Interpretacja If I love again (다시 사랑한다면) - Jung Seung Hwan

Utwór „If I love again (다시 사랑한다면)” w wykonaniu Junga Seung Hwana to głęboko poruszająca ballada, która wnikliwie analizuje ból po utraconej miłości i skomplikowane uczucia towarzyszące refleksji nad przyszłymi związkami. Wydana 3 września 2025 roku, jest remake’em piosenki Do Won-kyunga z 2001 roku, stanowiąc jednocześnie część ścieżki dźwiękowej do filmu „First Love Ending” (lub „Just For Meeting You”). Jest to idealny wybór dla Junga Seung Hwana, który zyskał uznanie jako „książę ballad” i „emocjonalny balladzista”, słynący z poruszających i wokalnie ekspresyjnych utworów, które często zaczynają się od delikatnych dźwięków gitary akustycznej, by następnie przechodzić w porywające, emocjonalne crescendo.

Tekst piosenki to introspekcyjna podróż, w której narrator, doświadczony przez głęboką, lecz zakończoną cierpieniem miłość, zastanawia się nad tym, jak postąpiłby, gdyby miał szansę kochać ponownie. Przy pierwszym kontakcie z tekstem uderza jego melancholijny i niezwykle szczery ton. Podmiot liryczny wyraża pragnienie, by w kolejnym życiu, czy też w następnej miłości, uniknąć błędów przeszłości. Marzy o tym, by spotykać się rzadziej, mniej oczekiwać i nie składać zbyt wielu obietnic. To pragnienie jest bezpośrednią konsekwencją intensywności i ostatecznego bólu poprzedniego związku. Sugeruje, że zbyt głęboka miłość prowadzi do smutnego końca, a zatem należy chronić swoje serce przed nadmiernym zaangażowaniem, które może przynieść jeszcze większe cierpienie.

Dalsze fragmenty utworu pogłębiają to uczucie ostrożności. Narrator wyobraża sobie przyszłe rozstanie, które miałoby być pozbawione wielkiego bólu, z pozostawieniem jedynie „lekkich wspomnień, które można by odrzucić”. Ta wizja nie wynika z braku uczuć, ale z głębokiego zrozumienia, że emocjonalne blizny pozostawione przez intensywne związki są trudne do zagojenia. Podkreśla to paradoks miłości – choć pragniemy jej głębi, to właśnie ta głębia może prowadzić do największego cierpienia. Zamiast szukać wiecznej, intensywnej miłości, podmiot liryczny pragnie spokoju i minimalizacji bólu.

Jednym z najbardziej wzruszających aspektów utworu jest bezinteresowne życzenie szczęścia dla byłego ukochanego. Narrator modli się, aby kolejna miłość tej osoby „nie była taka jak nasza” i aby „z całą pewnością była szczęśliwsza ode mnie”. To świadczy o niezwykłej dojrzałości emocjonalnej i akceptacji, mimo własnego cierpienia. Nie ma tu miejsca na gorycz czy urazę, a jedynie na pragnienie dobra dla osoby, która kiedyś była mu bliska. Jest to cecha charakterystyczna dla ballad Junga Seung Hwana, który często eksploruje uniwersalne historie złamanego serca i rozstania, rezonujące z szeroką publicznością.

W tekście pojawia się również gorzka refleksja nad przemijającym czasem. Narrator mówi, że nawet jeśli upłynie wiele czasu i oboje zapomną o sobie, wystarczy, by wspominać przeszłość i móc powiedzieć: „To też była miłość”. To pragnienie retrospektywnego pokoju i uznania wartości związku, nawet jeśli zakończył się bólem, jest formą zamknięcia i akceptacji. Podmiot liryczny zdaje sobie sprawę, że miłość, którą uważał za wieczną, ostatecznie „go oszukała”. A najsmutniejsze jest dla niego wyobrażenie ukochanego, który w odległej przyszłości będzie żył szczęśliwie bez niego. Ta ostatnia myśl jest kwintesencją bittersweetness – akceptacja utraty połączona z utrzymującym się, cichym bólem.

Ostatnia linijka utworu: „Oby tylko niebo znało moje serce”, to głębokie westchnienie, podkreślające samotność i skrytość jego uczuć. Jest to osobiste wyznanie, które wzmacnia uniwersalny przekaz piosenki. Jung Seung Hwan, znany ze swojego talentu do przekazywania głębokich emocji, nawet gdy osobiście nie identyfikuje się z treścią utworu, czerpie inspirację z innych źródeł, takich jak filmy i seriale, aby w pełni oddać charakter postaci. Jego wokalna ekspresja, jak podkreślają fani, jest perfekcyjna w każdym aspekcie, a jego głos i emocje tworzą „cukierka dla uszu”.

Jung Seung Hwan często współpracuje z autorką tekstów IU, której poetyckie teksty uważa za bardzo kompatybilne ze swoimi preferencjami muzycznymi, co dodatkowo wzbogaca jego emocjonalny repertuar. To utwierdza go w roli artysty, który nie boi się melodramatu i głębokich uczuć, wierząc, że jeśli śpiewa się z serca, można być tak emocjonalnym, jak tylko się chce.