Utwór „Cyganeczko feat. Diana Ciecierska” autorstwa Filipka to głęboko osobista i introspektywna podróż w głąb duszy artysty, naznaczona nostalgią, rozczarowaniem i poszukiwaniem prawdziwej ostoi w chaotycznym świecie. Piosenka ta, wydana jako singiel zapowiadający album „Gra na emocjach II” w 2021 roku, stanowi kontynuację jego wcześniejszych, emocjonalnych rozważań. Tytułowy zwrot „moja mała cyganeczko” stanowi centralny punkt refrenu, śpiewanego wspólnie z Dianą Ciecierską, półfinalistką „Mam Talent!”. Określenie to, pełne czułości, zdaje się odnosić do ukochanej osoby, która jest dla Filipka bezpiecznym portem i jedyną stałą w zmiennym, często brutalnym otoczeniu.

Już w refrenie uderza poczucie męczącej przeszłości, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Pytania „Powiedz, kiedy miną mi tamte dni, przez które męczy mnie przeszłość?” oraz „Czy w końcu przejdę przez zamknięte drzwi, przez które tylu odeszło?” niosą ze sobą ciężar straty, niespełnionych nadziei lub lęku przed powieleniem błędów innych. To przeszłość, która domaga się rozliczenia, a „zamknięte drzwi” mogą symbolizować utracone szanse lub bolesne odejścia, które naznaczyły życie rapera. W tym wszystkim postać „cyganeczki” jawi się jako jedyny punkt odniesienia: „Ty przy mnie znów unosisz swe brwi, gdy się nie przejmuję resztą / Ja mam tylko Ciebie, tu w swojej krwi, moja mała cyganeczko”. Jej obecność pozwala mu ignorować zewnętrzne naciski, a więź z nią jest tak głęboka, że staje się wręcz częścią jego tożsamości.

Pierwsza zwrotka Filipka to jawne rozliczenie z rzeczywistością polskiej sceny rapowej i szeroko pojętej „materii”. Artysta wyraża zmęczenie powierzchownością i brakiem autentyczności, widząc „co drugi głupek się wozi jak Kendrick, bo tracki ma wavy”. Obraz „pijanego Wrocławia”, gdzie „kolejni dealerzy na nocnych afterach” robią karierę, maluje pesymistyczny obraz środowiska, w którym Filipek czuje się obco, niczym „boomer”. Wspomina czasy, gdy „żył z rapu z miesiąca na miesiąc” i paradoksalnie, to wtedy „życie lubił nieco, gdy wersy dawały jedynie pesos”, co sugeruje, że prawdziwa pasja i proste cele dawały mu więcej satysfakcji niż obecny sukces. Ten fragment zbiega się z jego wcześniejszymi wypowiedziami, w których wspominał o skromnych początkach i tym, że rap był dla niego ucieczką. Kontrastuje swoje doświadczenia („Dziwne domówki, dziwne dziewczyny / Za dużo wódki i kokainy”) z wyobrażeniem o bardziej „porządnym” życiu partnerki, podkreślając swoją drogę usłaną kompromisami i potrzebą „szczelnej gardy” w walce o sukces. Kończy zwrotkę szczerym wyznaniem o potrzebie samotności, nawet w bliskiej relacji, co ujawnia jego wewnętrzne rozdarcia.

Mostek Filipka „Życie przecieka przez palce mi / Wszystko jest za efemeryczne dziś / Co najlepsze już przeżyłem / To co dało motywację trwało u mnie jedną chwilę” to gorzka refleksja nad ulotnością czasu i poczuciem, że najważniejsze momenty i największa motywacja już za nim. To lęk przed stagnacją, obawa, że przyszłość nie przyniesie już nic równie intensywnego.

W drugiej zwrotce raper pogłębia swoje rozczarowanie branżą, tym razem skupiając się na braku perspektyw w rapie, gdzie nikt nie dba o jego przesłanie: „czuję, że nikogo już nie obchodzi, co powiem w kawałkach / Sponsorzy pytają o zasięg posta, ludzie na ulicy - 'Kiedy jest walka?'”. Ta linijka jest szczególnie wymowna, odzwierciedlając jego karierę również we freak fightach i krytykując spłycenie sztuki do zasięgów i widowiska. To poczucie bycia „zblazowanym jeb*nym showbiznesem”, gdzie „każdy zdradza, gdzie każdy ma twoje rozterki w pi*dzie”, jest silnym oskarżeniem pod adresem branży, która wydaje się pozbawiona autentyczności i empatii. Filipek, którego tożsamość jako rapera często bywa kwestionowana, zwłaszcza w kontekście jego występów freestylowych i walk, wyraża tu frustrację, że jego muzyka jest pomijana na rzecz innych aspektów jego publicznego wizerunku. Ponownie ucieka w nostalgię, wspominając proste chwile z partnerką: „Gdy donosiłaś mi obiad do pracy, gdy żyłem wtedy jak pieprzyć rap” oraz „Piliśmy Fresco pod zimną pizzę na pierwszym lokum / I potrafiliśmy gadać do zmroku”. Te wspomnienia podkreślają wartość prawdziwych relacji ponad blichtrem i presją sukcesu. To tęsknota za czasami, kiedy ich miłość i wspólne życie były priorytetem, a rap – choć ważny – nie generował takiej presji.

Ostatni mostek to jednak promyk nadziei i deklaracja niezachwianej miłości: „Chciałbym tylko, byś wytarła łzy / Byś wierzyła, że przejdziemy wszystko - ja i Ty / Że jak mam tam być bez Ciebie, no to nie chcę i / Że adoptujemy zwierząt, ile zmieszczę w drzwi”. To obietnica wspólnej przyszłości, wyraz pragnienia spokoju i stabilizacji u boku ukochanej osoby. Wizja adopcji zwierząt, symbolizująca domowe ciepło i prostotę, stoi w opozycji do chaosu i sztuczności, które artysta tak krytykował wcześniej. „Cyganeczko” to utwór, w którym Filipek wylewa swoje frustracje i lęki, ale jednocześnie odnajduje ukojenie i sens w bliskości z drugą osobą, która staje się jego niezawodnym kompasem w meandrach życia.