Interpretacja It Keeps Raining - Bitty Mclean

W utworze "It Keeps Raining" Bitty McLean maluje niezwykle poruszający obraz głębokiego żalu i dojmującej straty, wykorzystując deszcz jako potężną metaforę nieustannie płynących łez. Od pierwszych, wypowiadanych słów ("pretty fallin' tears shining (yes) / (what's that girl what is the difference it's real)"), piosenka wprowadza nas w świat, gdzie granice między światem zewnętrznym a wewnętrznym rozmywają się pod ciężarem emocji. Słowa te, choć krótkie, natychmiast budują intymną atmosferę, sygnalizując, że to, co następuje, jest prawdziwe i bolesne.

Centralnym motywem utworu jest dewastacja spowodowana odejściem ukochanej osoby. Wokalista śpiewa: "If it's raining it's raining tears from eyes / since you've gone all I do is cry". Ten prosty, ale skuteczny zabieg liryczny bezpośrednio łączy zjawisko atmosferyczne z osobistym cierpieniem, sugerując, że świat stracił swój naturalny porządek, a cała jego esencja sprowadza się teraz do niekończącego się płaczu. Odkąd partnerka odeszła, protagonista jest uwięziony w cyklu nieustannego smutku, a każda kropla deszczu staje się fizycznym przypomnieniem jego wewnętrznego bólu.

Zdesperowane wołanie "won't somebody help me somebody help me / can't you see that my baby has left me" podkreśla poczucie bezradności i osamotnienia. To lament osoby, która czuje się niezrozumiana i opuszczona, szukająca ulgi, której nikt nie jest w stanie zapewnić. Poczucie izolacji wzmacnia się, gdy zdaje się, że nikt inny nie dostrzega głębi jego cierpienia, albo nie potrafi na nie zareagować.

Kluczowe dla oddania stanu emocjonalnego są fragmenty opisujące fizyczne manifestacje cierpienia: "she left me reeling and rocking walking the floor". Te słowa obrazują chaos i niepokój, które ogarnęły bohatera. "Reeling and rocking" (chwiejąc się i kołysząc) sugeruje utratę równowagi, zarówno fizycznej, jak i psychicznej, poczucie zagubienia. "Walking the floor" (chodząc po podłodze) to klasyczny obraz bezsenności, rozpaczy i niemożności znalezienia ukojenia, symbolizujący nieustanne krążenie myśli wokół straty.

Finałowa puenta odejścia – "she left a note last night she won't be back no more" – jest brutalnie prosta i ostateczna. Brak dramatycznych okoliczności, tylko krótka notatka, potęguje poczucie szoku i niedowierzania. To jest moment, w którym nadzieja umiera, a świadomość braku powrotu staje się nieodwracalną rzeczywistością, cementując rozpacz bohatera.

Warto zaznaczyć, że "It Keeps Raining" Bitty’ego McLeana to cover utworu oryginalnie wykonywanego przez Fatsa Domino, wydanego w 1961 roku. McLean, znany ze swojego gładkiego i melodyjnego stylu lover's rock, z sukcesem zaadaptował ten klasyk, nadając mu własne, charakterystyczne brzmienie, jednocześnie zachowując jego emocjonalną głębię. Bitty McLean, brytyjski piosenkarz reggae, zyskał popularność w latach 90. XX wieku, a jego twórczość często charakteryzuje się romantycznymi tekstami połączonymi z łagodnymi, bujającymi rytmami reggae. Jego wersja "It Keeps Raining" stała się jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych hitów, częściowo dzięki umiejętnemu połączeniu klasycznej struktury piosenki soulowej z ciepłem i pulsacją reggae. Wywiady z artystą często podkreślają jego zamiłowanie do tradycyjnej muzyki jamajskiej i soulu, co wyraźnie słychać w jego podejściu do coverowania utworów takich jak ten. McLean często mówił o tym, jak ważne jest dla niego przekazanie autentycznych emocji, co w "It Keeps Raining" osiąga poprzez swoją wrażliwą interpretację i kontrolę wokalną.

Powtórzenia fraz w tekście piosenki, zwłaszcza refrenu, działają jak emocjonalne echo, wzmacniając uczucie uwięzienia w bólu. Podkreślają one brak ucieczki od żalu i obsesyjne rozpamiętywanie straty. W kontekście stylistycznym Bitty’ego McLeana, te powtórzenia są charakterystyczne dla gatunku reggae, gdzie repetycja buduje hipnotyzujący rytm i pozwala słuchaczowi zanurzyć się w melancholijnym nastroju utworu. Warstwa muzyczna, choć osadzona w często radosnym rytmie reggae, jest tutaj stonowana i pełna zadumy, co doskonale współgra z tekstem, tworząc spójną całość przepełnioną smutkiem i nostalgią. Utwór ten to arcydzieło, które w prosty, lecz głęboki sposób oddaje uniwersalne doświadczenie złamanego serca.