Interpretacja The Last Waltz - Engelbert Humperdinck

Engelbert Humperdinck, brytyjski piosenkarz o aksamitnym głosie, w 1967 roku wydał piosenkę „The Last Waltz”, która stała się jednym z jego największych przebojów i ikoną gatunku easy listening. Utwór ten, skomponowany przez duet Barry'ego Masona i Lesa Reeda, z miejsca podbił serca słuchaczy, spędzając pięć tygodni na szczycie brytyjskiej listy przebojów UK Singles Chart we wrześniu i październiku 1967 roku. Od czasu premiery sprzedał się w ponad 1,17 miliona egzemplarzy w samej Wielkiej Brytanii, a jego całkowita sprzedaż, włączając różne wersje językowe, przekroczyła osiem milionów egzemplarzy na świecie.

Piosenka ukazała się jako singiel 18 sierpnia 1967 roku i znalazła się na albumie o tym samym tytule, wydanym w 1967 roku przez Decca Records. Album ten zresztą spędził 33 tygodnie na brytyjskiej liście albumów, osiągając trzecią pozycję. Co ciekawe, „The Last Waltz” był tak popularny, że doczekał się również francuskich wersji językowych, „La Dernière Valse”, nagranych przez Mireille Mathieu i Petulę Clark. Wersja Mireille Mathieu osiągnęła pierwsze miejsce na francuskich listach przebojów, a także trafiła na brytyjską listę singli.

Sednem utworu jest melancholijna opowieść o ulotności miłości i pożegnaniu, skoncentrowana wokół tytułowego ostatniego walca. Narrator, stojąc przed dylematem „I wondered should I go or should I stay, the band had only one more song to play”, niespodziewanie dostrzega „a little girl, alone and so shy”. To spotkanie w końcowej fazie wieczoru, na ostatnim tańcu, staje się zalążkiem czegoś głębszego. Obie postaci są samotne, a taniec zbliża je do siebie, budząc w narratorze natychmiastowe uczucie: „I had the last waltz with you, two lonely people together. I fell in love with you, the last waltz should last forever”. W tych słowach kryje się głębokie pragnienie, by ta chwila, to nagłe połączenie dusz, nigdy się nie skończyło. Ostatni walc staje się tu metaforą nie tylko początku, ale i aspiracji do wiecznej miłości.

Jednak, jak to często bywa w życiu, marzenia zderzają się z rzeczywistością. Kolejne strofy piosenki malują obraz związku, który mimo początkowej siły – „But the love we had was going strong, through the good and bad we get along” – nie wytrzymał próby czasu. Kulminacją jest bolesne wyznanie: „And then the flame of love died in your eye, my heart was broke in two when you said goodbye”. To moment, w którym nadzieja umiera, a piękno wspomnień zostaje zastąpione przez rozdzierający smutek pożegnania. Piosenka mistrzowsko oddaje ten słodko-gorzki charakter miłości, pokazując, jak nawet najbardziej znaczące chwile mogą dobiec końca, pozostawiając za sobą jedynie cień utraconego szczęścia.

Ostatnia zwrotka, powtarzająca refren i dodająca nostalgiczne „La la la la la la la la la”, podkreśla poczucie ostatecznej straty: „It's all over now, nothing left to say, just my tears and the orchestra playing”. Muzyka orkiestry, która niegdyś towarzyszyła rodzącej się miłości, teraz akompaniuje rozpaczy, stając się tłem dla łez i niezwerbalizowanego bólu. To niemal teatralne zakończenie wzmacnia dramaturgię utworu, pozostawiając słuchacza z poczuciem niedosytu i refleksji nad przemijaniem.

Co ciekawe, tytuł piosenki, „The Last Waltz”, ma podwójne znaczenie. Odnosi się zarówno do ostatniego tańca na przyjęciu, podczas którego narrator spotyka ukochaną kobietę, jak i do ostatniego tańca symbolizującego koniec ich związku po tym, jak ich romans ostygł. Jak wspomina jeden z autorów, Les Reed, w książce „1000 UK #1 Hits” Jona Kutnera i Spencera Leigha, inspiracją dla utworu było jego własne dzieciństwo podczas wojny, kiedy czekał na „ostatniego walca” grającego w YMCA, co sygnalizowało, że jego mama wróci do domu z kolacją. Reed przekazał tę historię Barry'emu Masonowi, który, choć nie trzymał się jej dosłownie, stworzył tekst o uniwersalnym przesłaniu. Jak sam Reed powiedział: „Simplicity came through. It has now taken the place of the last waltz that I used to listen to, in whatever country”.

Engelbert Humperdinck, znany jako „Król Romansu”, opierając swoją karierę na balladach, z sukcesem wprowadził „The Last Waltz” do swojego stałego repertuaru. Piosenka była często używana jako standardowy hymn zamykający dyskoteki i sale taneczne przez wiele lat. Artysta, choć od lat 90. eksperymentował z różnymi gatunkami, zawsze podkreślał, że romans pozostaje rdzeniem jego muzyki. Dziś, Engelbert Humperdinck, w wieku 87 lat, wyruszył w pożegnalną trasę koncertową zatytułowaną… „The Last Waltz Farewell Tour”, co tylko potwierdza niezwykłe i trwałe znaczenie tego utworu w jego karierze i życiu.

„The Last Waltz” to zatem coś więcej niż tylko piosenka o utraconej miłości. To uniwersalna opowieść o ulotności pięknych chwil, o nadziei, która rodzi się w niespodziewanych okolicznościach, i o nieuchronnym smutku pożegnania. Dzięki emocjonalnemu wykonaniu Engelberta Humperdincka i ponadczasowej melodii, utwór ten na zawsze zapisał się w historii muzyki jako hymn do miłości, która, choć miała trwać wiecznie, pozostawiła po sobie jedynie wzruszające wspomnienie ostatniego walca.