Interpretacja Kolęda Nadziei - Chór Dziecięcy Cartusia

Utwór „Kolęda Nadziei” w wykonaniu Chóru Dziecięcego Cartusia to niezwykle poruszająca pieśń, będąca głęboką refleksją nad istotą świąt Bożego Narodzenia i ponadczasowym przesłaniem, jakie ze sobą niosą. Piosenka, śpiewana przez młode głosy, nabiera dodatkowej warstwy niewinności i czystości, co potęguje jej emocjonalny wydźwięk. Chór Dziecięcy Cartusia, będący częścią większej, artystycznej rodziny „Cartusia” przy Kartuskim Centrum Kultury, słynie z pielęgnowania muzyki sakralnej i kolęd. Fakt, że ich album „Kolędy śpiewają dzieci”, na którym znajduje się „Kolęda Nadziei”, osiągnął status platynowej płyty, świadczy o ogromnym rezonansie ich twórczości wśród słuchaczy.

Początek pieśni zwraca się bezpośrednio do „Najmilszej Dzieciny z niebios zesłanej”, od razu osadzając utwór w kontekście narodzin Jezusa. Jednakże, tekst szybko przenosi nas w kontrastującą rzeczywistość „ziemi smutnej, rodzącej wciąż zło”. To zderzenie boskiej niewinności z ludzkimi niedoskonałościami i nieżyczliwością świata stanowi centralny punkt wyjścia dla przesłania nadziei. W tym pozornie niegościnnym świecie, Dziecina ma „znaleźć przyjaciół”, co podkreśla uniwersalną potrzebę akceptacji i miłości. Jest to obietnica, że nawet w obliczu ciemności istnieje światło, a wiara w to światło jest kluczowa.

Kluczowym elementem utworu jest tytułowa „kolęda nadziei”. Nie jest to tylko pieśń, ale symbol siły i niezłomności, która „nigdy przed siłą się nie ugnie”. Jest to hymn, który ma moc transformacyjną, „rodzi na co dzień miłość taką, że brata w człowieku widzi człowiek”. Ta wizja braterstwa, wzajemnego szacunku i dostrzegania człowieczeństwa w każdym, nawet w obliczu bólu i cierpienia, jest esencją przesłania kolędy. W tym miejscu można dostrzec echo filozofii chóru Cartusia, który sam siebie określa mianem „wielkiej rodziny”. Dyrygentka chórów Cartusia, dr hab. Małgorzata Kuchtyk, która od lat prowadzi te zespoły, w tym chóry dziecięce, z pewnością wpaja młodym wykonawcom wartość wspólnoty i głębi przesłania, co przekłada się na autentyczność ich śpiewu.

Tekst rozwija się, ukazując, jak nadzieja może rozmnożyć się w miliony, sprawiając, że Dzieciątko, a wraz z nim idea miłości i dobra, nie będzie już samo. To piękne odniesienie do rosnącej wspólnoty ludzi, którzy, tak jak małe Dzieciątko, być może czuli się kiedyś samotni, lecz teraz przygarniają się wzajemnie. Jest to metafora uniwersalnej ludzkiej potrzeby przynależności i wspólnego dążenia do lepszego świata.

Ostatnie strofy kolędy przynoszą kulminację przesłania – „skoro już razem dar miłości wielkiej rozgłaszać będziemy wśród świata ciemności, wnet oczy otworzą się ślepym”. To wezwanie do aktywnego szerzenia dobra, które ma moc uzdrawiania i oświecania. „Ślepi” odzyskują wzrok, nie tylko fizyczny, ale przede wszystkim duchowy, i „zapragną zaśpiewać, co w duszy im lśni”. To obraz totalnej transformacji, gdzie światło nadziei i miłości przenika nawet najgłębsze mroki, inspirując innych do dzielenia się wewnętrzną radością. „Kolęda Nadziei” kończy się reaffirmacją, że to właśnie nadzieja, niesiona przez „Dziecinę małą”, jest najpiękniejsza, bo „świat wkrótce stanie się lepszy”, a dar miłości „w sercach się naszych narodzi”. Ta finałowa myśl podkreśla, że przemiana świata zaczyna się od indywidualnej zmiany w sercu każdego człowieka. Głosy dzieci, śpiewające ten tekst, nadają mu szczególnej wiarygodności i mocy, przypominając o czystej, nieskażonej nadziei, która jest w stanie odmienić rzeczywistość.