Piosenka "There Is No Name" autorstwa Casper Fox to poruszająca reinterpretacja klasycznego mitu o Hadesie i Persefonie, będąca częścią jego projektu "Stories from Styx: Hades & Persephone (Official Concept Album) - EP", wydanego w marcu 2025 roku. Duński wokalista, kompozytor i gawędziarz, Casper Fox, znany jest z tego, że w swoich "Stories from Styx" na nowo wyobraża sobie starożytne opowieści, łącząc teatralność, nowoczesną produkcję i emocjonalne opowiadanie historii. W utworze "There Is No Name" Fox, wraz z Jennifer Glatzhofer, Teagan Earley i Keinyą Denise, eksploruje tragiczne konsekwencje porwania Persefony z perspektywy jej matki, Demeter, a także przedstawia wewnętrzny konflikt samej Persefony oraz postawę innych bogów.

Utwór rozpoczyna się od głosu M u s e, który od razu zaznacza, że "zawsze jest więcej stron historii" i że "nie każdy uważa historię Hadesa i Persefony za 'szczęśliwe zakończenie'". To wprowadzenie od razu kwestionuje tradycyjną percepcję mitu, przygotowując grunt pod bardziej złożoną i emocjonalną narrację. Następnie pałeczkę przejmuje Demeter, której słowa są przesiąknięte głębokim bólem i niezgodą. Rozpacza nad brakiem słowa opisującego stratę matki, podkreślając, że "nie ma imienia dla matki tracącej swoje dziecko", podczas gdy istnieją określenia dla osieroconego dziecka czy owdowiałego małżonka. Ten refren staje się sercem utworu, symbolizując niewysłowiony wymiar jej cierpienia. Demeter nie waha się obwiniać Hadesa, oskarżając go o "splugawienie", "kradzież" i "odebranie wyboru" Persefonie, pytając z oburzeniem, jak inni bogowie mogą być na to "w porządku". Jej gniew jest tak wielki, że grozi sprowadzeniem wiecznej zimy i zniszczeniem świata, byle tylko inni poczuli jej ból.

Interwencja Zeusa, skoncentrowana na umierających plonach i wiecznej zimie, ukazuje jego pragmatyzm i obawę o porządek świata śmiertelników, a nie o emocje Demeter. Odpowiedź Demeter, pełna goryczy, przypomina mu o jego wcześniejszej bierności: "Niech zgniją, Boże Gromów / Jeśli się nie mylę / To właśnie mi powiedziałeś / Kiedy moja córka została zabrana". To zdanie podkreśla hipokryzję władcy bogów i jego obojętność na cierpienie, gdy nie dotyczyło to bezpośrednio jego interesów.

Fragment śpiewany przez Hadesa i Persefonę jest intrygujący i enigmatyczny: "Ona będzie mnie odzwierciedlać (Czy jestem na rozdrożu) / i to, kim jestem w środku". Powtarzające się pytanie "Czy jestem na rozdrożu?" odzwierciedla wewnętrzny konflikt Persefony i jej rozwijającą się tożsamość jako Królowej Podziemia. Płyta zawiera również utwory takie jak "My Persephone" i "Crossroads", które dalej eksplorują tę tematykę, sugerując, że Persefona, mimo tęsknoty za matką, odnajduje miłość i buduje nową siebie w Hadesie. Casper Fox świadomie pogłębia postać Hadesa, ukazując jego obawy o przeznaczenie, zacierającą się pamięć i po raz pierwszy okazywaną kruchość, co nie jest tak otwarcie rozwinięte w tradycyjnych mitach.

W zakończeniu utworu, Muza opisuje kompromis – Persefona będzie dzielić swój czas między światem podziemnym a powierzchnią, co jest odzwierciedleniem jej dwoistej natury i nowo nabytej tożsamości. Jednak nawet po ustaleniu tego porozumienia, Demeter powraca do swojego bolesnego refrenu: "Lecz nie ma imienia dla matki tracącej swoje dziecko / Ale jest imię dla brata w zaprzeczeniu". Ostatnie słowa Demeter, w których nazywa Zeusa "tym draniem i oszustem", który "miał wszystko do zyskania", a jej Persefona "była tą, która została zawłaszczona", zamykają krąg, podkreślając jej niezłomne poczucie krzywdy i trwałej niesprawiedliwości. Utwór jest mocnym oświadczeniem o uniwersalnym bólu straty i skomplikowanych relacjach władzy, które często kształtują ludzkie (i boskie) losy.