Piosenka "Jeszcze nie zapomniałem" zespołu Dezerter, pochodząca z albumu Blasfemia wydanego w 1992 roku, stanowi przenikliwą refleksję nad kontynuacją pewnych patologii społecznych i politycznych w Polsce, pomimo głębokich przemian ustrojowych. Dezerter, uformowany w 1981 roku w Warszawie, jako czołowy przedstawiciel niezależnej sceny punkrockowej, od zawsze był głosem sprzeciwu wobec władzy i hipokryzji, co wielokrotnie przysparzało mu problemów z cenzurą i aparatem państwowym. Teksty Krzysztofa Grabowskiego, często ostro krytyczne, w połączeniu z agresywną muzyką Roberta Matery (w przypadku tego utworu również Pawła Piotrowskiego), tworzyły spójny obraz rzeczywistości, który nie schlebiał nikomu.

Utwór otwiera się mocnym uderzeniem: "Jeszcze nie zapomniałem / Tłustych świętych, którzy wszystko mogli". Ten obraz "tłustych świętych" to celowa oksymoroniczna metafora, która uderza w hierarchię władzy – zarówno tej dawnej, komunistycznej, jak i nowej, postkomunistycznej. "Tłustych" sugeruje sytość, materializm, zblazowanie i korupcję, podczas gdy "świętych" odnosi się do fałszywej moralności, nienaruszalności i samouwielbienia elit, które uzurpowały sobie prawo do absolutnej kontroli i bezkarności. To nie tylko oskarżenie o nadużycia, ale także o ich bezkarne trwanie, bez względu na zmieniające się realia polityczne.

Kolejne wersy, "Jeszcze nie zapomniałem / Wycierania ryjów narodowym sztandarem", to jedno z najbardziej dosadnych i zapadających w pamięć sformułowań w polskim punk rocku. Obraz ten symbolizuje profanację symboli narodowych, używanych jako parawan do tuszowania niegodziwości, cynicznych gier politycznych i osobistych interesów. Narodowy sztandar, zamiast być symbolem jedności i wartości, staje się tu rekwizytem, narzędziem manipulacji w rękach tych, którzy faktycznie gardzą wartościami, które rzekomo reprezentują. Jest to oskarżenie o fałszywy patriotyzm, wykorzystywany do legitymizowania opresji i czerpania korzyści.

Wspomnienie "Słodkiej mowy, która nic nie znaczyła" oraz tego, że "Propaganda wszystko tłumaczyła", odnosi się bezpośrednio do pustej retoryki i wszechobecnej manipulacji informacją, tak charakterystycznej dla minionego ustroju. Jednak data wydania Blasfemii – 1992 rok – nadaje tym słowom dodatkową, proroczą wymowę. Dezerter nie tylko rozpamiętuje przeszłość, ale dostrzega, że te same mechanizmy oszustwa i dezinformacji nadal funkcjonują w nowej, teoretycznie wolnej Polsce. "To nie tak dawno" podkreśla ciągłość, a nie radykalne zerwanie z przeszłością w sferze komunikacji społecznej.

Kluczem do interpretacji jest refren: "A teraz znowu to widzę / A teraz znowu to słyszę / To wali się na mnie / Ze wszystkich stron". To stwierdzenie nie pozostawia złudzeń. Zespół nie odcina się od przeszłości jako zamkniętego rozdziału, ale wskazuje na cykliczność i reinkarnację starych problemów w nowych szatach. Widzi te same schematy hipokryzji, korupcji i manipulacji, które – zamiast zniknąć wraz z upadkiem komunizmu – ponownie wybrzmiewają, obciążając społeczeństwo. "Wali się na mnie ze wszystkich stron" wyraża poczucie przytłoczenia i bezsilności wobec wszechobecności tych negatywnych zjawisk, z których nie da się uciec. Nie jest to jedynie nostalgiczne wspomnienie, ale gorzkie skonstatowanie, że nowa rzeczywistość w wielu aspektach powiela błędy i wady poprzedniej epoki, a wolność nie przyniosła automatycznie oczyszczenia z patologii. Piosenka jest ostrzeżeniem przed zapominaniem o przeszłości i naiwnością w oczekiwaniu na prawdziwą zmianę, kiedy tylko zmienią się twarze na szczytach władzy. Dezerter pozostaje niezmiennie wierny swojej roli krytycznego obserwatora, dla którego pamięć o mechanizmach opresji i manipulacji jest kluczem do rozumienia zarówno przeszłości, jak i teraźniejszości.