Interpretacja Día Tras Día - Cecilia

Piosenka "Día Tras Día" autorstwa hiszpańskiej artystki Cecilii, a właściwie Evangeliny Sobredo Galanes, to głęboka i przejmująca krytyka społeczna, wyrażona przez pryzmat osobistego doświadczenia. Artystka, znana z niekonwencjonalnych tekstów i poruszania tematów egzystencjalnych, feministycznych oraz politycznych, często miała problemy z cenzurą w czasach dyktatury Franco. Jej twórczość, mimo upływu lat, zyskuje na znaczeniu, a jej utwory są uważane za klasykę. "Día Tras Día" nie jest wyjątkiem – to pieśń o wyzysku, utracie wolności i powolnym umieraniu w systemie, który obiecuje awans, ale oferuje jedynie jałowy trud.

Utwór rozpoczyna się od pozornie budujących nadzieję słów: "Día tras día, año tras año / Poquito a poco subirás peldaños" (Dzień po dniu, rok po roku / Powoli będziesz wspinać się po szczeblach). Jest to jak refren kapitalistycznego marzenia o awansie społecznym i sukcesie poprzez ciężką pracę. Następujące po nim pytania: "Dime a dónde vas / Dime de dónde vienes / Quien es tu dueño / A quien mantienes" (Powiedz mi, dokąd idziesz / Powiedz mi, skąd pochodzisz / Kto jest twoim panem / Kogo utrzymujesz), od razu wprowadzają element zewnętrznej kontroli i poddają w wątpliwość autonomię jednostki. Ktoś z zewnątrz ocenia, szufladkuje i definiuje życie podmiotu lirycznego, sugerując brak swobody wyboru.

W kolejnej zwrotce podmiot liryczny przedstawia się metaforą "Yo soy una hormiga / Sin afanes de cigarra" (Jestem mrówką / Bez pragnień cykady). To symbolika pracowitości i oszczędności, kontrastująca z beztroską cykady, która w bajce Ezopa nie dba o przyszłość. Mrówka "Siempre guardo lo que gano / No conozco el despilfarro / Vivo trabajando, trabajando muero" (Zawsze zachowuję to, co zarabiam / Nie znam marnotrawstwa / Żyję pracując, umieram pracując). To kwintesencja życia poświęconego tylko i wyłącznie pracy, bez miejsca na radość czy odpoczynek. Szczytem dehumanizacji jest werset: "Me encienden a las 5 y me apagan a las 9" (Włączają mnie o 5 i wyłączają o 9). Podmiot liryczny jest tu traktowany jak maszyna, narzędzie, pozbawione własnej woli i wrażliwości, którego życie jest programowane przez zewnętrzne siły.

Refren "De sol a sol, de luna a luna / Devoro mis horas siempre se escapa alguna / Mi tiempo es oro, oro de un quilate / Y espero paciente que mi tiempo me mate" (Od słońca do słońca, od księżyca do księżyca / Pochłaniam swoje godziny, zawsze jakaś ucieka / Mój czas to złoto, złoto jednego karata / I cierpliwie czekam, aż mój czas mnie zabije) jest gorzką refleksją. Czas jest "złotem", ale "złotem jednego karata" – tanim, bezwartościowym, symbolizującym iluzję bogactwa, która w rzeczywistości jest jedynie nędzną zapłatą za życie. Nadzieja na to, że czas "zabije" podmiot liryczny, to wyraz ostatecznego wyczerpania i pragnienia zakończenia tej bezsensownej egzystencji.

Późniejsze wersy "Mi vida se gasta sin subir un peldaño" (Moje życie się zużywa, nie wspinając się ani o jeden stopień) brutalnie obalają początkową obietnicę awansu. Życie mija na daremnej pracy, bez jakiejkolwiek poprawy statusu czy perspektyw. "Mi tiempo no es mío / Ni siquiera un rato / Con oro de mentira / Me lo compraron barato" (Mój czas nie jest mój / Ani na chwilę / Za fałszywe złoto / Kupili go tanio) to bezpośrednie oskarżenie systemu o okradanie z wolności i godności. "Fałszywe złoto" to obietnice, pozory bogactwa czy minimalne wynagrodzenie, które w rzeczywistości nie rekompensuje straty życia.

Piosenka kulminuje w dramatycznym wyznaniu: "Así poco a poco, paso a paso / Minuto a minuto me muero callando / He vendido mi cuerpo / He vendido mi alma / Me han comprado mi vida / Por un puñado de plata" (Tak, krok po kroku, minuta po minucie / Umieram w milczeniu / Sprzedałem swoje ciało / Sprzedałem swoją duszę / Kupili moje życie / Za garść srebra). To świadectwo całkowitego poddania się, utraty wszystkiego, co ludzkie, za marną zapłatę. "Garść srebra" (puñado de plata) to biblijne nawiązanie do zdrady Judasza, co dodatkowo podkreśla moralną i duchową cenę tej transakcji. Cecilia w swoim utworze tworzy obraz człowieka zredukowanego do narzędzia, który, choć żyje fizycznie, umiera wewnętrznie, bezsilnie obserwując, jak jego życie jest konsumowane przez bezlitosny system. To poruszająca pieśń o samotności i desperacji jednostki w obliczu ekonomicznej opresji.