"The Gentle Art Of Making Enemies" Faith No More to utwór z albumu King for a Day, Fool for a Lifetime z 1995 roku, znany ze swojej agresji i prowokacyjnego charakteru. Jest to piosenka, której tekst, napisany przez Mike'a Pattona, jest pełen sarkazmu i wyraża „sztukę” tworzenia wrogów w subtelny, niemal elegancki sposób. Już sam tytuł, nawiązujący do książki Jamesa Whistlera o tym samym tytule, sugeruje celowe i świadome podejście do kreowania konfliktów, nie jako wypadku, lecz jako umiejętności, którą można doskonalić.

Początkowe wersy – „The words are so familiar – all the same greats, the same mistakes / It doesn't have to be like this” – wprowadzają w refleksję nad powtarzaniem tych samych błędów w relacjach międzyludzkich i hipokryzją społeczną. Podkreślają, że ludzie często wpadają w te same pułapki społeczne, a narrator zdaje się być świadomym obserwatorem tego cyklu. Kolejna fraza – „If you don't make a friend now / One might make you” – uwydatnia myśl, że brak prawdziwych, autentycznych więzi prowadzi nieuchronnie do tworzenia się wrogości. Piosenka sugeruje, że konfrontacja i wrogość mogą być formą autentyczności w świecie pełnym fałszu.

W refrenie, szczególnie w okrzyku „Happy birthday...fucker”, ujawnia się ostra krytyka pustych i powierzchownych interakcji społecznych, gdzie nawet uroczystości mogą być przepełnione resentymentem. Ten zwrot, często używany przez fanów zespołu jako zabawny sposób na życzenie urodzin, doskonale oddaje drwiący ton utworu. Jest to bezpośrednie, konfrontacyjne brzmienie, które ma na celu wyrzucenie z siebie frustracji. W wywiadzie z 1994 roku klawiszowiec Roddy Bottum, basista Billy Gould i gitarzysta Trey Spruance potwierdzili, że Mike Patton napisał ten tekst. Zauważyli też, że „The Gentle Art of Making Enemies” to jedna z cięższych piosenek w katalogu FNM, a Bottum skwitował swoją rolę w utworze słowami: „Angst-ridden. Good punctuation. Good definition and instruments for me. No keyboards.”

Powtarzające się frazy „Don't say you're not because you are / History tells us that you are” wzmacniają ideę nieuchronności pewnych zachowań i trudności w ucieczce od ustalonych wzorców. To niemalże oskarżenie, które nie daje miejsca na zaprzeczenie. Utwór eksploruje temat władzy, kontroli i oporu. Linia „And all you need is just one more excuse” wskazuje na nieustanną potrzebę usprawiedliwiania się, podczas gdy „I never felt this much alive” ironicznie sugeruje, że nawet w chaosie i konfrontacji można odnaleźć poczucie witalności i autentyczności.

W dalszej części piosenki, zwłaszcza w fragmentach takich jak „Your day has finally come – So where the hat and do the dance / And let the suit keep wearing you”, pojawia się krytyka społecznych oczekiwań i konformizmu. Sugeruje to, że czasami trzeba zerwać z normami, by być prawdziwie sobą. Całość to mroczna, sarkastyczna perspektywa na relacje, która celebruje akt tworzenia wrogów jako sposób na poczucie kontroli i odrzucenie fałszywych uśmiechów. Utwór kończy się poczuciem wyzwolenia i żywotności, mimo mrocznego tonu, co sugeruje, że akceptacja i konfrontacja z negatywnością mogą być drogą do poczucia się bardziej żywym. Warto zauważyć, że Mike Patton jest podziwiany za to, że potrafi brzmieć jak sześć różnych osób w tym samym utworze, co dodaje tej piosence jeszcze większej głębi i teatralności. Bas Billa Goulda również jest tu niezbędny, a jego melodyjne linie przed pre-refrenem są często chwalone. Roddy Bottum, choć nie gra na klawiszach w tym utworze, subtelnie gra na hi-hacie, dodając niepowtarzalnego smaczku. Guitarzysta Trey Spruance również wnosi swoją unikalną zdolność do tworzenia obrazów za pomocą gitary, wspierany przez producenta Andy'ego Wallace'a.