Interpretacja The Who - Baba O'Riley

"Baba O'Riley" zespołu The Who, choć powszechnie i często błędnie nazywany "Teenage Wasteland", jest utworem o niezwykle bogatej historii i wielowymiarowym znaczeniu, będącym otwarciem albumu Who's Next z 1971 roku. Tytuł utworu jest hołdem dla dwóch kluczowych inspiracji Pete'a Townshenda, głównego autora tekstów i gitarzysty zespołu: indyjskiego mistrza duchowego Mehera Baba i amerykańskiego kompozytora minimalistycznego Terry'ego Rileya. Meher Baba głosił, że życie jest iluzją i tylko transcendencja jej fałszywych pozorów przybliża do Boga, co wpłynęło na filozoficzne tło twórczości Townshenda. Z kolei wpływ Terry'ego Rileya objawia się w innowacyjnym zastosowaniu powtarzających się, zapętlonych wzorców syntezatorowych, które otwierają i podtrzymują utwór.

Początkowo "Baba O'Riley" był częścią ambitnego projektu rock opery Townshenda zatytułowanego Lifehouse, mającego być następcą sukcesu Tommy z 1969 roku. Lifehouse to futurystyczna, dystopijna wizja, w której społeczeństwo jest zniewolone, a prawdziwe doświadczenia życiowe są dostarczane za pośrednictwem technologii. Muzyka miała być fundamentalną podstawą życia, a każdy człowiek miał mieć unikalną melodię, która go opisywała. W pierwotnej koncepcji Lifehouse, utwór "Baba O'Riley" miał być śpiewany przez szkockiego farmera imieniem Ray, który wraz z żoną Sally i dwójką dzieci opuszczałby swoją farmę w zanieczyszczonej Anglii, by wyruszyć do Londynu w poszukiwaniu "Life House" – wydarzenia muzycznego obiecującego wyzwolenie. Kiedy projekt Lifehouse okazał się zbyt złożony i ostatecznie został porzucony, osiem piosenek, w tym "Baba O'Riley", zostało wykorzystanych na albumie Who's Next.

Ikoniczny, pulsujący dźwięk syntezatora na początku utworu był wynikiem eksperymentów Townshenda. Chciał on wprowadzić "parametry życiowe i osobowość Mehera Baba" do syntezatora, aby ten wygenerował muzykę na podstawie tych danych. Kiedy ten pomysł nie powiódł się, Townshend użył funkcji "marimba repeat" na organach Lowrey Berkshire Deluxe TBO-1, tworząc charakterystyczny arpeggiowany wzorzec, który stał się znakiem rozpoznawczym piosenki. Co ciekawe, ten przełomowy dźwięk, który wielu uważa za syntezatorowy, został osiągnięty za pomocą organów domowych.

Tekst "Out Here In The Fields / I Fight For My Meals / I Get My Back Into My Living / I Don't Need To Fight / To Prove I'm Right / I Don't Need To Be Forgiven" oddaje ducha niezależności, walki o przetrwanie i samowystarczalności. Te początkowe wersy odzwierciedlają postać Raya, farmera z Lifehouse, który mimo otaczającej go dystopii, dąży do utrzymania godnego życia. Brak potrzeby udowadniania czegokolwiek czy szukania przebaczenia sugeruje silne poczucie własnej wartości i autentyczności w obliczu zewnętrznych nacisków.

Refren "Don't Cry / Don't Raise Your Eye / It's Only Teenage Wasteland" to serce utworu i źródło powszechnego nieporozumienia co do jego tytułu. Fraza "teenage wasteland" nie odnosi się do imprezowania czy marnowania życia, ale jest gorzką obserwacją Townshenda dotyczącą opuszczenia i rozczarowania młodego pokolenia. Inspiracją dla tego określenia były dla Townshenda widoki po festiwalu na wyspie Wight w 1969 roku, gdzie pole było zaśmiecone po odejściu fanów, a także "absolutne spustoszenie nastolatków na Woodstock", którzy byli "na kwasie", a 20 osób doznało uszkodzeń mózgu. Ironia polega na tym, że wielu słuchaczy odczytało to jako świętowanie młodości: "Teenage Wasteland, tak! Wszyscy jesteśmy zmarnowani!" To wyrażenie stało się symbolem zagubienia i braku przynależności, ale także buntu i poszukiwania sensu w jałowym krajobrazie kulturowym.

Wiersz "Sally ,take My Hand / Travel South Crossland / Put Out The Fire / Don't Look Past My Shoulder / The Exodus Is Here / The Happy Ones Are Near / Let's Get Together / Before We Get Much Older" to wezwanie do działania, do wspólnej ucieczki i poszukiwania lepszej przyszłości. "Sally" to żona Raya z projektu Lifehouse, a wspólna podróż "na południe przez ląd" symbolizuje nadzieję na znalezienie wolności i jedności z "szczęśliwymi". To pilne wezwanie do zjednoczenia "zanim się zestarzejemy" podkreśla efemeryczność młodości i potrzebę działania tu i teraz.

Zakończenie utworu, z powtórzeniami "Teenage Wasteland" i ostatecznym, uderzającym "They're All Wasted!", stanowi potężną konkluzję. Można to interpretować zarówno jako osąd pokolenia, które marnuje swój potencjał, jak i jako smutne stwierdzenie faktu o jego stanie. Roger Daltrey, wokalista The Who, w niedawnym wywiadzie uznał "Baba O'Riley" za prorocze ostrzeżenie dla współczesnej młodzieży uzależnionej od mediów społecznościowych. Podkreślił, że życie to nie patrzenie w ekrany, ale w górę, i że zbyt wiele życia może zniknąć pod kontrolą technologii.

"Baba O'Riley" to hymn o samodzielności, buncie i młodzieńczym zagubieniu, który jednocześnie zapowiadał nadejście technologii w muzyce rockowej. Jego warstwy znaczeniowe, od osobistych inspiracji Townshenda po szersze komentarze społeczne, sprawiają, że utwór pozostaje aktualny i poruszający dla kolejnych pokoleń słuchaczy.