Tekst piosenki "Déjà Vu" autorstwa Jamesa Arthura to głęboko osobiste i bolesne świadectwo uwięzienia w toksycznej, powtarzalnej relacji, która z jednej strony uzależnia, a z drugiej wyniszcza. Utwór, który pojawił się na jego albumie „Bitter Sweet Love” z 2024 roku, odzwierciedla dojrzałość artystyczną i emocjonalną piosenkarza, który od lat otwarcie mówi o swoich zmaganiach z uzależnieniami i problemami w związkach.

Już pierwsze wersy, "You don't ever know what you're missing until you hide it / Now you're my livin' addiction and I'm an addict", jasno precyzują centralny motyw utworu: miłość, która stała się nałogiem. Podmiot liryczny przyznaje się do bycia uzależnionym od drugiej osoby, która sama w sobie jest „żywym uzależnieniem”. To poczucie pułapki pogłębia się w "Breakin' my heart, you're breakin' my heart", podkreślając, że mimo świadomości bólu, ucieczka jest niemożliwa. James Arthur wielokrotnie mówił o swoich doświadczeniach z uzależnieniem, zarówno od substancji, jak i od toksycznych wzorców zachowań, co dodaje wiarygodności temu wyznaniu.

Metafora modlitwy do diabła o anioła, "I used to pray that the Devil gave me an Angel / But how could somethin' so heavenly be so painful?", doskonale oddaje wewnętrzny konflikt. Osoba, która początkowo wydawała się wybawieniem, z czasem stała się źródłem niewyobrażalnego cierpienia. To niebo i piekło splecione w jedno doświadczenie. Powtarzające się frazy, takie jak "Like I'm caught in a web, in a web that's pullin' me to you" oraz "Oh, till I come stuck in a cycle of pain", malują obraz beznadziejnego uwięzienia. Mimo tej świadomości, podmiot liryczny nie chce stracić tej osoby: "But I don't wanna lose you, don't wanna lose ya". To klasyczny paradoks toksycznej relacji, gdzie strach przed samotnością lub utratą przewyższa ból bycia razem.

Refren "Ooh-ooh-ooh-ooh, it's déjà vu-ooh-ooh-ooh-ooh / It's killin' me, no matter what I do / I keep fallin' back to you" jest esencją piosenki. Uczucie „déjà vu” symbolizuje nieustanne powroty do tego samego schematu, cykliczne doświadczanie bólu i rozstań, tylko po to, by znów do siebie wrócić. To zabójcza spirala, z której nie ma ucieczki. Powtarzalność frazy "Play it on repeat, no matter what I do" potęguje wrażenie beznadziejności i utraty kontroli.

W drugiej zwrotce język staje się jeszcze bardziej dramatyczny. "You connectin', you be to the omen / You're Illuminati, you control me" to silne hiperbole, które podkreślają poczucie całkowitej dominacji i utraty sprawczości. Druga osoba jest przedstawiona jako siła niemal mistyczna, kontrolująca podmiot liryczny. Wers "You've been keepin' secrets that you never told me / Can't say goodbye and I don't know why" dodaje element tajemnicy i zdrady, pogłębiając zawiłość relacji. Jednak nawet pomimo braku zaufania, podmiot liryczny nadal widzi tę osobę jako "my life line in a night shine, when I just needed saves", co ukazuje patologiczną zależność – wybawca i oprawca w jednej osobie.

Szczególnie uderzający jest wers "Get the red wine and the white lines when I need my ears straight". Ta fraza, sugerująca odwoływanie się do alkoholu i kokainy jako sposobu na radzenie sobie z bólem, podkreśla autodestrukcyjny charakter relacji i towarzyszących jej mechanizmów ucieczki. Jest to smutny komentarz do tego, jak głęboko ta toksyczna miłość wpływa na życie podmiotu lirycznego, prowadząc go na skraj. W wywiadach James Arthur często wspominał, że muzyka jest dla niego formą terapii, sposobem na przetworzenie trudnych emocji i doświadczeń, w tym tych związanych z uzależnieniami, co czyni ten fragment tekstu szczególnie autentycznym. Utwór wpasowuje się w szerszy kontekst albumu „Bitter Sweet Love”, gdzie Arthur eksploruje różne aspekty miłości i jej wpływu na życie.

Ostatnie linijki drugiej zwrotki, "Got my war time and the peace time, I die every day / And you fuck me up, I can't get enough of", doskonale podsumowują tę niezdrową dynamikę. Relacja jest nieustanną walką, gdzie chwile wytchnienia są rzadkie i krótkotrwałe. Codzienne umieranie to emocjonalne wyczerpanie, a mimo to, niemożność nasycenia się tą osobą świadczy o głębi uzależnienia. "Déjà Vu" to piosenka o niemożności ucieczki przed powtarzającymi się, bolesnymi wzorcami w miłości, które pomimo swojego destrukcyjnego wpływu, nadal w niewytłumaczalny sposób przyciągają i wciągają.

James Arthur w tym utworze mistrzowsko oddaje poczucie bezsilności i rezygnacji, które towarzyszy byciu uwięzionym w cyklu toksycznej miłości. Jego surowa szczerość i osobiste doświadczenia z uzależnieniami nadają piosence autentyczności, czyniąc ją rezonującym hymnem dla każdego, kto kiedykolwiek czuł się uwięziony w miłości, która bardziej boli niż uszczęśliwia.