Interpretacja Blood on the Risers - 82nd Airborne Division

Piosenka „Blood on the Risers”, znana również pod refrenem „Gory, Gory, What a Hell of a Way to Die”, jest ponurym, lecz jednocześnie żartobliwym hymnem amerykańskich spadochroniarzy, który narodził się podczas II wojny światowej. Jej melodia pochodzi z „The Battle Hymn of the Republic”, utworu, który sam w sobie jest adaptacją popularnej pieśni marszowej z czasów wojny secesyjnej, „John Brown’s Body”. Utwór ten opowiada tragiczną historię spadochroniarza-rekruta, który ginie podczas skoku treningowego z powodu nieprawidłowo otwartego spadochronu.

Początkowe strofy piosenki wprowadzają nas w nerwowy świat młodego rekruta, który „surely shook with fright” – drży ze strachu przed swoim pierwszym skokiem. Mimo skrupulatnego sprawdzenia sprzętu i zapięcia ekwipunku, musi zmierzyć się z potwornym rykiem silników samolotu, co dodatkowo potęguje jego lęk. Refren, „Gory, gory, what a hell of a way to die, And he ain't gonna jump no more!”, brutalnie podkreśla beznadziejność sytuacji i stanowi swoiste mantra, które powtarza się po każdej kolejnej scenie narastającej tragedii. Jest to makabryczna parafraza „Glory, Glory, Hallelujah!” z oryginalnej pieśni, zastępująca chwałę krwawością i cierpieniem.

Centralnym momentem fabuły jest fatalny błąd rekruta – zapomina on o podłączeniu linki statycznej, która automatycznie otwiera główny spadochron. Gdy sierżant zapytał „Is everybody happy?”, a nasz bohater „feebly answered ‘Yes’” – odpowiedział słabo, potwierdzając swoje gotowość, ale z podskórnym lękiem, w tym momencie przypieczętował swój los. Wyrzucony w „icy blast”, z niepodłączoną linką statyczną, nie ma już odwrotu.

Kolejne wersy szczegółowo, wręcz graficznie, opisują rozwijającą się katastrofę. Spadochroniarz liczy głośno, czekając na szarpnięcie, które nigdy nie następuje. Czuje wiatr, zimno i „awful drop”. Próbuje uruchomić spadochron zapasowy, który w tamtych czasach był przechowywany w worku na brzuchu, co wymagało obrotu na plecy w locie. Niestety, w wyniku złej pozycji, spadochron zapasowy zaplątuje się wokół jego nóg. „The risers wrapped around his neck, connectors cracked his dome, Suspension lines were tied in knots around his skinny bones” – te słowa malują obraz desperackiej walki z bezlitosnym żywiołem, która kończy się tym, że czasza spadochronu staje się jego całunem, a on sam „hurtled to the ground”.

W miarę jak zbliża się do ziemi, bohaterowi przed oczami przelatuje całe życie – myśli o dniach, które przeżył, o ukochanej dziewczynie i o tym, co znajdą medycy. To chwila refleksji i ostatecznego pożegnania ze światem. Szokujący jest również cynizm medyków, którzy „jumped and screamed with glee, rolled up their sleeves and smiled”, ciesząc się z makabrycznego „zdarzenia”, ponieważ „od tygodnia nikt nie spadł”. Ten element, choć przerażający, jest przykładem czarnego humoru, który pomagał żołnierzom radzić sobie z okrucieństwem i wszechobecnym zagrożeniem śmiercią.

Kulminacją piosenki jest uderzenie o ziemię, opisane jako „SPLAT”, z krwią tryskającą wysoko. Koledzy, świadkowie tej tragedii, z rezygnacją stwierdzają „A hell of a way to die!”. Ostatnia strofa, śpiewana powoli i uroczyście, stanowi najbardziej drastyczny opis jego szczątków: „There was blood upon the risers, there were brains upon the chute, Intestines were a'dangling from his Paratrooper suit, He was a mess, they picked him up and poured him from his boots”. To niezwykle plastyczny i brutalny obraz rozczłonkowanego ciała, który nie pozostawia wątpliwości co do losu rekruta.

Piosenka ta, choć często kojarzona z 82. Dywizją Powietrznodesantową, jest nieoficjalnym hymnem wszystkich amerykańskich spadochroniarzy, a także brytyjskich jednostek powietrznodesantowych. Jej powstanie datuje się na czasy II wojny światowej, kiedy to spadochroniarstwo było nową i niezwykle niebezpieczną formą działań wojennych. Darren Cinatl, prezes All Airborne Battalion, zauważył, że pieśń ta miała pierwotnie zachęcać ludzi do rezygnacji z bycia spadochroniarzem, uwypuklając ryzyko, ale jednocześnie podkreślając dumę tych, którzy mimo to podejmowali wyzwanie. Była to swoista „lista kontrolna” i ostrzeżenie dla rekrutów przed skokiem. Weteran II wojny światowej, Vincent Speranza, który zyskał popularność, śpiewając tę piosenkę, stworzył nawet rozszerzone wersje tekstów, aby łączyć pokolenia spadochroniarzy, aż po tych walczących w Globalnej Wojnie z Terrorem.

„Blood on the Risers” została wykorzystana w popkulturze, m.in. w miniserialu „Kompania Braci” oraz grze wideo „Brothers in Arms: Road to Hill 30”. Pomimo swojej makabrycznej treści, pełniła funkcję terapeutyczną – pozwalała żołnierzom radzić sobie z własnym strachem i traumą poprzez czarny humor i wspólne śpiewanie. Pieśń ta, opisując najgorszy możliwy scenariusz, paradoksalnie budowała więzi i odwagę w obliczu śmiertelnego zagrożenia. Śpiewana przed skokami, była sposobem na oswojenie się z perspektywą śmierci i utwierdzenie się w przekonaniu, że niezależnie od wyniku, nikt „ain't gonna jump no more” – nikt więcej nie będzie skakać. Jest to świadectwo unikalnej psychiki żołnierzy, którzy poprzez makabryczną pieśń, zmieniali grozę w pewien rodzaj wspólnotowego katharsis.