Interpretacja What I Do Best - George Jones

Piosenka George'a Jonesa „What I Do Best” to przejmujące, introspektywne spojrzenie na złamane serce i autorefleksję, ujęte w charakterystyczny dla Jonesa, głęboko emocjonalny styl. Chociaż utwór jest powszechnie znany pod tytułem „Wrong's What I Do Best” i ukazał się na jego albumie Walls Can Fall z 1992 roku, same słowa, które interpretujemy, skupiają się na gorzkiej ironii odnalezienia swojego „talentu” w pogrążaniu się w smutku i tęsknocie. Utwór został napisany przez Dickeya Lee, Freddy'ego Wellera i Mike'a Campbella, a wyprodukowany przez Emory’ego Gordy’ego Jr.. To kolejny przykład na to, dlaczego Jones był często nazywany „Głosem Złamanego Serca”.

Początkowe wersy – „I guess I finally found what I do best. / I always knew there was something I'd be good at / Every man has something he does better than the rest / I still can't believe how much I miss you / And I guess I finally found what I do best” – natychmiast wprowadzają w sedno utworu. Narrator z cynicznym poczuciem rezygnacji zdaje sobie sprawę, że jego największym „darem” jest odczuwanie głębokiego żalu i tęsknoty. To przewrotna konkluzja dla człowieka, który prawdopodobnie pragnąłby sukcesu w bardziej konwencjonalnych dziedzinach życia. Zamiast tego, odnalazł mistrzostwo w emocjonalnym cierpieniu, a jego zdziwienie, że wciąż tak bardzo tęskni, podkreśla świeżość i siłę tego bólu, mimo upływu czasu.

W drugiej zwrotce, „When it came to lovin' oh you were something / I took all the love you gave and I surely made a mess / Yes, I lost in love but in sadness I've been successful / Yes, I guess I finally found what I do best”, następuje moment samokrytyki. Podmiot liryczny przyznaje, że to on był sprawcą rozpadu związku, „narobił bałaganu” z miłością, którą otrzymał. Ten element poczucia winy i odpowiedzialności jest częstym motywem w twórczości Jonesa, co dodatkowo pogłębia autentyczność jego piosenek o rozstaniach i żalu. Tutaj, ironia osiąga swój szczyt: podczas gdy w miłości poniósł klęskę, w smutku – a więc w konsekwencji tej klęski – odniósł sukces. Jest to „osiągnięcie”, którego z pewnością by nie pragnął, ale które teraz musi przyjąć jako część swojej tożsamości.

Dalej, w trzeciej zwrotce, „They say that every man has given talent / But if hurtin' is a talent then I know that I've been blessed / Oh, missing you just seems to come so natural / And I guess I finally found what I do best”, metafora talentu jest rozwijana. Jeśli cierpienie i zranienie to prawdziwy talent, to narrator uważa się za „błogosławionego”. To błogosławieństwo jest jednak przekleństwem, ponieważ jego zdolność do tęsknoty za utraconą miłością przychodzi mu „tak naturalnie”. Ta naturalność sugeruje, że ból stał się nieodłączną częścią jego istoty, niemalże instynktowną reakcją. W późniejszej fazie kariery George'a Jonesa, zwłaszcza na albumach takich jak Walls Can Fall, często eksplorował on tematy związane z jego burzliwym życiem osobistym, problemami z uzależnieniami i reputacją „No-Show Jones”. Piosenki takie jak ta pozwalały mu szczerze opowiedzieć o swoich wadach i walce, co resonowało z publicznością. Album Walls Can Fall, z którego pochodzi „Wrong's What I Do Best”, był dla Jonesa znaczącym powrotem, a piosenki takie jak „I Don't Need Your Rockin' Chair” były świadectwem jego determinacji, by kontynuować karierę pomimo wieku i zmieniających się trendów w muzyce country. W tym kontekście, „What I Do Best” staje się nie tylko osobistym wyznaniem, ale i odzwierciedleniem długiej drogi artysty, naznaczonej zarówno sukcesami, jak i upadkami.

Ostatnia zwrotka, „Oh, if there's something I wish I wasn't good at / But I guess I deserve what I do best”, zamyka utwór z poczuciem nieodwracalności i smutnej akceptacji. Narrator żałuje, że osiągnął biegłość w czymś tak bolesnym, ale jednocześnie przyznaje, że być może na to zasłużył. Jest to gorzkie podsumowanie jego podróży przez miłość i stratę, naznaczone poczuciem winy i rezygnacją. Ta linia idealnie podsumowuje autoironię i autodestrukcję, które często definiowały jego publiczny wizerunek i artystyczne credo. Jones miał niezwykłą zdolność do przekazywania głębi ludzkiego cierpienia w swoich piosenkach, co sprawiało, że nawet w takich pozornie prostych tekstach, jak ten, odnajdywano uniwersalne prawdy o złamanym sercu. Jego głos, często opisywany jako „whiskey-soaked” (przepojony whiskey), dodawał warstwę autentyczności do każdej nuty, czyniąc go mistrzem piosenek o żalu i rozczarowaniu. Piosenka, mimo swojego melancholijnego wydźwięku, jest więc świadectwem niezrównanej zdolności Jonesa do wyrażania najbardziej złożonych ludzkich emocji w prostych, acz potężnych słowach, umacniając jego legendę jako jednego z największych artystów w historii muzyki country.