„Changes” 2Paca to utwór, który wstrząsa słuchaczem od pierwszych dźwięków, stanowiąc poruszający, pośmiertnie wydany manifest o stanie amerykańskiego społeczeństwa, a w szczególności społeczności afroamerykańskiej. Nagrana pierwotnie w 1992 roku, a wydana jako singiel z albumu Greatest Hits 13 października 1998 roku, ponad dwa lata po tragicznej śmierci artysty, piosenka ta rezonuje z jeszcze większą siłą, biorąc pod uwagę los samego 2Paca, który stał się ofiarą przemocy, o której rapował.

Utwór rozpoczyna się od refleksyjnego pytania, czy życie jest warte przeżycia, a zmęczenie biedą i byciem czarnym prowadzi do desperackich czynów, takich jak kradzież torebki. 2Pac bezkompromisowo punktuje brutalność policji, gdzie zabicie czarnoskórego staje się dla funkcjonariusza aktem heroizmu, oraz obojętność systemu na los najbiedniejszych, sugerując cynicznie: „Give the crack to the kids who the hell cares? One less hungry mouth on the welfare”. Wskazuje na systemową dezinformację i instrumentalizację społeczności poprzez dostarczanie narkotyków i broni, co prowadzi do wewnętrznej autodestrukcji. Odwołuje się do historycznej postaci – Hueya P. Newtona, współzałożyciela Partii Czarnych Panter, którego śmierć symbolizuje brutalne tłumienie ruchów oporu: „2 shots in the dark now Huey's dead”. Mimo to, 2Pac apeluje o braterstwo i wzajemne wsparcie, jako jedyną drogę do zmian.

Refren, samplujący słynny utwór Bruce’a Hornsby’ego and The Range z 1986 roku „The Way It Is”, z wokalem R&B grupy Talent, wzmacnia poczucie beznadziei – „I see no changes”. 2Pac widzi wyłącznie rasistowskie twarze i nienawiść prowadzącą do upadku ras. Zastanawia się, co trzeba zrobić, by świat stał się lepszym miejscem, wzywając do eliminacji zła z ludzi, którzy dziś „both black and white are smokin' crack tonight”. Z gorzką ironią raper zauważa, że jedynym momentem spokoju jest wzajemne zabijanie się, a choć idea czarnego prezydenta wydaje się „zesłana z nieba”, społeczeństwo nie jest na nią gotowe – „We ain't ready to see a black President”. Ta linia, nagrana ponad dekadę przed objęciem urzędu przez Baracka Obamę, stanowi wyjątkowo przenikliwą refleksję nad barierami społecznymi. Dalej, 2Pac podkreśla, że więzienia są przepełnione czarnymi, a niektórzy tkwią w „narkotykowym biznesie”, bo „bycie prawdziwym” nie przemawia do nich w obliczu pokusy łatwego zarobku.

W połowie utworu następuje moment przejmującej, mówionej interwencji, w której 2Pac wzywa do głębokiej, fundamentalnej zmiany. „We gotta make a change… It's time for us as a people to start makin' some changes. Let's change the way we eat, let's change the way we live and let's change the way we treat each other”. To apel o wewnętrzną transformację, zrozumienie, że stare metody nie działają i przetrwanie zależy od wspólnego wysiłku.

Ostatnia zwrotka wraca do poczucia braku zmian, z wojną na ulicach i na Bliskim Wschodzie, podczas gdy „wojna z biedą” jest zastąpiona „wojną z narkotykami”, co pozwala policji nękać czarnoskórych. 2Pac opisuje konieczność nieustannej gotowości do samoobrony w brutalnej rzeczywistości, gdzie posiadanie telefonu komórkowego może wywołać zazdrość i agresję. Podkreśla, że dopóki będzie czarny, musi być „uzbrojony” i nie może się zrelaksować, zawsze martwiąc się o „zemstę”. Utwór kończy się pesymistycznym, choć realistycznym stwierdzeniem: „Some things will never change”.

„Changes” to nie tylko piosenka, ale gorzki portret niesprawiedliwości, hipokryzji i cykliczności problemów, które nękały Amerykę w latach 90. i pozostają aktualne do dziś. 2Pac, jako poeta getta, używa swojej platformy, by nie tylko opisać cierpienie, ale też inspirować do jedności i poszukiwania rozwiązań. Fakt, że piosenka została nagrana już w 1992 roku, ale została odrzucona przez wytwórnię Time Warner ze względu na zbyt wiele odniesień politycznych i antypolicyjnych, świadczy o nieustępliwości przesłania 2Paca, które ostatecznie dotarło do mas, cementując jego miejsce jako jednego z najważniejszych komentatorów społecznych w historii muzyki. Otrzymała nominację do nagrody Grammy w 2000 roku za Najlepszy Rapowy Występ Solowy, stając się jedyną pośmiertną piosenką w tej kategorii, co potwierdza jej kultowy status.