Piosenka "Good Grief" zespołu Bastille to niezwykle złożona i poruszająca interpretacja procesu żałoby i straty, stanowiąca pierwszy singiel z ich drugiego albumu studyjnego "Wild World" wydanego w 2016 roku. Choć tytuł, dosłownie "Dobra Żałoba" lub "Ojej", sam w sobie jest oksymoronem, frontmen Dan Smith w wywiadach podkreślał, że zależało mu na uchwyceniu zarówno ciemnych, jak i euforycznych stron tego doświadczenia, a także na tym, aby słuchacze mogli sami narzucić piosence własne uczucia.

Utwór otwiera próbka dialogu z filmu "Dziewczyna z komputera" (oryg. "Weird Science") z 1985 roku: "So, what would you little maniacs like to do first?". Dan Smith przyznał, że uwielbia tę próbkę, ponieważ nadaje piosence poczucie nostalgii i kinowego charakteru, jednocześnie tworząc intrygujący kontrast z tematyką utworu. Ten nieco surrealistyczny początek, wraz z kolejną próbką "If you want to be a party animal, you have to learn to live in the jungle. Now stop worrying and go get dressed", nadaje ton opowieści o próbie odnalezienia się w nowej rzeczywistości po stracie.

Refren "Watching through my fingers" (Patrząc przez palce) symbolizuje próbę ucieczki od bolesnej prawdy, niechęć do pełnego zmierzenia się z rzeczywistością, ale jednocześnie podświadomą ciekawość i niemożność całkowitego odwrócenia wzroku. To gest dziecięcy, sugerujący lęk i próbę ukrycia się, który jednak nie przynosi ulgi. Podmiot liryczny próbuje odgonić wspomnienia, zamykając oczy i licząc do dziesięciu, ale ból "wchodzi jednym uchem, a drugim wychodzi", co świadczy o nieskuteczności mechanizmów obronnych. Osoba, za którą tęskni, jest "obecna" w jego myślach, gwizdając melodię, "krystalicznie czystą jak dzień", co pokazuje, jak żywe i wyidealizowane pozostają wspomnienia, mimo fizycznej nieobecności.

Centralne pytanie piosenki, "What’s gonna be left of the world if you’re not in it?" (Co zostanie ze świata, jeśli Ciebie w nim nie będzie?), doskonale oddaje poczucie pustki i bezsensu, które często towarzyszy głębokiej stracie. Jest to hiperboliczne, ale autentyczne wyrażenie tego, jak bardzo czyjaś obecność potrafi definiować świat dla drugiej osoby. Powtarzające się "Every minute and every hour / I miss you, I miss you, I miss you more" (Każda minuta i każda godzina / Tęsknię za Tobą, tęsknię za Tobą, tęsknię za Tobą coraz bardziej) wzmacnia poczucie wszechogarniającej tęsknoty, która z czasem wcale nie słabnie, a wręcz narasta. To obsesyjne pragnienie powrotu do normalności, z każdym potknięciem i niepowodzeniem, tylko pogłębia świadomość braku.

Jednym z najbardziej zaskakujących i intrygujących momentów jest werset "Caught off guard by your favorite song / I’ll be dancing at a funeral" (Zaskoczony Twoją ulubioną piosenką / Będę tańczyć na pogrzebie). Dan Smith wyjaśnił, że zależało mu na uchwyceniu skomplikowanej rzeczywistości żałoby, która może zawierać momenty euforii, a pogrzeb może być zarówno niezwykle smutnym przeżyciem, jak i celebracją życia zmarłej osoby. Tańczenie na pogrzebie, choć sytuacyjnie nieodpowiednie, symbolizuje nieoczekiwane wybuchy radości czy nostalgii, które mogą pojawić się nawet w obliczu największego smutku. Oznacza to również akceptację wszystkich sprzecznych emocji, które towarzyszą stracie. Smith podkreślił, że piosenka ma być jak seria migawek ze "sceny pogrzebowej", a interpretacja pozostaje w dużej mierze otwarta dla słuchacza.

Finałowe wersy "You might have to excuse me / I’ve lost control of all my senses / And you might have to excuse me / I’ve lost control of all my words" (Musisz mi wybaczyć / Straciłem kontrolę nad wszystkimi zmysłami / I musisz mi wybaczyć / Straciłem kontrolę nad wszystkimi słowami) ukazują stan całkowitego rozbicia i zagubienia, w którym żałoba odbiera zdolność do racjonalnego myślenia i wyrażania siebie. Następujące po nich "So get drunk / Call me a fool / Put me in my place, put me in my place / Pick me up / Up off the floor / Put me in my place, put me in my place" to wołanie o pomoc, prośba o uziemienie i przywrócenie do rzeczywistości, nawet jeśli miałoby to oznaczać bycie "postawionym do pionu" lub bycie uznawanym za głupca. To odzwierciedla desperację i potrzebę jakiejkolwiek interakcji, która mogłaby wyrwać z obezwładniającego smutku.

"Good Grief" został ciepło przyjęty przez krytyków, którzy chwalili jego radosne brzmienie w kontraście do mrocznej tematyki. Georgia Ivey z "Clash" opisała go jako "zaskakująco optymistyczny, biorąc pod uwagę refleksje nad procesem żałoby". Z kolei Charlotte Gunn z NME nazwała go "euforycznym utworem pop o śmierci i pogrzebach i byciu smutnym, ale w stylu Bastille, z potężnym refrenem". Piosenka znalazła się nawet na szczycie listy utworów, które millenialsi chcieliby usłyszeć na swoich pogrzebach w sondażu NME z 2020 roku. Teledysk do utworu, wyreżyserowany przez hiszpański kolektyw NYSU, jest równie surrealistyczny, co sama piosenka, przedstawiając m.in. śpiewającą, oderwaną głowę Dana Smitha i serię pozornie losowych scen, które się nakładają, tworząc "szaloną wizualną kostkę Rubika". Smith przyznał, że pomysł oderwanej głowy był ironicznym komentarzem na temat jego niechęci do lip-syncowania w teledyskach.

Podsumowując, "Good Grief" to mistrzowskie studium ludzkiej psychiki w obliczu straty, ukazujące, że żałoba nie jest jednowymiarowym doświadczeniem. Jest to chaotyczny splot sprzecznych emocji – od głębokiej tęsknoty i poczucia pustki, po nieoczekiwane momenty euforii i wspomnienia radosnych chwil. Piosenka jest próbą znalezienia ścieżki przez ten skomplikowany labirynt, z nadzieją na odnalezienie choć odrobiny optymizmu w obliczu rozpaczy.