Interpretacja utworu "What's My Age Again?" zespołu Blink-182 to podróż w świat wiecznego nastolatka, który zmaga się z presją dorosłości i społecznymi oczekiwaniami, jednocześnie broniąc swojej swobody i beztroski. Piosenka, wydana w kwietniu 1999 roku jako pierwszy singiel z albumu Enema of the State, szybko stała się hymnem pop-punku, definiującym brzmienie i postawę całego gatunku.

Tekst, choć na pierwszy rzut oka komiczny i lekki, porusza głębsze tematy. Narrator opisuje serię nieudanych interakcji romantycznych, które są bezpośrednim wynikiem jego niedojrzałych zachowań. W pierwszej zwrotce, podczas romantycznego spotkania, gdy dziewczyna zdejmuje mu spodnie, on włącza telewizor, co sprawia, że ona odchodzi. Ta scena idealnie oddaje wewnętrzny konflikt bohatera – z jednej strony próbuje on nawiązać intymną relację, z drugiej jednak wciąż ucieka w dziecięce rozrywki i unika odpowiedzialności. Powtarzające się pytanie "What the hell is ADD?" ("Co to, do cholery, jest ADD?") sugeruje nie tylko niewiedzę, ale może również być sarkastycznym komentarzem do łatwości, z jaką diagnozuje się zaburzenia uwagi, lub wręcz przyznaniem się do problemów z koncentracją, które faktycznie mogą wpływać na jego zachowanie.

Druga zwrotka kontynuuje ten schemat, tym razem z jeszcze bardziej absurdalnym aktem niedojrzałości – dzwonieniem do matki dziewczyny z budki telefonicznej i podawaniem się za policję, informując ją, że jej mąż jest w więzieniu za sodomię. Następnie pada linia "What the hell is caller ID?" ("Co to, do cholery, jest identyfikacja dzwoniącego?"), co dodatkowo podkreśla jego nieświadomość lub ignorancję współczesnych realiów i konsekwencji swoich czynów. Te incydenty prowadzą do powtarzającej się frazy: "Nobody likes you when you're 23 / And are still more amused by TV shows / What the hell is ADD?" oraz "Nobody likes you when you're 23 / And are still more amused by prank phone calls / What the hell is caller ID?". Chociaż Mark Hoppus, główny autor tekstu, miał 26 lat, gdy pisał piosenkę, celowo użył wieku 23 lat dla rymu, przyznając jednocześnie, że sam spędził swoje dwudziestki "zachowując się jak nastoletni dupek". To pokazuje, że piosenka, choć niekoniecznie ściśle autobiograficzna, rezonowała z jego własnymi doświadczeniami i stanowiła komentarz do dojrzewania w pop-punkowej rzeczywistości.

Tytuł roboczy utworu brzmiał początkowo "Peter Pan Complex", co jest oczywistym nawiązaniem do syndromu Piotrusia Pana, opisującego osoby niechcące dorastać. Jednak wytwórnia MCA Records uznała ten tytuł za zbyt niejasny dla publiczności i nalegała na zmianę, co spotkało się z niezadowoleniem zespołu. Finalny tytuł, "What's My Age Again?", stał się wręcz synonimem opóźnionej dorosłości.

W ostatniej części utworu następuje znacząca zmiana perspektywy. Po tym, jak dziewczyna z nim zrywa, narrator dochodzi do wniosku: "No one should take themselves so seriously / With many years ahead to fall in line / Why would you wish that on me? / I never want to act my age". Te słowa wyrażają bunt przeciwko społecznym normom i presji, by "zachowywać się odpowiednio do wieku". Jest to obrona prawa do pozostania młodym duchem, do czerpania radości z prostych, czasem dziecinnych przyjemności, i do odrzucenia powagi, którą często niesie ze sobą dorosłość. Zespół, a zwłaszcza Mark Hoppus, często był postrzegany jako niedojrzały, a sama piosenka, choć zaczęła się jako żart, ewoluowała w autentyczny wyraz tego buntu.

Warto dodać, że kultowy riff otwierający utwór powstał, gdy Mark Hoppus próbował zagrać basowe intro do piosenki Green Day "J.A.R. (Jason Andrew Relva)", ale pomylił akordy i w ten sposób stworzył coś nowego i "całkiem fajnego". Sama piosenka jest uznawana za jeden z fundamentów gatunku pop-punk, a artyści tacy jak Simple Plan wymieniają ją jako inspirację. To dowód na to, że nawet z piosenki, która narodziła się z dowcipu i niedoskonałości, może powstać ponadczasowy hit, który doskonale oddaje ducha pokolenia. W efekcie, "What's My Age Again?" to nie tylko zabawna anegdota o nieudanych randkach, ale także ironiczny, a ostatecznie afirmujący młodość manifest przeciwko nieuniknionemu procesowi dorastania.