Interpretacja Hikikomori - Bryska

Bryska, czyli Gabriela Nowak-Skyrpan, w swoim utworze „Hikikomori” zanurza słuchaczy w świat głębokiej introspekcji i izolacji, czerpiąc z osobistych doświadczeń. Słowo „hikikomori” pochodzi z języka japońskiego i oznacza skrajne wycofanie społeczne, stan, w którym jednostka izoluje się od świata zewnętrznego, często pozostając w swoim pokoju przez długie miesiące, a nawet lata. Artystka w wielu wywiadach podkreślała, że samo hikikomori z definicji oznacza śmierć społeczną, którą przeżyła w gimnazjum, odcinając się od ludzi i wyobcowując. To właśnie te trudne, intymne przeżycia stały się inspiracją dla jej drugiego albumu, zatytułowanego przewrotnie „biorę wdech (hikikomori)”. Muzyka, jak sama przyznaje, jest dla niej formą autoterapii, sposobem na nazwanie i uwolnienie emocji, szczególnie w ciężkich momentach życia.

Tekst piosenki rozpoczyna się obrazem „Gwiazdy na suficie / Gdy leżę tu w zachwycie / Romantyzuję chwile tak”. To uderzające otwarcie od razu wprowadza w atmosferę wewnętrznego świata, w którym mimo fizycznego zamknięcia, narrator znajduje ukojenie i piękno w intymnej przestrzeni. Te gwiazdy na suficie to prawdopodobnie naklejki fosforyzujące, które stają się metaforą dla małych, osobistych źródeł światła i nadziei w mroku izolacji. Akt romantyzowania chwil w samotności świadczy o próbie nadania sensu i pozytywnego zabarwienia trudnemu stanowi, szukaniu uroku w odosobnieniu.

Refren „To jak Hikikomori / Zwolnijcie mnie ze szkoły / Nie boję się ciemności już” jasno odnosi się do zjawiska, stanowiącego tytuł utworu. Jest to wyraz pragnienia uwolnienia od zewnętrznych wymagań i presji społecznych, symbolizowanych przez „szkołę”. Oświadczenie „Nie boję się ciemności już” może sugerować akceptację własnego stanu, a nawet znalezienie w nim pewnego rodzaju bezpieczeństwa lub komfortu. Ciemność przestaje być źródłem strachu, stając się raczej znajomym otoczeniem.

W kolejnych wersach pojawia się poczucie walki i utraty witalności: „Straszne / Światło we mnie znowu gaśnie / Gdzie się udam kiedy zasnę / Z moich ust / To brzmi tak poważnie”. Mimo początkowej akceptacji, narrator odczuwa, jakby wewnętrzne „światło” – nadzieja, energia, radość życia – powoli gasło. Pytanie o to, gdzie się uda, kiedy zaśnie, jest głęboką refleksją nad niepewnością przyszłości i być może obawą przed całkowitym zniknięciem. Przyznanie, że „To brzmi tak poważnie”, podkreśla powagę sytuacji, której nie da się zbagatelizować. W wywiadzie dla Czwórki, Bryska zauważyła, że na jej albumie są obecne kontrasty – z jednej strony miłość i radość, z drugiej smutek i samotność, co jest cechą charakterystyczną jej twórczości, łączącej smutne teksty z rytmiczną muzyką. Taka forma pozwala przekazać ważny temat w nieprzygnębiający sposób.

Kulminacyjnym momentem staje się powtarzająca się zwrotka „Pozwalam na płacz / Gdy nie patrzy świat / To krzyk czterech ścian / Czy to jest grzech, że biorę wdech?”. Te wersy doskonale oddają naturę izolacji: możliwość ekspresji najbardziej intymnych emocji, takich jak płacz, jest dostępna tylko wtedy, gdy nie patrzy świat. Cztery ściany stają się powiernikami tego krzyku, niemymi świadkami cierpienia. Pytanie „Czy to jest grzech, że biorę wdech?” jest niezwykle poruszające – kwestionuje ono prawo do istnienia i doznawania życia, gdy człowiek czuje się tak bardzo obciążony i niewidzialny dla otoczenia. To poczucie winy za samo oddychanie, za zajmowanie miejsca, jest silnym obrazem wewnętrznego bólu. Tytuł całego albumu „biorę wdech” stanowi odpowiedź na to pytanie, sugerując odnalezienie siły do dalszego życia pomimo trudności.

W drugiej części utworu pojawia się nieco inna perspektywa: „W mroku widać życie / Co tli się na suficie / Dlatego się nie boję już”. To nawiązanie do początkowych „gwiazd na suficie” sugeruje, że w najgłębszej ciemności, w samotności, można dostrzec subtelne przejawy życia i nadziei. To przyjęcie ciemności jako miejsca, w którym mimo wszystko coś się tli, pozwala na odzyskanie spokoju i brak strachu.

Jednak kolejne wersy wprowadzają element niepokoju i śmierci: „Ktoś w szafie zamknął oczy / I poznał zimny dotyk / Odleciał gdzieś jak wolny ptak”. Interpretacja tej części może być dwuznaczna. Może odnosić się do symbolicznej „śmierci społecznej”, czyli całkowitego zerwania z zewnętrznym światem, co dla niektórych stanowi formę wyzwolenia, niczym odlot wolnego ptaka. Może to być również metaforyczne przedstawienie myśli o ucieczce z życia, gdzie zamknięcie oczu w szafie symbolizuje ostateczne schowanie się, a zimny dotyk – bliskość śmierci, która paradoksalnie jawi się jako wyzwolenie. Bryska przyznaje, że jej utwory są często wypełnione kontrastami, co doskonale oddaje złożoność tematu i pozwala przekazać ważne treści w przystępny sposób.

Całość utworu "Hikikomori" to wzruszająca opowieść o zmaganiu się z samotnością, presją społeczną i wewnętrznym cierpieniem. Bryska, ukrywając się niegdyś za różową peruką i nazywając siebie introwertyczką, znalazła w muzyce sposób na wyrażenie swojej wrażliwości i autoterapię. Piosenka jest odzwierciedleniem jej drogi, od odizolowania i depresyjnych momentów z czasów gimnazjum, do odnalezienia w sobie siły i możliwości oddychania na nowo, co wyraża tytuł albumu – „biorę wdech (hikikomori)”. Teledysk do utworu również wizualizuje to zjawisko, pokazując artystkę w akwarium w różowym pokoju, co symbolizuje jej odosobnienie i otaczanie się przedmiotami w celu ograniczenia kontaktu ze światem. Tym samym, Bryska nie tylko dzieli się swoim osobistym doświadczeniem, ale także zwraca uwagę na rosnący globalnie problem hikikomori, który wykracza poza granice Japonii i dotyka wielu młodych ludzi na świecie.