Piosenka "All the kids are depressed" Jeremy'ego Zuckera stanowi poruszający portret współczesnej młodzieży, zmagającej się z poczuciem beznadziei, samotności i presji, by udawać, że wszystko jest w porządku. Utwór powstał w 2018 roku i szybko stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieł artysty, zyskując setki milionów odtworzeń i rezonując z młodą publicznością na całym świecie. Sam Zucker otwarcie przyznaje, że tekst jest autobiograficzny i inspirowany jego własnymi doświadczeniami z lękiem i depresją.

W pierwszym wersecie, "How long have you been smiling? It seems like it's been too long. Some days I don't feel like trying. So what the fuck are you on?", artysta natychmiast uderza w sedno problemu – fasady szczęścia. Pyta, jak długo można udawać, i kwestionuje, co napędza innych, by utrzymywali tak nieustanny uśmiech, sugerując, że może to być wynikiem ukrytych środków zaradczych lub po prostu wielkiego wysiłku. Jeremy Zucker, mówiąc o tym fragmencie, zauważył, że otaczały go osoby, które wydawały się "genuinely and irrefutably happy", co go "wyczerpywało", ponieważ "nikt nie może być tak szczęśliwy tak często".

Pre-Chorus ("I think too much, we drink too much. Falling in love like it's just nothing. I want to know where do we go when nothing's wrong") ujawnia mechanizmy radzenia sobie, które często są pozorne i destrukcyjne. Nadmierne myślenie i picie stają się ucieczką od rzeczywistości, a płytkie romanse są traktowane jako nic nieznaczące, co podkreśla głębokie poczucie pustki i brak prawdziwych, trwałych połączeń. Artysta wyjaśniał w wywiadach, że te wersy mówią o ludziach, którzy "zbyt wiele myślą, by móc funkcjonować w ciągu dnia", a potem "piją, by wyjść z głowy", co, choć działa na chwilę, nie rozwiązuje problemu u jego korzeni. Pytanie "where do we go when nothing's wrong" jest szczególnie dojmujące, sugerując, że nawet w chwilach pozornego spokoju istnieje głębszy niepokój, a brak widocznych problemów nie oznacza braku wewnętrznych zmagań.

Refren, który jest sercem piosenki, stanowi mocną deklarację: "'Cause all the kids are depressed. Nothing ever makes sense. I'm not feeling alright. Staying up 'til sunrise. And hoping shit is okay. Pretending we know things. I don't know what happened. My natural reaction is that we're scared. So I guess we're scared." Jest to wołanie o uznanie powszechności problemów ze zdrowiem psychicznym wśród młodych ludzi. Jeremy Zucker napisał ten utwór, będąc na studiach, kiedy uświadomił sobie, że wielu jego współlokatorów i przyjaciół zażywa antydepresanty. Ta obserwacja, że "każdy się z tym zmaga", szczególnie młodzi, stała się kluczową inspiracją do napisania piosenki. Celem było zdemaskowanie stygmatyzacji i otwarcie dialogu na temat depresji i lęku, które tak często są ukrywane. Wersy o "udawaniu, że wiemy" i "strachu" doskonale oddają presję społeczną, by sprawiać wrażenie, że ma się kontrolę, nawet gdy wewnętrznie panuje chaos i przerażenie.

W drugim wersecie, "No I can't really keep lying. 'Cause I've been scared all along. I'm getting sick of sleeping in. While all my friends are popping pills. And I don't think that they're wrong", Jeremy Zucker podkreśla koniec udawania. Przyznaje się do własnego lęku, który towarzyszył mu od dawna. Zmęczenie bezczynnością (np. "sleeping in") kontrastuje z tym, że jego przyjaciele szukają ulgi w lekach. Warto zauważyć, że artysta nie ocenia ich, mówiąc: "I don't think that they're wrong", co świadczy o jego empatii i zrozumieniu, że dla wielu ludzi leki są niezbędnym elementem funkcjonowania. To pokazuje, że jego celem nie jest krytyka, lecz zrozumienie i normalizacja różnych sposobów radzenia sobie z chorobami psychicznymi.

Outro, "I won't deny it 'cause you saw what it was. I can't deny it if you won't give a fuck. So I'll sew it up. You know I am so in love", jest bardziej enigmatyczne. Może odnosić się do trudności w otwartym dzieleniu się swoimi zmaganiami, kiedy inni nie są zainteresowani lub nie chcą słuchać. Wyrażenie "I'll sew it up" sugeruje próbę ukrycia bólu lub poskładania się na nowo, być może dla kogoś, kto potrafi zauważyć i zaakceptować jego prawdziwy stan. Niektórzy interpretują "I am so in love" jako wyraz miłości do kogoś, kto widzi go prawdziwego, z jego zmaganiami, co daje poczucie akceptacji.

"All the kids are depressed" wyróżnia się nie tylko tekstem, ale i minimalistyczną aranżacją muzyczną oraz melancholijną melodią, co wzmacnia emocjonalny przekaz i potęguje uczucie bezradności i samotności. Wideo do piosenki jest również kluczowe; Jeremy Zucker poprosił fanów, aby podzielili się swoimi historiami o depresji, a następnie wykorzystał sześć z nich (plus swoją własną) w teledysku, wyświetlając ich historie żółtym tekstem na ekranie. Ta wizualna warstwa pomogła zwalczyć piętno związane z chorobami psychicznymi, pokazując prawdziwe zmagania ludzi i dając im głos. Artysta chciał, aby ludzie wiedzieli, że "nie są sami". Jeremy Zucker wierzy, że jego muzyka jest dla niego samego formą "terapii" i sposobem na "przetwarzanie emocji", a jej głównym celem jest sprawienie, by słuchacze czuli się "mniej samotni" w swoich doświadczeniach. Ten utwór jest świadectwem rosnącej świadomości i otwartości w rozmowach o zdrowiu psychicznym wśród młodego pokolenia.