Utwór "64 Little White Things" autorstwa Cake Bake Betty to mroczna, surrealistyczna i głęboko niepokojąca ballada, która maluje obraz społeczeństwa pełnego ukrytych drapieżników i przymusowej konformizacji. Zanim zagłębimy się w szczegóły tekstu, warto zaznaczyć, że Cake Bake Betty, czyli Sarah White, jest artystką znaną z eksploracji trudnych tematów poprzez osobiste i często brutalnie szczere teksty, często balansujące na granicy poezji i surowego wyznania. Jej twórczość, łącząca elementy alt-rocka, folk-punka i art-popu, jest często nasycona osobistym doświadczeniem i emocjami, co nadaje jej dodatkową wagę.

Początkowe wersy "Come and get me out of this town, oh now / Come and save me / Come and rescue me from this giant hotel full of bones and babies" natychmiast wprowadzają w atmosferę klaustrofobii i desperacji. Mówiący pragnie ucieczki z miejsca, które jawi się jako makabryczne połączenie życia i śmierci, niewinności i rozkładu. Obraz "hotelu pełnego kości i dzieci" jest potężną metaforą, sugerującą środowisko, w którym niewinność (dzieci) jest otoczona i być może konsumowana przez śmierć i rozkład (kości), lub gdzie nowe życie rodzi się w cieniu przemocy i strachu. To mocne otwarcie, które od razu ustanawia ton utworu jako ponurej opowieści o zagrożeniu i bezbronności.

Kolejne fragmenty "Take a look at yourself, a look that will sell / Call your aunt about the teeth she abandoned / Yeah, while she placed 'em in a can and canned 'em" wprowadzają element krytyki fasadowości i sztuczności. "Look that will sell" odnosi się do powierzchowności i komercjalizacji wizerunku, podczas gdy motyw porzuconych zębów w puszce jest groteskowy i surrealistyczny. Może symbolizować ukrywane, wstydliwe aspekty siebie, utratę witalności, starość, czy też przymus maskowania naturalnych procesów rozkładu w obsesyjnie czystym i zbywalnym świecie. Utrata zębów staje się jeszcze bardziej osobista w kontekście wersów "Except your teeth are falling out and you're going upstairs", co może symbolizować proces starzenia, utratę kontroli, czy też symboliczny upadek w obliczu dominującego zła. W kontekście twórczości Sary White, takie obrazy często wynikają z introspekcji i próby zrozumienia wewnętrznych lęków.

"It's an upstairs harmony / And when you get there you can write a song to keep you company" to słodko-gorzkie stwierdzenie. Sugeruje, że w obliczu degradacji i samotności, sztuka (pisanie piosenek) staje się jedyną pociechą, ucieczką lub sposobem na utrzymanie resztek godności czy tożsamości. Jednak to tylko chwilowe ukojenie przed nadejściem głównego zagrożenia. "There are good things, there are good things to eat / And tonight we're eating meat (Goody, goody, goody!)" to pozornie niewinne zdanie, które w kontekście dalszych losów narratora nabiera głęboko złowrogiego charakteru, podwójnie podkreślonego przez dziecinny entuzjazm "Goody, goody, goody!". To cyniczne preludium do aktu kanibalizmu.

Centralnym punktem utworu jest opis drapieżnych "mężczyzn, którzy żywią się ludźmi". "There's a couple of things I should tell you about / That the fuckers wouldn't sell, 'cause they're too cheap to tell / It's the men who feed on human beings / And they dawdle about / With their bellies hanging out". Ci "mężczyźni" to ucieleśnienie bezwzględnej władzy, korupcji i zepsucia. Ich leniwe, obwisłe brzuchy symbolizują obrzydliwą sytość i brak wstydu, a fakt, że "dawdle about" (wałęsają się) podkreśla ich bezkarność i totalną dominację. Metaforyczne „żywią się ludźmi” odnosi się do eksploatacji, manipulacji i konsumpcji innych, zarówno w sensie fizycznym, jak i duchowym.

Dalszy ciąg tekstu ukazuje bezsilność wobec tej dominacji: "You can wash your fingers, but they never leave / You can bite your tongue, but it turns them on / And when you're ready to go, they'll pinch at your sides / And they'll make you recite / Brilliant songs about the symphony". Drapieżność tych postaci jest wszechobecna i nieusuwalna. Próby oporu (gryzienie się w język) tylko ich podniecają, co wskazuje na sadyzm oprawców. Zmuszanie do recytowania "genialnych piosenek o symfonii" jest szczególnie okrutnym obrazem: jest to przymusowa asymilacja, zmuszanie ofiary do wychwalania estetyki i wartości, które należą do jej oprawców, a być może nawet do wysławiania samego aktu jej konsumpcji. To stłumienie prawdziwego głosu i zmuszenie do fałszywej pochwały.

Refren pełen nienawiści "I hate their skin / And I hate their trees / And their yards that they wrap with their plastics and greens / And their white houses / Their goddamn white teeth / And the chemicals drenched on the hair that they squeeze / I hate their sex / And the brats that they breed / And the air that they breathe / And they hated me" to kulminacja frustracji i obrzydzenia. Narrator nienawidzi wszystkiego, co symbolizuje ten opresyjny świat: jego powierzchowną czystość ("white houses," "white teeth" – w kontraście do własnych wypadających zębów), sztuczność i niszczenie natury ("plastics and greens"), oraz samą egzystencję i reprodukcję tych drapieżników. Powtarzające się "And they hated me" podkreśla wzajemność tej nienawiści i potwierdza status narratora jako outsidera, ofiary. To głębokie poczucie wyobcowania jest często obecne w twórczości alternatywnych artystów, którzy używają swojej muzyki do wyrażania sprzeciwu wobec norm społecznych.

Zakończenie utworu jest jednocześnie szokujące i logiczne w kontekście narastającego napięcia: "But then they ate me, and then they ate me / And they thought I was tasty". Metafora kanibalizmu staje się tu dosłowna, symbolizując całkowitą konsumpcję i zniszczenie tożsamości narratora przez społeczeństwo lub system. "They thought I was tasty" dodaje jeszcze jeden warstwę przerażenia – ofiara nie tylko zostaje zniszczona, ale jej zniszczenie sprawia przyjemność oprawcom. To ostateczny akt dehumanizacji, gdzie jednostka staje się jedynie pożywieniem, zaspokojeniem apetytu. Repetycja tej frazy wzmacnia jej brutalność i nieuchronność. Jest to mroczne zakończenie, które podkreśla bezsilność jednostki w starciu z bezwzględną, drapieżną siłą. Cała piosenka staje się w ten sposób gorzkim komentarzem do relacji władzy, konsumpcji i bezwzględności w nowoczesnym społeczeństwie, ubranym w osobistą, niemal surrealistyczną narrację.