Utwór "Witam" artysty Chaos, który w swoim intro dumnie ogłasza się jako "Chaos solo, sdb reprezentant", to głęboka i niezwykle plastyczna podróż w świat trudnych realiów. Pomimo intensywnych poszukiwań, szczegółowe informacje dotyczące tego konkretnego artysty i utworu są trudno dostępne, co może świadczyć o jego undergroundowym charakterze lub przynależności do lokalnej sceny hip-hopowej, gdzie „SDB” prawdopodobnie jest skrótem od nazwy ekipy lub miejsca, które reprezentuje. Interpretacja musi zatem bazować przede wszystkim na bogatym i sugestywnym tekście, który sam w sobie stanowi świadectwo autentyczności i osobistych doświadczeń.

Początek utworu to bezkompromisowe wprowadzenie do "mojej krainy", która jest antytezą rajskiego obrazu "miodu i mleka". Od pierwszych wersów artysta buduje atmosferę wszechobecnego pesymizmu i beznadziei, gdzie marzenia "giną w ściekach". To świat, w którym złość jest na porządku dziennym, a "pięści to jedyne argumenty". Opisana rzeczywistość to miejsce, gdzie tradycyjne wartości, takie jak miłość i rodzina, zepchnięte są na dalszy plan przez wszechobecne pragnienie bogactwa ("tonąć w sianie"). Ci, którzy odrzucają materializm, są wytykani palcem i stygmatyzowani, co podkreśla izolację jednostki w obliczu dominującego konsumpcjonizmu.

Kolejne wersy bez ogródek ukazują dramatyczne problemy społeczne. Alkoholizm, symbolizowany przez frazę "promil jest jak tlen", niszczy rodziny, co jest powszechnym zjawiskiem, za które "nikt się za nic nie wini". Panuje tu kultura unikania odpowiedzialności i usprawiedliwiania się ("co złego to nie ja"). Zemsta jest przedstawiona jako prymitywny, lecz skuteczny "lek na wykurowanie ran", co świadczy o głębokim zakorzenieniu przemocy i braku innych mechanizmów rozwiązywania konfliktów. Wstrząsający obraz "dwunastek w ciąży", które "już nikogo nie dziwi", to świadectwo zapaści moralnej i społecznej, gdzie dzieciństwo jest okradzione z niewinności. Prawdziwość ustępuje fałszowi, a przyjaźń jest "jak diament rzadko spotykana", co więcej, zdrada może nadejść nawet od najbliższych ("nóż ci w plecy może wbić nawet twoja własna mama"). Codziennością jest "dramat", a "pora szczęścia już wymarła", pozostawiając po sobie jedynie "szczątki dinozaura" – wspomnienie czegoś odległego i nierealnego. Niewiele pocieszenia daje wiara, gdyż "cuda też tu się zdarzają ale w bibli na papierze". Miejskie środowisko jest nieustannie hałaśliwe, nie dając wytchnienia ("miasto nie zasypia"), a prawdziwy spokój można znaleźć tylko "po śmierci ziom, albo w kątach psychiatryka". Życie jawi się jako niekończąca się walka o przetrwanie, pełna "dłuższych rund".

Jednak w tym morzu beznadziei następuje przełom. W drugiej części utworu artysta zaskakuje deklaracją: "mimo to kocham to życie, te osiedla i ten czas, gdybym cofnął się w nim przeżyłbym to jeszcze raz". Jest to wyraz niezwykłej odporności i akceptacji swojej trudnej przeszłości. Chaos odnalazł "szczęście nawet jeśli cząstkowe" i potrafi je scalać, traktując jako "aloes" – uzdrawiającą siłę. Podkreśla wartość relacji, które udało mu się zbudować: ma rodzinę, przyjaciół i miłość. Nazywa siebie "szczęściarzem" pomimo wszystkiego, co go spotkało, co jest wyrazem dojrzałości i siły wewnętrznej. Klasyczna sentencja "Co mnie nie zabije, z całą pewnością mnie wzmocni" staje się jego mottem, podkreślając samodzielne kształtowanie losu zamiast poddawania się "wyroczni".

Następuje też moment refleksji i pokory. Artysta przyznaje się do błędów, ale wyraża chęć poprawy i przeprasza swoją matkę, doceniając jej niezachwianą wiarę w niego. To ukazuje ludzką, wrażliwą stronę rapera. Codzienne starania o bycie lepszym człowiekiem są wspierane przez miłość do kobiety (Ady) oraz wierność przyjaciół, którzy stanowią dla niego ostoję. Zakończenie utworu to manifestacja nowo odnalezionej misji i celu. Chaos, jako "kowal swego losu", pragnie żyć pełnią życia i uniknąć przedwczesnej śmierci, która zabrała "w chuj osób". Utwór kończy się deklaracją artystycznego credo: "jestem Chaos daje rap, i przelewam na bit serce", wyrażając pragnienie czerpania z życia całej jego esencji poprzez twórczość.

"Witam" to zatem autobiograficzna opowieść o dorastaniu i przetrwaniu w trudnym środowisku, pełnym patologii i beznadziei. Jednocześnie jest to historia o poszukiwaniu i odnajdywaniu sensu, siły w relacjach międzyludzkich i akceptacji samego siebie, a także o transformacyjnej mocy muzyki jako narzędzia do wyrażania prawdy i nadziei. To utwór, który mimo swojego mrocznego tła, ostatecznie przemienia się w hymn niezłomnego ducha i determinacji.