziwej interakcji czy wymiany. W kontekście anime Kaiba, gdzie tożsamość i wspomnienia mogą być kupowane, sprzedawane, lub przenoszone między ciałami, ten akt połykania nabiera dodatkowego, niepokojącego wymiaru. Drzewo, podobnie jak społeczeństwo w Kaiba, próbuje zaspokoić egzystencjalne potrzeby, manipulując i zawłaszczając to, co powinno być intymne i osobiste. W tym świecie, wspomnienia są intymne i tworzą nas, ale ich postrzeganie jako plików na dysku twardym, łatwo modyfikowalnych czy kopiowanych, jest dehumanizujące i prowadzi do traktowania ich jako jednorazowych.

Paradoksalnie, po tych aktach konsumpcji, drzewo jest nadal samo. Wiatr już nie niesie żadnej pieśni, a ono stoi nieruchomo. To wskazuje, że zewnętrzne "zdobycze" nie przyniosły mu upragnionego ukojenia, lecz jedynie pogłębiły jego pierwotną samotność. Ten motyw jest kluczowy dla Kaiby, gdzie poszukiwanie tożsamości poprzez manipulację wspomnieniami i ciałami często prowadzi do jeszcze większego cierpienia i zagubienia. Masaaki Yuasa, reżyser Kaiby, czerpał inspirację z własnych uczuć samotności i wyobcowania po przeprowadzce do Tokio, zastanawiając się, jak ludzie akceptują nieuchronność śmierci i co zostaje z nas, gdy wszystko przemija. Te refleksje odnajdujemy w piosence, która jest niczym mroczna kołysanka o egzystencjalnym lęku.

W kolejnych zwrotkach drzewo kontynuuje swoje dążenia, pragnąc tym razem całego świata. Ani błyszczące płatki śniegu, ani wiosenny deszcz nie były w stanie ukoić jego duszy. Połyka oceany i góry, białe kwiaty, słońce, księżyc i gwiazdy, a nawet cienie, aby wypełnić swoją pustą duszę. Ta kosmiczna wręcz konsumpcja symbolizuje ostateczne dążenie do całkowitej kontroli i unifikacji, z nadzieją na zaspokojenie niezaspokojonego pragnienia. Jest to kwintesencja nihilizmu, silnie obecnego w Kaibie, gdzie zdolność technologii do manipulowania życiem wyprzedza ewolucję ludzkiej empatii.

Ostatnie linijki piosenki są druzgocące. Drzewo, pochłonąwszy wszystko, jest teraz samo. Nie ma już ani dnia, ani nocy, a ono nadal stoi nieruchomo. Zostaje całkowita pustka, nic. Ten obraz doskonale oddaje tragiczną ironię: w próbie posiadania wszystkiego, drzewo zniszczyło wszystko, łącznie z samym sobą, w procesie zatracając sens istnienia. Pozostało tylko ono – i nic poza nim. Jest to sugestia, że prawdziwe ukojenie i sens nie leżą w zaborczym posiadaniu, lecz w autentycznych relacjach i doświadczeniach, których drzewo, w swojej desperacji, nigdy nie było w stanie nawiązać. Piosenka jest tragicznym odzwierciedleniem ludzkiego dążenia do ucieczki od samotności, które, prowadzone przez egoistyczne pragnienie posiadania, może doprowadzić do całkowitej destrukcji i pustki. Wyjątkowo prosty, a zarazem dziecięcy styl graficzny Kaiby Yuasy sprawia, że ta mroczna przypowieść jest jeszcze bardziej uderzająca i niezapomniana, ujawniając brzydotę i potworność ludzkich postaw.