Utwór Grubsona „Pani R.P.” to brawurowa i niezwykle dosadna opowieść, która z przymrużeniem oka mierzy się z tematyką męskich fantazji i autoerotyzmu. Piosenka, wydana na debiutanckim albumie artysty O.R.S. (czyli Original Rudeboy Style) w 2009 roku, szybko zyskała miano jednego z najbardziej zapadających w pamięć, a zarazem kontrowersyjnych utworów w polskim hip-hopie. Grubson, znany z mieszanki hip-hopu i raggamuffin, tym razem postawił na żartobliwą konwencję, co zostało zresztą podkreślone w niektórych recenzjach.

Tekst rozpoczyna się od sceny domowej intymności. Narrator siedzi w domu, z dala od zgiełku klubów, w poczuciu spokoju i komfortu. Poranek, słońce w oknach i membrana, która „spełnia swe zadanie”, tworzą sielankowy obraz. Jednak ta codzienna rutyna zostaje przerwana, gdy jego umysł „przebudzenia szuka” i nagle ktoś puka do drzwi. Moment ten buduje napięcie, rodem z filmowego cliffhangera – „Kogo zobaczyłem dowiecie się po przerwie...”.

Po dramatycznej pauzie, przed oczami rapera staje oszałamiająca dama: piękna, wymalowana, i, co najważniejsze, sama. Opis kobiety jest niezwykle barwny i bezpośredni, skupiając się na jej fizycznych walorach, zwłaszcza „zajebiście pięknych piersiach”. Jej nagłe rzucenie się na narratora i inicjacja intensywnej pieszczoty, opisywanej jako „erotyczna bójka”, nie pozostawiają wątpliwości co do charakteru spotkania. Scena ta, pełna erotycznej energii i wulgaryzmów, celowo prowokuje i szokuje, ale jednocześnie wpisuje się w konwencję marzenia sennego, gdzie wszystko jest możliwe i wyolbrzymione. W tekście pojawiają się porównania, takie jak „Jak górnicy Barbórkę, no może bardziej czule”, czy surrealistyczne „a Dąbrowskiego grają kule”, które dodatkowo potęgują wrażenie fantasmagorycznej rzeczywistości. Narrator, poddając się fali uniesienia, szuka „Czarodziejskiego G” – eufemizmu dla strefy erogennej, który dodaje całej scenie niemal komiksowego charakteru.

Kluczowy dla interpretacji jest moment, gdy narrator pyta kobietę o imię, a ona odpowiada: „Misiu moje imię to Rączkowska”. To właśnie wtedy, po chwilowym szoku, narrator otwiera oczy i „zrozumiałem wszystko, To była Pani Rączka, a Pamięciowa to jej nazwisko”. Ten dowcipny zwrot akcji ujawnia, że całe erotyczne uniesienie było tak naprawdę aktem masturbacji, a „Pani R.P.” to skrót od Pani Rączka Pamięciowa, czyli zmaterializowana w fantazji „ręka” i „pamięć” (wyobraźnia). Jest to mistrzowskie, choć dosłowne, ukazanie popularnego wulgaryzmu w inteligentny sposób.

Piosenka jest doskonałym przykładem kreatywności Grubsona w przekształcaniu tabuizowanego tematu w formę sztuki. Utwór, pełen luzu i humoru, jest dedykowany „wszystkim piwniczakom”, co może sugerować jego uniwersalność dla osób spędzających czas w domowym zaciszu, oddających się własnym fantazjom. Pomimo swojej otwarcie seksualnej treści, „Pani R.P.” jest odbierana jako kawałek z pomysłem. Ostatnie wersy, z powtarzającym się „daj mi ołana” i „swego warana”, dodatkowo wzmacniają humorystyczny i nieco surrealistyczny wydźwięk utworu, pozostawiając słuchacza z uśmiechem na twarzy i świadomością sprytnej gry słownej artysty. Całość to odważne i bezpretensjonalne spojrzenie na intymne aspekty ludzkiego życia, ubrane w chwytliwą formę hip-hopową.