Interpretacja utworu „Napad na burdel” Gangu Albanii zagłębia się w sam rdzeń kontrowersyjnej twórczości grupy, stanowiącej fenomen na polskiej scenie muzycznej. Piosenka, pochodząca z drugiego albumu zespołu pt. „Ciężki Gnój” wydanego 29 kwietnia 2016 roku, jest esencją stylu, który przyniósł Popkowi, Borixonowi i Rozbójnikowi Alibabie zarówno diamentowe płyty, jak i falę krytyki. Tekst utworu, napisany przez Popka (Pawła Raka) i Borixona (Tomasza Wit Boryckiego) oraz wyprodukowany przez Rozbójnika Alibabę (Roberta Mączyńskiego), jest przykładem bezkompromisowego podejścia Gangu Albanii do tematyki, języka i ogólnej estetyki.

Utwór zaczyna się od wejścia Popka, w „kominiarze na głowie”, co od razu buduje atmosferę przestępczej brawury i anonimowości, typowej dla jego wizerunku "Króla Albanii". Sam tytuł „Napad na burdel” jest manifestacją odrzucenia norm i prowokacji, charakterystycznej dla całego projektu. Popek kreuje scenariusz, w którym jego wejście do burdelu wywołuje zaskakującą reakcję: burdel mama wita go okrzykiem „Niech żyje Król!”, a „śliczna Rumunka” otwiera szampana i wskakuje na stół, co sugeruje, że jego reputacja wyprzedza jego czyny, lub że cała sytuacja jest wyreżyserowaną fantazją, gdzie postać „Króla” jest celebrowana nawet w tak niekonwencjonalnych okolicznościach. Popek, którego alter ego "Król Albanii" stało się centralnym punktem jego solowej twórczości (np. album "Król Albanii" z 2016 roku), wykorzystuje ten utwór do umocnienia wizerunku dominującej, anarchicznej figury.

Kolejne wersy Popka eskalują chaos i wulgarność, opisując seksualne podboje i użycie przemocy („wyciągam pistolet i wsadzam jej w ryj!”), choć ton narracji jest na tyle przerysowany, że można go interpretować jako celową hiperbolizację. Porównanie tańca do Johna Travolty dodaje elementu groteski i kinowej stylizacji do tego skądinąd brutalnego obrazu. Całość kończy się dynamiczną ucieczką przed policją, co wpisuje się w motyw „sensacyjnego filmu”, do którego Gang Albanii często nawiązuje w swojej twórczości.

W części Borixona narracja kontynuuje motyw napadu, ale z dodatkowymi elementami destrukcji („rozjebać dziś burdel w zachodniej Anglii”) i jeszcze większego absurdu. Wzmianka o „zachodniej Anglii” może być ukłonem w stronę Popka, który przez lata mieszkał w Wielkiej Brytanii, ukrywając się przed polską policją i łącząc się z publicznością podczas koncertów przez Skype’a. Obraz „kurwy wskakującej na barana” i odpalającej szampana w naćpanym stanie, a następnie „Alibaby”, któremu „stanął chuj”, dodaje do sceny elementy karnawału i kompletnego braku hamulców. Wyrzucanie ludzi oknami i udawanie przez burdel mamę, że śpi, podkreślają surrealistyczny charakter wydarzeń. Wers „to jest napad na burdel – sensacyjny film!” oraz późniejszy „czeski film” (zwrot często oznaczający coś niezrozumiałego, chaotycznego) utwierdzają przekonanie, że utwór ten jest satyrą na przestępczy świat, a może nawet satyrą na samego siebie i wizerunek, który Gang Albanii pielęgnuje. Kradzież „G-Shocka” przez Alibabę w finale dodaje elementu drobnego przestępstwa, co kontrastuje z początkowym rozmachiem napadu, a jednocześnie wpisuje się w stereotypowe wyobrażenia o gangsterskim życiu.

„Napad na burdel” jest manifestacją kontrowersyjnego stylu Gangu Albanii, który od początku wzbudzał liczne dyskusje ze względu na wulgarne teksty i prowokacyjny wizerunek. Członkowie grupy otwarcie mówili o sobie jako o „dwóch chorych MC i chorym producencie”, a ich debiutancki album „Królowie życia” miał „złamać wszelkie konwencje klasycznego rapu”. Sukces komercyjny Gangu Albanii, pomimo (a może właśnie dzięki) ich bezkompromisowości, jest dowodem na to, że grupa trafiła w gusta szerokiej publiczności, szukającej ucieczki od konwencjonalnej muzyki. Utwór ten, wraz z innymi z ich repertuaru, opowiada o hedonistycznym życiu, pełnym imprez, używek i swobody, która często przekracza granice dobrego smaku. Jak zauważył Newsweek, ich twórczość, w tym wersy z „Napad na burdel”, bywała śpiewana nawet przez dzieci, co wywoływało porażenie i dyskusje na temat wpływu Gangu Albanii na młodzież. Całość utworu, z jego powtarzalnym refrenem o „kurwie, co wskakuje na barana” i policji na sygnałach, tworzy obraz celowej, wręcz komiksowej przesady, która miała za zadanie szokować i bawić, jednocześnie stanowiąc komentarz do specyficznego "królewskiego" stylu życia, promowanego przez Popka i jego ekipę.