Interpretacja No One Wants To Die Alone - Benjamin Steer

Piosenka „No One Wants To Die Alone” Benjamina Steera to głęboko intymne spojrzenie na współczesne poszukiwanie prawdziwej więzi w świecie często zdominowanym przez powierzchowność i strach przed samotnością. Utwór, będący częścią EP-ki artysty zatytułowanej Figuring It Out, jest świadectwem jego zdolności do przekształcania introspekcji w coś uniwersalnie rezonującego. Steer, pochodzący z Waszyngtonu, D.C., a później studiujący ekonomię w Szkocji, zaczął pisać piosenki, aby radzić sobie z długimi, ponurymi zimami, co ukształtowało jego wrażliwość jako twórcy.

Tekst zaczyna się od refleksji nad poczuciem nieuchronności w relacjach: „I can feel the end before the start / Like we're in some sort of predetermined story arc”. To poczucie fatum, że los jest już napisany, a my jesteśmy jedynie aktorami grającymi swoje role, prowadzi do fundamentalnego pytania: „Are we just people living our own parts? / Is it heartbreak with the mistakes that dictate who we are?”. Artysta zastanawia się, na ile nasze życiowe ścieżki są zdeterminowane, a na ile sami kształtujemy swoją tożsamość poprzez błędy i doświadczenia. W tym zgiełku egzystencjalnych pytań pojawia się prosta, lecz przejmująca prośba o bliskość: „Hold me tight / Look into my eyes”, która podkreśla ludzką potrzebę autentycznego kontaktu w obliczu niepewności.

Refren, z jego powtarzającym się, rytmicznym rytmem, wyraża zmęczenie powierzchownością: „'Cause I'm so sick of all this / Young love, fake tough”. Benjamin Steer krytykuje tu współczesne, często udawane relacje, gdzie ludzie ukrywają swoje prawdziwe ja pod maską twardości, mimo że „we're all alone”. Obserwacja taka jak „First date, I'll wait / Til you're off your phone” trafnie punktuje problem cyfrowych rozproszeń, które stoją na przeszkodzie prawdziwej interakcji. Najmocniejszy fragment refrenu, „No clothes, all hope / Left two hours ago / Cause I don't really know you”, obnaża pustkę fizycznej intymności pozbawionej emocjonalnej głębi. To gorzka konkluzja, że bez prawdziwego poznania drugiego człowieka, nadzieja na coś trwałego szybko gaśnie.

Głównym przesłaniem i sercem utworu jest pragnienie wyrażone w słowach: „I just wanna / Live big, love fast / And not die alone”. Jest to manifest chęci intensywnego przeżywania życia i miłości, zrodzony z pierwotnego ludzkiego strachu przed samotną śmiercią. W wywiadzie dla TMRW Magazine, Steer potwierdził, że inspiracją dla tego wersu było proste, lecz potężne pragnienie: „po prostu nie chcę umierać sam”. Ta linia oddaje „tęsknotę za byciem wolnym, szczęśliwym i pełnym celu”. Zachęca do impulsywności i odwagi: „Fall quick, don't ask / Run into the unknown”, co jest apelem o odrzucenie wahania i zanurzenie się w niepewność relacji. Powtórzenie „Cause all I really know is / No one wants to die alone” staje się centralną, niezaprzeczalną prawdą utworu.

W kolejnej zwrotce artysta podkreśla swoje desperackie dążenie do połączenia: „I'd drop all my things and move so far / Just to find myself into some hopeless loving arms”. Nawet jeśli miłość wydaje się beznadziejna, pragnienie bliskości jest silniejsze. Steer otwarcie sprzeciwia się emocjonalnym barierom: „None of this bullshit about your walls it's all a farce”. Zadaje również prowokacyjne pytanie: „Why do people take their clothes off before they take off their masks?”, które idealnie podsumowuje problem braku prawdziwej otwartości i wrażliwości w dzisiejszych związkach. Jest to krytyka społeczeństwa, w którym fizyczność często wyprzedza emocjonalną szczerość.

Benjamin Steer napisał tę piosenkę w swoim pokoju o 2 nad ranem, w jednym z „najniższych momentów swojego życia”, co nadaje utworowi surowość i autentyczność. Utwór ten jest uznawany za jeden z „najbardziej osobistych” na jego EP-ce i początkowo prawie nie trafił na album. Końcowy fragment „Don't know much / But I'm losing a piece of me” ujawnia, jak wysoka jest cena tych powierzchownych interakcji – stopniową utratę części siebie. Ten brak prawdziwej więzi, to ciągłe udawanie i dystansowanie się, powoli, lecz boleśnie odbiera kawałek duszy, co potęguje lęk przed samotnością. Porównywany do artystów takich jak Lewis Capaldi i Dermot Kennedy za swoją emocjonalną szczerość, Steer w „No One Wants To Die Alone” trafia w sedno współczesnych bolączek serc, oferując słuchaczom zarówno pociechę, jak i lustro do refleksji. Piosenka jest „brutalną szczerością” i „przeszywającą jasnością”, która porusza kwestie lęku, samotności i egzystencjalnego ciężaru.