Interpretacja Quiero Vivir Palabras - Cecilia

Utwór „Quiero Vivir Palabras” hiszpańskiej kantautorki Cecilii (właściwie Evangeliny Sobredo Galanes), to głęboka medytacja nad autentycznością komunikacji i esencją prawdy w języku. Piosenka, wydana pośmiertnie w 1983 roku na albumie Canciones inéditas (Niepublikowane piosenki), stanowi świadectwo jej lirycznego talentu i egzystencjalnych poszukiwań. Cecilia, której twórczość często dotykała tematów feministycznych i społecznych, zmagając się z cenzurą frankistowskiego reżimu, poszukiwała form wyrazu, które wykraczałyby poza narzucone ograniczenia i powierzchowność. Ta piosenka idealnie wpisuje się w ten kontekst, ukazując artystkę, która pragnęła dotrzeć do sedna znaczeń, odrzucając puste słowa.

Pierwsze strofy, „No quiero decir palabras / Decir no es nada / Amor, muerte y vida / En la boca se gastan”, natychmiast wprowadzają nas w centralny konflikt utworu. Podmiot liryczny wyraża fundamentalny sprzeciw wobec samego aktu „mówienia” słów. Dla niego wypowiadanie, zwłaszcza tych o największej wadze – miłość, śmierć, życie – jest aktem, który zubaża ich sens, sprawia, że stają się „zużyte w ustach”. Cecilia, wychowana w dyplomatycznej rodzinie, żyjąca w wielu krajach i biegle posługująca się angielskim, od początku swojej kariery była wrażliwa na niuanse językowe i moc, jaką niosą słowa. Jej twórczość była znana z „ironicznych i lirycznych piosenek”, co w tym kontekście sugeruje świadome odrzucenie konwencjonalnej retoryki.

W refrenie, „Quiero vivir palabras / Sé que son algo / Amor, muerte y vida / Me suenan falso”, objawia się prawdziwe pragnienie: żyć słowami zamiast je tylko wypowiadać. Podmiot liryczny nie neguje istnienia i wagi tych pojęć; wręcz przeciwnie, wie, że „są czymś”. Problem leży w sposobie ich wyrażania – kiedy są jedynie wymawiane, brzmią „fałszywie”. To jest kluczowe dla zrozumienia piosenki: to nie słowa same w sobie są problemem, lecz ich instrumentalne, pozbawione doświadczenia użycie. W czasach, gdy Cecilia tworzyła, Hiszpania doświadczała społecznych i politycznych napięć, a publiczny dyskurs często bywał kontrolowany i manipulowany. W takiej atmosferze artystka, która śmiało poruszała tematy feministyczne i egzystencjalne, mogła odczuwać głęboką frustrację brakiem autentyczności w publicznej komunikacji.

Kolejne zwrotki stanowią rozbudowanie tego pragnienia autentyczności, przenosząc ciężar komunikacji z werbalnej na niewerbalną: „Que me digan los ojos / No los labios / Que me hablen las caras / Me confiesen las manos”. Oczy, twarze i dłonie stają się tu metaforą prawdziwego, niewypowiedzianego porozumienia. To one mają „mówić” i „wyznawać”, ponieważ są wolne od dwuznaczności i fałszu, które tak często towarzyszą słowom. Jest to hymn na cześć języka ciała, emocji i empatii, które przemawiają głośniej i prawdziwiej niż jakiekolwiek sformułowanie. Cecilia, z jej lirycznym stylem, często eksplorowała subtelne warstwy ludzkich doświadczeń, a to dążenie do niewerbalnej prawdy jest spójne z jej artystyczną wrażliwością.

Wizja „Słów w ciałach / W trzewiach” ( „Palabras en los cuerpos / En las entrañas” ) kontrastuje z „umieszczonymi na językach” ( „Puestas en las lenguas / Siempre me engañan” ), które zawsze oszukują. To pragnienie, by słowa były zakorzenione w całym istnieniu człowieka, w jego fizyczności i najgłębszych uczuciach, a nie tylko w zewnętrznym, werbalnym wyrazie. Podmiot liryczny szuka sensu, który jest odczuwalny – „Palabras que se sienten / En la punta de los dedos / Que pesan sobre mi piel / No me dan miedo”. Słowa, które można poczuć dotykiem, które „ciążą na skórze”, to słowa prawdziwe i namacalne. Nie budzą strachu, bo są szczere i niepozbawione swojego ciężaru gatunkowego. To ucieleśnione doświadczenie, które dla Cecilii było z pewnością ważniejsze niż pusta retoryka.

Ostatnia strofa utworu to mocne podsumowanie i potępienie fałszywej komunikacji: „Discursos que se escriben / Sermones que se mienten / Las palabras siempre se enredan / Entre los dientes”. Cecilia odrzuca formalne „przemówienia, które się pisze” i „kazania, które kłamią”. To odniesienie do wszelkiego rodzaju oficjalnej, często propagandowej, mowy, która była tak powszechna w Hiszpanii lat 70. Słowa w takich kontekstach „zawsze plączą się między zębami”, stają się zawiłe, niejasne, zdradzające ukryte intencje lub po prostu pozbawione autentyczności. Jest to krytyka pustosłowia i hipokryzji, które osłabiają prawdziwą moc języka. Tragiczna, przedwczesna śmierć Cecilii w wypadku samochodowym w wieku 27 lat w 1976 roku sprawiła, że wiele jej piosenek, w tym ta, nabrało dodatkowego, proroczego wymiaru. Można postrzegać ten utwór jako testament artystki, która w swoim krótkim życiu pragnęła, by słowa, miłość, śmierć i życie były przeżywane w pełni, z całą ich głębią i bez fałszu, a nie tylko wypowiadane na wiatr.