Interpretacja What if it takes all night - Don Johnson

Piosenka „What if it takes all night” Dona Johnsona to ballada rockowa, która stanowi głębokie zanurzenie w wewnętrzny konflikt i niezdecydowanie wobec zakończenia związku. Utwór, pochodzący z drugiego (i jak dotąd ostatniego) albumu studyjnego artysty pt. „Let It Roll” wydanego 20 września 1989 roku przez Epic Records, nie znalazł się na jego debiutanckiej płycie „Heartbeat” z 1986 roku, jak niektóre źródła mogłyby sugerować. Sama kompozycja została napisana przez Clyde'a Liebermana, Jeffa Pescetto i Richarda Jamesa Burgessa. Co ciekawe, w chórkach utworu zaśpiewała Barbra Streisand, ówczesna partnerka życiowa Dona Johnsona. Ich duet „Till I Loved You” był hitem Top 40 na liście Billboard Hot 100. To dodaje piosence dodatkowej warstwy intymności i realności emocjonalnej, biorąc pod uwagę ich głośny związek, który dwukrotnie kończył się i rozpoczynał z Melanie Griffith.

Tekst piosenki rozpoczyna się od refleksji nad przyszłą zmianą: „What a change it's gonna be / Out there on my own”. Podmiot liryczny zastanawia się, czy ukochana osoba będzie o nim myśleć, gdy już odejdzie. Już w tych pierwszych słowach ujawnia się jego głęboka ambiwalencja. Przybył, by zakomunikować potrzebę wolności – „Tonight I came to tell you / You've gotta set me free” – ale natychmiastowo koryguje to stwierdzenie, prosząc, by partnerka nie płakała, ponieważ tak naprawdę „I never wanna leave”. Ta sprzeczność jest centralnym punktem utworu.

Refren, powtarzający się wielokrotnie, jest sercem emocjonalnej walki. Pytanie „What if it takes all night / Until we say goodbye” podkreśla strach przed przeciągającym się, bolesnym pożegnaniem. Kluczowe są jednak kolejne wersy: „What if I say these words / And then I realize / That I really came to say / Girl I'll never go away”. To wyznanie stanowi oś utworu, ukazując, że pomimo intencji odejścia, głębsze uczucie lub lęk przed utratą sprawia, że pożegnanie staje się niemal niemożliwe. Jest to lęk przed natychmiastowym żalem, przed zrozumieniem, że decyzja o rozstaniu była błędem. Metaforyczne „So what if it takes all my life / To say goodbye” wyraża ogromną trudność i być może niemożność wyrzeczenia tych ostatecznych słów.

W kolejnych zwrotkach podmiot liryczny kontynuuje walkę. „Promises I made to keep / Are better left alone” może odnosić się zarówno do obietnic złożonych partnerce, jak i do wewnętrznych postanowień o odejściu. Stwierdzenie „I can only guarantee / That I will love you from now on” jest zaskakującą deklaracją, która zmienia pierwotną narrację o rozstaniu. Początkowa intencja ogłoszenia, że „it wasn't meant to be”, rozpływa się w obliczu ponownego spotkania z ukochaną osobą, która „has given me a reason to believe”. To wzmacnia motyw, że miłość, choć pozornie podważana, okazuje się zbyt silna, by ją porzucić.

Most i zakończenie piosenki intensyfikują te uczucia. Pytanie „What'll it take to make you see / That you're the only one” sugeruje, że podmiot liryczny próbuje nie tylko przekonać siebie, ale i partnerkę o unikalności ich więzi. Powtarzające się „If it takes all night / If it takes all my life” staje się błaganiem o czas, o każdą chwilę, by uniknąć ostatecznego rozstania. Outro utworu, z liniami takimi jak „Girl I don't wanna let go”, jasno pokazuje, że pomimo wszelkich racjonalnych argumentów czy początkowych zamiarów, serce nie pozwala na odejście. Cała piosenka staje się hymnem dla tych, którzy stają w obliczu niemożliwego pożegnania, gdzie miłość jest na tyle silna, że przesuwa granice czasu i definicji.

Warto zauważyć, że album „Let It Roll”, na którym znalazł się ten utwór, był drugim w karierze muzycznej Dona Johnsona, który szerzej znany jest z roli Jamesa „Sonny'ego” Crocketta w serialu „Miami Vice”. Jego debiutancki album „Heartbeat” z 1986 roku odniósł sukces, osiągając 17. miejsce na liście Billboard 200 i uzyskując status złotej płyty. Johnson w wywiadzie z 1987 roku dla „Los Angeles Times” podkreślał, że chciał, aby jego płyta brzmiała jak „nowoczesny, ostry rock” i był gotów zrezygnować z projektu, gdyby nie uważał go za wiarygodny. Pomimo tego, że jego kariera muzyczna nie trwała długo, albumy Johnsona, w tym „Let It Roll”, są uznawane za solidne przykłady pop-rocka z tamtego okresu, a on sam często otaczał się w studiu silnymi współpracownikami i autorami, takimi jak wspomniana Barbra Streisand. "What If It Takes All Night" stanowi idealne odzwierciedlenie tego dążenia do tworzenia wiarygodnej i emocjonalnej muzyki, w której, niczym w „Bohemian Rhapsody” Queen, tekst utworu pozostaje otwarty na wiele interpretacji, choć sam artysta mógł mieć na myśli bardzo osobiste doświadczenia dotyczące jego skomplikowanych związków.