Interpretacja Standing facing each other - Infinite

„Yeogie uri duri seoisseo, seoro majubomyeonseo seulpeune” – tak rozpoczyna się utwór „Standing facing each other” grupy Infinite, od razu wprowadzając słuchacza w nastrój melancholii i pożegnania. Tekst piosenki maluje obraz dwóch osób, które stoją naprzeciwko siebie, pogrążone w smutku, w ciszy, którą zdaje się przerywać jedynie chłodny wiatr. To jest moment nieuchronnego rozstania, choć podmiot liryczny wyraża głęboki opór: „idaero nan neoreul bonaegin sirheo” – „Nie chcę cię tak po prostu puścić”. Jest to wybór podyktowany miłością i troską, zarówno o ukochaną osobę, jak i o siebie, co sugeruje, że rozstanie jest uznawane za jedyne wyjście, choć bolesne.

Utwór, znany również pod koreańskim tytułem „마주보며 서있어” (Majubomyeo Seoisseo), jest balladową piosenką z albumu Infinite Reality, wydanego w 2015 roku. Reality był albumem, na którym zespół eksperymentował z różnymi gatunkami, a „Standing facing each other” wyróżnia się jako emocjonalna ballada, która doskonale oddaje dramatyzm pożegnania.

W pierwszym refrenie wyrażona jest ulotność chwil spędzonych razem: „Majujabatdeon du son heuteojine” – „Ręce, które trzymały się razem, teraz się rozchodzą”. Podmiot liryczny próbuje oszukać samego siebie, obiecując, że zapomni o całym wspólnym czasie, o bólu i radości, „jigeum i sungan buteo” – „od tej chwili”. Ta próba wyparcia emocji jest jednak sprzeczna z głębokim uczuciem, które nadal tkwi w sercu, co uwypukla poruszający fragment rapowany: „Love is gone but there’s only you in my heart”. To wyznanie zdradza, że pomimo decyzji o rozstaniu, uczucie pozostaje nienaruszone, a całe to „pożegnanie” jest tylko „bigeophage tteonagaryeo hae” – tchórzliwą próbą ucieczki, usprawiedliwioną niemożliwym do przyjęcia argumentem, że odchodzi się z miłości.

Ciekawym elementem jest zastosowana metafora w drugiej części rapu, gdzie miłość porównana jest do nałogowo palonego papierosa: „duryeowo seupgwanjeogeuro deun dambaechereom” – „Boję się, jak papieros, po który sięgam z przyzwyczajenia”. Sugeruje to, że miłość była tak intensywna i pochłaniająca, że wręcz wyniszczająca, jak ogień palący tytoń: „aetaeudeut deo sege nareul galgameogeo” – „spalała mnie intensywniej, pochłaniając mnie coraz mocniej”. Pozostały po niej tylko „sseulsseulhan jaeppunieodo” – „samotne popioły”, a jednak po ich strząśnięciu pojawia się „damdamhae” – „obojętność”, co może być mechanizmem obronnym lub fałszywym poczuciem ulgi. Wspomnienia, choć bolesne, nadal „areumdapge piwojwo yeongicheoreom” – „rozkwitają pięknie jak dym” w jego głowie, wysyłane do „my dear”.

Ostatnie zwrotki wprowadzają zaskakującą zmianę. Po łzach przychodzi uśmiech: „urin majubomyeo useosseo” – „staliśmy naprzeciwko siebie i uśmiechaliśmy się”. Jest to uśmiech pożegnalny, symboliczny, gdy palcami dają sobie ostatnie „annyeong”. Podmiot liryczny odchodzi, zamyka oczy, stawia pierwszy krok. Jednak finałowe wersy rzucają inne światło na całą narrację: „seororeul bureuneun moksorie gyeolguk urineun dasi” – „w końcu, na wołanie naszych głosów, znowu…”. Końcowe, powtórzone czterokrotnie „urin majubomyeo seoisseo” – „stoimy naprzeciwko siebie”, pozostawia słuchacza z pytaniem. Czy jest to niemożność ostatecznego rozstania? Czy wracają do siebie, czy może są uwięzieni w nieskończonej pętli tego bolesnego pożegnania, zawsze stojąc naprzeciwko siebie, bez prawdziwego zakończenia? Ta niejednoznaczność dodaje utworowi głębi i sprawia, że jest to poruszająca opowieść o miłości, stracie i nieustannej walce z własnymi uczuciami.