Interpretacja Alfadhirhaiti - Heilung

„Alfadhirhaiti” Heilung to nie tylko utwór muzyczny, to rytualne wezwanie, brama do starożytnych wierzeń i praktyk, które grupa określa jako „wzmocnioną historię z wczesnośredniowiecznej północnej Europy”. Tytuł „Alfadhirhaiti” sam w sobie jest znaczący, oznaczając w języku protogermańskim „On jest nazywany Wszechojcem”, co bezpośrednio odnosi się do Odyna, najwyższego bóstwa panteonu nordyckiego i germańskiego. Cała kompozycja jest hołdem i inwokacją do tej wielowymiarowej postaci, boga wojny, magii, poezji, śmierci i mądrości.

Utwór rozpoczyna się od wyliczenia atrybutów Odyna:

• Draupnir – magiczny pierścień Odyna, symbolizujący nieskończoną obfitość, z którego co dziewięć nocy rodzi się osiem nowych, identycznych pierścieni.
• Geri Freki – wilki Odyna, „Żarłoczny” i „Chciwy”, symbolizujące nienasycony głód mądrości i waleczności. Są jego towarzyszami, reprezentującymi moc zrozumienia i myśli.
• Sleipnir – ośmionogi koń Odyna, „Ślizgający się”, symbolizujący szybkość, mobilność i zdolność do przemieszczania się między światami. Jest symbolem jego szybkości i mocy.
• Gugnir (lub Gungnir) – włócznia Odyna, „Kołysząca się”, która zawsze trafia w cel i nigdy nie chybia, symbolizując autorytet, decydującą moc i magiczną suwerenność.

Ta początkowa lista natychmiast zanurza słuchacza w mitologicznym świecie Odyna, przedstawiając jego święte przedmioty i zwierzęta jako rozszerzenie jego własnej istoty.

Następnie pojawiają się tajemnicze inkantacje: „Haegolae Haegolae Haegolae Wiju Bi Gojze” oraz „Gaegogae Gaegogae Gaegogae Ginu Gahelija”. Heilung słynie z wykorzystywania zrekonstruowanych języków starożytnych, w tym protogermańskiego i staronordyckiego. Chanty te celowo nawiązują do wczesno-germańskiego języka rytualnego (ok. 400-600 n.e.). „Haegolae” przypomina protogermańskie „hail”, oznaczające uświęcenie lub błogosławieństwo, a „Wiju Bi Gojze” można z grubsza przetłumaczyć jako „uświęcamy/błogosławimy”, wskazując na oczyszczenie. „Gaegogae Ginu” prawdopodobnie oznacza „oto szeroki”, szamańskie wezwanie Odyna, podczas gdy „Gahelija” wywodzi się od ga-hailagījaz lub hailagōną („uczyniony świętym”, „święty”), czyli tego samego korzenia, co niemieckie geheiligt. Według niektórych źródeł, „Gaegogae” może być również dźwiękiem wyjącej wilczycy, a „Gaegogae Ginu Gahelija” to okrzyk oznaczający „życzę szczęścia”. Te fonetyczne, archaiczne frazy mają za zadanie wprowadzić słuchacza w transowy, medytacyjny stan, który jest centralnym elementem muzyki Heilung.

Zwrot „Haugen Maunen” może odnosić się do „Wzgórz i Księżyców” lub „Myśli i Pamięci”. Nierzadko interpretuje się go jako odwołanie do kruków Odyna – Huginna (Myśl) i Muninna (Pamięć). Symbolizuje to ich rolę jako posłańców Odyna, zbierających dla niego wiedzę ze świata. Może to również nawiązywać do pradawnych miejsc pochówku (haugr oznacza kurhan) i cykli natury, łącząc życie i śmierć.

Kluczowe „Ok Alfadhir heitir” jasno stwierdza: „I nazywa się Wszechojcem”. Jest to bezpośrednie wezwanie do Odyna, deklaracja jego imienia i obecności, stanowiąca punkt centralny utworu.

Dalej następuje długa lista epitetów Odyna: „Fimbulthulur Fjoelnir Udhur Ulfroegni Thekkur Thudur Onski Ofnir Rognir Raudhir Grimnir Goendlir Hlefreyr Hangatyr Njolstapi Naudhvindir Jolfudhr Jafnhaur Atridhir Alfadhir Sidgrani Sigfadhir Dughirgjafi Dresvarpir Bileygur Biflidhi Margvisir Midhvitnis Londungr Launhirdir Yggr ok Yungir”. Ta litania imion to autentyczne staronordyckie terminy, zaczerpnięte ze źródeł mitologicznych i runicznych. Każde z nich podkreśla inną cechę Odyna:

• Fimbulthulur (Potężny Mędrzec), Fjoelnir (Wielce Wiedzący)
• Ulfroegni (Wilkoznawca), Hangatyr (Bóg Powieszonych), Grimnir (Zamaskowany)
• Bileygur (Jednooki, Błyskające Oko), Sigfadhir (Ojciec Zwycięstwa)
• Yggr (Straszliwy)

Wyliczanie tych imion to tradycyjna praktyka w poezji staronordyckiej, mająca na celu ukazanie złożoności bóstwa, jego wielu ról i głębi mitologii. Heilung często „przekształca ich wymowę i pisownię, aby pasowały do szerszej starogermańskiej estetyki”.

Heilung, zespół założony w 2014 roku przez Kaia Uwe Fausta, Christophera Juula i Marię Franz, definiuje swoją twórczość jako próbę „odłączenia się od sztucznych barier współczesnego życia, czy to religii, klasy, czy polityki, i dotarcia do bardziej uniwersalnego plemiennego ducha”. Ich muzyka to „rytmiczna podróż w przeszłość”, wykorzystująca historyczne instrumenty, takie jak bębny ze skóry końskiej, jeleniej i koziej, ludzkie kości, zrekonstruowane miecze, tarcze oraz dzwonki z brązu. Teksty czerpią z inskrypcji runicznych, amuletów i innych starożytnych artefaktów. W wywiadach członkowie zespołu podkreślają, że ich intencją jest nie tylko rozrywka, ale również stworzenie rytuału, który łączy słuchaczy bezpośrednio ze starożytną duchowością Europy Północnej. Maria Franz wspomina, że ich celem jest „przekazanie iskierki tej emocji: sprawienie, by ludzie poczuli, jak to jest być otoczonym naturą, zarzynać własne bydło, budować własny bęben, żyć z Ziemi”.

„Alfadhirhaiti” to zatem centralny element ich debiutanckiego albumu „Ofnir” (2015), który doskonale oddaje filozofię zespołu. Jest to pieśń o charakterze sakralnym, której wielokrotne powtórzenia i warstwowe wokale (w tym charakterystyczny śpiew gardłowy Kai Uwe Fausta i kojący głos Marii Franz) tworzą hipnotyzującą atmosferę. Utwór ma za zadanie wywołać poczucie „grozy i czci dla bogów i duchów mitologii nordyckiej”. Dzięki niemu Heilung nie tylko odtwarza historię, ale pozwala słuchaczowi poczuć ją w sobie, dostarczając „magicznej podróży muzycznej, która jest czasem burzliwa”, a po której „słuchacz ma pozostać w spokoju i zrelaksowanym stanie”. To mistyczne doświadczenie, które łączy teraźniejszość z odległą przeszłością, przypominając nam o głębokich korzeniach ludzkiej duchowości.