Interpretacja Bella Ciao - Hugel

Utwór „Bella Ciao”, choć dziś kojarzony przede wszystkim z dynamicznymi remiksami i popkulturowymi fenomenami, ma głębokie korzenie sięgające odległej przeszłości i niosące ze sobą silne przesłanie. To pieśń, która ewoluowała z protestu i cierpienia, stając się uniwersalnym hymnem walki o wolność i opór przeciwko opresji.

Pierwotne pochodzenie „Bella Ciao” jest niepewne, ale jedna z głównych hipotez wskazuje na koniec XIX i początek XX wieku, kiedy to śpiewały ją mondine – kobiety pracujące sezonowo na polach ryżowych w Dolinie Padu we Włoszech. Ich wersja, często zatytułowana „Alla mattina appena alzata” („Ledwie się rano obudziłam”), była lamentem nad ciężkimi warunkami pracy, niskimi płacami i wyzyskiem. Słowa te, choć różniły się od późniejszej wersji partyzanckiej, zawierały już powtarzające się pożegnanie z „piękną” – być może młodością, wolnością lub nawet samym życiem. Ciekawostką jest również teoria o żydowskich/klezmerskich korzeniach melodii, pochodzącej z pieśni „Koilen” z 1919 roku.

Jednak to podczas II wojny światowej „Bella Ciao” zyskała swoje najbardziej znane znaczenie. Została przyjęta jako antyfaszystowska i antyhitlerowska pieśń ludowa poświęcona włoskim partyzantom, którzy walczyli z wojskami okupacyjnymi nazistowskich Niemiec i kolaboracyjnymi siłami faszystowskimi podczas wyzwolenia Włoch. Tekst utworu, który stanowi trzon interpretacji, to wzruszający monolog partyzanta, który budzi się pewnego ranka i „znalazł najeźdźcę” („E ho trovato l'invasor”). To nagłe przebudzenie do brutalnej rzeczywistości okupacji i konieczność podjęcia walki. Słowa „O partigiano, portami via / Ché mi sento di morir” wyrażają gotowość do poświęcenia życia za wolność, nawet jeśli oznacza to pewną śmierć.

Prośba partyzanta o pochowanie „tam, w górach, pod cieniem pięknego kwiatu” („E seppellire lassù in montagna / Sotto l'ombra di un bel fior”) jest głęboko symbolicznym aktem. Kwiat ten ma stać się wiecznym świadectwem jego poświęcenia, a ludzie, którzy będą przechodzić obok, nazwą go „kwiatem partyzanta, który umarł za wolność” („E quest'è il fiore del partigiano / Morto per la libertà”). To zatem pieśń o walce, poświęceniu, ale także o nadziei i nieśmiertelności idei wolności. Utwór do dziś jest śpiewany corocznie 25 kwietnia podczas włoskiego Dnia Wyzwolenia, upamiętniającego koniec dyktatury Mussoliniego i okupacji nazistowskiej.

W ostatnich latach „Bella Ciao” przeżyła ogromny renesans popularności, głównie dzięki hiszpańskiemu serialowi telewizyjnemu „Dom z papieru” (Money Heist). W serialu pieśń ta jest wielokrotnie śpiewana przez bohaterów, stając się metaforą oporu, wolności i solidarności w walce przeciwko systemowi. To właśnie ten globalny sukces otworzył drzwi dla nowych adaptacji i remiksów.

Jednym z najbardziej znaczących i wpływowych remiksów jest wersja francuskiego DJ-a i producenta Hugela. Florent Hugel, wychowany w Marsylii, gdzie dorastał wśród Włochów i znał „Bella Ciao” od dzieciństwa, zainspirował się serialem „Dom z papieru”. Jak sam przyznał w wywiadzie, oglądając scenę, w której bohaterowie śpiewają tę pieśń, pomyślał: „Muszę koniecznie zrobić edycję na moje sety DJ-skie. Uznałem, że w tym utworze jest coś, co jednoczy”. Jego remiks utworu „Bella Ciao” autorstwa El Profesora, wydany w 2018 roku, stał się wirusem internetowym i „oficjalnym niemieckim letnim hitem” tego roku, osiągając status platynowej płyty w Niemczech, Austrii i Szwajcarii. Na całym świecie zgromadził ponad 280 milionów streamów. Hugel przyznaje, że sukces utworu zaskoczył go, ponieważ początkowo traktował go jedynie jako „wypełniacz” do swoich setów na żywo.

Interpretacja Hugela wplata tradycyjną melodię i tekst w nowoczesne, elektroniczne brzmienie, czyniąc ją dostępną dla nowej, globalnej publiczności. Zachowując melodyjność oryginału, dodał klubowy puls i energię, która sprawiła, że pieśń stała się tanecznym hymnem. Mimo politycznego rodowodu „Bella Ciao”, Hugel w wywiadzie dla Red Bull stwierdził, że muzyka łączy, a jego wersja również stworzyła to poczucie jedności, dlatego ludzie na całym świecie śpiewają te słowa. Dodał również, że jego zdaniem polityka nie ma miejsca w muzyce. Ten remiks pokazuje, jak silne przesłanie pieśni o wolności i oporze może transcendować kontekst historyczny i gatunkowy, odnajdując nowe życie i odbiorców w zupełnie odmiennej estetyce muzycznej, jednocześnie pozostając symbolicznym wołaniem o sprawiedliwość.