Dwa Sławy, w utworze "Ale ten", prezentują intymny, a zarazem krytyczny portret współczesności, naznaczony głębokim wewnętrznym rozdarciem i gorzką obserwacją otaczającego świata. Tekst piosenki, z charakterystyczną dla duetu błyskotliwością i dwuznacznością, staje się studium nieustannej niepewności i dylematów, które towarzyszą podmiotowi lirycznemu. Przewodnim motywem, wielokrotnie powracającym w refrenie, jest fraza "Ale po prostu znów się waham!", która doskonale oddaje stan permanentnego zawieszenia między sprzecznymi wyborami i myślami.

Utwór otwiera się mocnym stwierdzeniem: "Nie boję się sztucznej inteligencji / Ale prawdziwej głupoty". Ta linijka od razu ustawia ton krytycznego spojrzenia na ludzkie przywary, sugerując, że to nie technologiczny postęp, lecz brak refleksji i ślepe podążanie za kłamstwem są prawdziwym zagrożeniem. Następnie autorzy z chirurgiczną precyzją wytykają hipokryzję i rozczarowania. Obraz "Lasera połykającego tatuażyk 'Zawsze razem'" jest boleśnie realistyczną metaforą końca iluzji i usuwania śladów nieudanej miłości. Dziewczyna, która pragnęła "typa spod ciemnej gwiazdy", otrzymuje "białego karła", co symbolizuje rozbieżność między romantycznymi marzeniami a prozą życia. Absurdistyczne obrazy, takie jak "Steka zamawiają weterynarze / Schaby gotują se przecier na parze", podkreślają chaos i odwrócenie ról w dzisiejszym świecie, gdzie wszystko wydaje się być na opak. W wywiadach Dwa Sławy często podkreślają, że ich teksty są zapisem obserwacji i komentarzem do otaczającej rzeczywistości, a absurd i ironia służą jako narzędzia do rozliczenia się z nią.

Podmiot liryczny jawi się jako postać złożona i wewnętrznie skonfliktowana. Deklaracja "Ja bardziej player niż hater / Mix alpinisty i skate'a" maluje obraz osoby wszechstronnej, dynamicznej, niebojącej się wyzwań, ale jednocześnie naznaczonej pewnym buntem. Kontrastuje to z portretem "prawaka, niż lewaka / Ale w UK zasiłki i renta", co jest ostrą krytyką podwójnych standardów i moralnej elastyczności, szczególnie w kontekście politycznych deklaracji i osobistych korzyści. Ten motyw, często obecny w twórczości Dwa Sławy, wskazuje na ich czujność wobec społecznych fasad i ukrytych motywacji. Wspomniane "maksymy" i "numery" symbolizują różnicę między powierzchownością a autentycznością, między krótkotrwałym efekciarstwem a trwałą wartością, którą raperzy przypisują swojej twórczości. W przeszłości, "kiedyś brałem nadgodziny / Żeby wam zrobić podwaliny", co sugeruje ciężką pracę i poświęcenie na początku kariery, które zaowocowały obecnym sukcesem i możliwością "potańczenia", czyli celebracji osiągnięć.

Drugą zwrotkę otwiera bezpośrednie odwołanie do klasycznej paraboli: "Moje dwa wilki się kłócą co dnia", co jest trafną metaforą nieustannej walki dobra ze złem, racjonalności z instynktem, czy różnych aspektów własnego „ja”. To rozdarcie jest tak silne, że podmiotowi lirycznemu "trudno się poznać". Dalsze wersy, "Słucham co gadają zodiakary / Wróżby z dupy jak rumpologia", wyrażają sceptycyzm wobec wszelkich form pseudonaukowych czy ezoterycznych prób porządkowania świata, ponownie podkreślając zwycięstwo zdrowego rozsądku nad naiwnością. Nawet "słowa marszałka", prawdopodobnie Józefa Piłsudskiego, traktowane są z pewnym dystansem, gdyż podmiot liryczny zadaje pytanie: "Ale może to ze mną coś nie tak?". To ciągłe kwestionowanie autorytetów i własnej percepcji jest kluczowe dla zrozumienia głębi utworu.

Punktem kulminacyjnym ironii i rozczarowania jest fragment o "czarnym pasie", który okazuje się być "straponem". Ta gra słów doskonale ilustruje, jak łatwo można zostać zwiedzionym i jak pozory potrafią być mylące. Jest to kolejny przykład rozbieżności między oczekiwaniami a rzeczywistością, często brutalną i zaskakującą. Ostateczne dylematy, takie jak "Czy olać, czy dać radę? / Czy dzisiaj pies na hydrant? / Czy dzisiaj pies na babę?", czy też "Nie wiem, czy chcę mieć spokój? / Czy może chcę mieć rację?", ukazują fundamentalne pytania o sens życia, relacje międzyludzkie i wartości. Obraz "szpagatu na płocie" doskonale wizualizuje pozycję podmiotu lirycznego – rozpiętego między sprzecznymi siłami, narażonego na "wiatr z lewej i z prawej".

"Ale ten" to utwór o autentycznym wahaniu – nie o braku zdecydowania z powodu ignorancji, lecz o głębokiej refleksji i świadomości złożoności świata. Podmiot liryczny, choć często znużony i cyniczny, deklaruje "Możesz zaufać mi, że wiem", co sugeruje, że jego niepewność wynika z wiedzy i doświadczenia, a nie z niewiedzy. Piosenka jest zaproszeniem do introspekcji, do zmierzenia się z własnymi sprzecznościami i do zaakceptowania, że w życiu często nie ma prostych odpowiedzi, a prawdziwa mądrość leży w zdolności do ciągłego zadawania pytań i godzenia się z własnym, ludzkim wahaniem.