Interpretacja Porto - Bertrand Belin

Porto Bertranda Belina to utwór otwierający jego debiutancki album z 2005 roku, nazwany po prostu Bertrand Belin. Piosenka, utrzymana w nurcie francuskiego popu, stanowi zmysłową i nostalgiczną opowieść o tęsknocie, miłości i wyidealizowanym obrazie miasta Porto, które staje się metaforą ukochanej osoby. Belin, znany jako wszechstronny artysta – autor piosenek, aktor i kompozytor ścieżek dźwiękowych – zręcznie łączy prostotę wyrazu z bogactwem wrażeń.

Utwór rozpoczyna się od wizji podróży pociągiem, która staje się dla podmiotu lirycznego momentem ukojenia i refleksji. To czas, kiedy myślami jest z ukochaną, jeszcze zanim fizycznie się z nią spotka: „Pour aller te voir / Il faut prendre le train, / C'est simple, ça me berce, j'aime bien. / Je pense à toi depuis chez moi”. Ta spokojna antycypacja nadaje piosence intymny i delikatny ton.

Druga zwrotka wprowadza element fantazji, gdzie liczenie owiec, mające pomóc zasnąć, przeradza się w swobodne, wędrujące myśli. „Ils se mettaient souvent volage / à sauter part dessus l'étage” – owce stają się niesforne, przeskakując przez piętra wyobraźni, co symbolizuje niekontrolowane myśli o ukochanej lub pragnienie ucieczki. Narrator „imituje” je, by następnie „manquant de prendre l'eau / Me tirai jusqu'à la rive une langue d'éfluve, de porto”. Ten fragment jest wieloznaczny – może oznaczać chwilową utratę równowagi, pragnienie czegoś, co przyniesie ulgę, lub wręcz zanurzenie w symbolice wina Porto, które staje się zmysłowym doznaniem.

W kolejnych wersach zmysłowość narasta: „J'ai le sucre au bord des lèvres, / Le rubis au creux du ventre”. Cukier na ustach symbolizuje słodycz oczekiwania, być może pocałunku, zaś rubin w brzuchu odnosi się do głębokiego, czerwonego koloru wina Porto, jego ciepła i bogactwa smaku. Jest też „Un petit creux aussi c'est vrai”, co można interpretować jako fizyczny głód lub głębszą, emocjonalną pustkę, którą ukochana osoba lub samo miasto Porto ma wypełnić.

Szczegółowe opisy, takie jak „Dîner de sardines me dirai / Sur un lit de tomates vertes / Le vent du soir, boisé, eucaliptus”, malują konkretny, idylliczny obraz – prosty posiłek złożony z sardynek i zielonych pomidorów, w towarzystwie wieczornego wiatru niosącego zapach drewna i eukaliptusa. Te obrazy silnie kojarzą się z Portugalią i Porto, przenosząc słuchacza w autentyczną, śródziemnomorską atmosferę. Co ciekawe, jeden z komentatorów zauważył, że „sardynki i wino Porto tak naprawdę nie mieszają się dobrze ze sobą”, co może podkreślać surrealistyczny, poetycki charakter wizji Belina.

Punktem kulminacyjnym utworu jest deklaracja miłości: „Porto... / Malgré mon très jeune âge, / Voici ma demande en mariage”. Mimo poczucia „bardzo młodego wieku” (być może emocjonalnej niedojrzałości lub po prostu młodzieńczego zapału), narrator odważnie oświadcza się. Nawet samo „może” byłoby najsłodszym z „może”, a obietnica cierpliwego czekania na gotowość ukochanej („Mais j'attendrai à tes abords que tu sois prête”) podkreśla głębię i szczerość uczucia.

Późniejsze strofy wyrażają nieodpartą potrzebę fizycznej obecności – „Mon corps et mon coeur / Demandent encore à chaque heures / Que je m'enaille flaner dans tes jardins, / Les mains sous l'eau de leurs fontaines”. To pragnienie zanurzenia się w świecie ukochanej, bycia częścią jej otoczenia, czerpania z prostych, a jednocześnie głębokich przyjemności. Podmiot liryczny pragnie podziwiać odwagę rybaków i ich kolorowe łodzie na bladej, różowej wodzie (prawdopodobnie rzeki Douro). Wizja „małej farandoli kwiatów” i białej piany na ich śladzie, kończąca się fantazją o wspólnym piciu starego wina Porto na łodzi, dopełnia obraz totalnego zespolenia z miejscem i osobą.

W piosence „Porto” miasto i wino o tej samej nazwie stają się nierozłącznymi symbolami miłości i tęsknoty. Bertrand Belin mistrzowsko tworzy utwór, który jest jednocześnie listem miłosnym do osoby i do miejsca, pełnym melancholii, nadziei i zmysłowych detali. Piosenka jest odzwierciedleniem artystycznego podejścia Belina, który czerpie inspirację z życia i świata, nieustannie tworząc „małe formy muzyki i tekstu”, jak sam o sobie mówi. Jego twórczość, charakteryzująca się flegmatycznym i urzekającym głosem, ewoluowała na przestrzeni lat, zawsze jednak pozostając w kontakcie ze słowem i jego muzycznym wyrazem.
Koniec tekstu.