Interpretacja I Hate - Infinite

Utwór "I Hate" zespołu Infinite, pochodzący z ich trzeciego pełnowymiarowego albumu Top Seed, wydanego 8 stycznia 2018 roku, jest głęboką eksploracją wewnętrznego konfliktu i palącego bólu związanego z miłością, która stała się nieznośnym cierpieniem. Piosenka, skomponowana przez Olloundera i Leeza, z tekstem współtworzonym przez Misfita, wyróżnia się na tle innych utworów z albumu, pozwalając zespołowi na przedstawienie silniejszego i bardziej ekspresyjnego stylu. Ollounder i Leez są znani ze współpracy z grupami takimi jak Dreamcatcher, co w "I Hate" przejawia się w unikalnym połączeniu elektronicznych brzmień z intensywnymi partiami wokalnymi i rapowymi, tworzącymi sugestywną atmosferę rozpaczy.

Tekst piosenki rozpoczyna się od natychmiastowego przedstawienia stanu głębokiej apatii i emocjonalnego wyobcowania: "Nawet oddychanie nie jest odpoczynkiem, moje serce nie jest moim sercem". To potężna metafora, która podkreśla, że fizyczne istnienie nie idzie w parze z wewnętrznym spokojem czy poczuciem integralności. Podmiot liryczny przyznaje, że druga osoba może tego nie rozumieć, co tylko pogłębia jego samotność. Kluczowe zdanie "Baby I don’t wanna love you but I love you" (Kochanie, nie chcę cię kochać, ale cię kocham) stanowi sedno całego utworu – to paradoks miłości i nienawiści, które współistnieją w tej samej osobie, uniemożliwiając uwolnienie się od toksycznego uczucia.

Dalsze wersy opisują daremne próby ucieczki od bólu: "Choć odpycham cię i próbuję ukoić, ten ból nie ustępuje". Podmiot liryczny czuje się bezsilny, a jego cierpienie jest ignorowane przez obiekt jego uczuć, który "zapewne nigdy nie pozna tych piekielnych dni". Ta niewiedza ukochanej osoby potęguje poczucie krzywdy i beznadziei. Piosenka buduje obraz uwięzienia w emocjonalnym limbo, gdzie jedyną rzeczą, której potrzeba, jest "tylko jedna rzecz, tylko ty". Jednak ukochana osoba jest jednocześnie niedostępna i niemożliwa do porzucenia: "Nie mogę cię dosięgnąć, ani nie mogę cię puścić. Czego dokładnie ode mnie chcesz?" To pytanie, pełne frustracji i rozpaczy, doskonale oddaje paraliżującą bezsilność.

Refren jest kulminacją cierpienia, powracającym echem nienawiści i miłości: "Nie mogę tego znieść, boli mnie tak bardzo, tak bardzo. Chcę cię zobaczyć. Moje serce jest złamane, nic nie mogę zrobić. Nienawidzę, nienawidzę". Ból jest tak intensywny, że serce podmiotu lirycznego zostało dosłownie "roztrzaskane", a on sam jest pozbawiony zdolności do działania. W tekście pojawiają się również intrygujące detale dotyczące aranżacji muzycznej; recenzenci zauważyli, że utwór szczególnie wyróżnia się "fenomenalnymi" zwrotkami, a rap Dongwoo, którego tempo podwaja się, dodaje intensywności całej kompozycji. Elektroniczne ozdobniki w instrumentarium pomagają również połączyć ten muzyczny eksperyment z ich innymi materiałami.

Druga zwrotka kontynuuje ten motyw, z tym że nawet nienawiść wydaje się nie być prawdziwą nienawiścią, a zapomnienie nie jest prawdziwym zapomnieniem. Podmiot liryczny porównuje swoją sytuację do "pustyni pełnej tylko wątpliwości i bez odpowiedzi", co jest silną metaforą samotności i braku nadziei. Ukochana osoba "zapewne czuje się komfortowo, zostawiając mnie tu i odchodząc", a powód jej odejścia pozostaje na zawsze nieznany. Ta pustynia emocjonalna to miejsce, gdzie jedyną potrzebą jest "krótka odpowiedź", ale nawet ta jest poza zasięgiem.

W emocjonalnym moście, podmiot liryczny błaga o ulgę: "Moje rozbite serce, pokrojone na kawałki, pozostaje tylko długi czas znoszenia. Błagam, powiedz mi, jak to znieść. Czy nie ma żadnego sposobu, abym mógł znów spokojnie oddychać?" Te słowa oddają pragnienie powrotu do normalności, do stanu, w którym ból nie jest dominującym doświadczeniem. Utwór kończy się powtórzeniem refrenu, co podkreśla cykliczność cierpienia i niemożność wyrwania się z błędnego koła miłości i nienawiści. "Niech mi już teraz odpuści, żebym nie rysował cię przez całą noc, tak zmęczony". To pożegnanie, a raczej prośba o uwolnienie, wypowiedziana z absolutnego wyczerpania. Piosenka jest intensywnym obrazem wewnętrznej walki, gdzie miłość i nienawiść są nierozerwalnie splecione, prowadząc do głębokiego cierpienia i poczucia beznadziei.