Interpretacja Come Out Ye Black And Tans - Wolfe Tones

„Come Out Ye Black And Tans” w wykonaniu The Wolfe Tones to niezwykle znacząca pieśń w irlandzkiej tradycji republikańskiej, która swoim tekstem i historią odzwierciedla burzliwe dzieje Irlandii pod panowaniem brytyjskim. Utwór, napisany przez Dominika Behana na początku lat 60. XX wieku jako hołd dla jego ojca, Stephena Behana – aktywnego członka Irlandzkiej Armii Republikańskiej (IRA) podczas wojny o niepodległość – został nagrany przez The Wolfe Tones w 1972 roku i od tego czasu stał się hymnem oporu.

Piosenka rozpoczyna się od osobistego wspomnienia narratora, urodzonego na dublińskiej ulicy, gdzie „Royal drums do beat / And the loving English feet they walked all over us”. Ten fragment natychmiast zanurza słuchacza w realiach kolonialnego Dublina, gdzie obecność brytyjskich wojsk i administracji była wszechobecna. „Bębny Królewskie” symbolizują brytyjską władzę, a „kochające angielskie stopy” ironicznie podkreślają poczucie ucisku i dominacji. Obraz pijanego ojca, który każdej nocy zapraszał sąsiadów do śpiewania chóru, maluje portret codziennego, podskórnego oporu w irlandzkich domach, gdzie alkohol często uwalniał stłumione emocje i patriotyczne uniesienia.

Sam refren to bezpośrednie i prowokacyjne wyzwanie rzucone „Black and Tans”. Black and Tans to pogardliwe określenie dla Royal Irish Constabulary Reserve Force – formacji policji składającej się głównie z byłych żołnierzy brytyjskich, wysłanych do Irlandii w latach 1920-1921 w celu stłumienia Irlandzkiej Wojny o Niepodległość. Otrzymali swoją nazwę od improwizowanych mundurów, będących mieszaniną ciemnozielonych (prawie czarnych) czapek i tunik RIC oraz khaki brytyjskich spodni wojskowych. Byli oni znani z brutalności, morderstw, podpaleń i grabieży, co dodatkowo zaogniło nastroje antybrytyjskie. Piosenka kpi z ich rzekomej odwagi na polach bitew I wojny światowej we Flandrii, zestawiając ją z ich postrzeganą ucieczką przed IRA w „zielonych i pięknych alejkach Killeshandra” – co nawiązuje do rzeczywistego wydarzenia z 1922 roku, kiedy to lokalna IRA nakazała wycofanie się brytyjskim żołnierzom i ludziom RIC z miasta. Warto zauważyć, że w kontekście piosenki, termin „Black and Tans” bywa używany szerzej, pejoratywnie, w odniesieniu do pro-brytyjskich Irlandczyków w Dublinie, zarówno katolików, jak i protestantów, co odzwierciedla podziały polityczne w irlandzkiej klasie robotniczej lat 20. i 30. XX wieku.

Druga zwrotka kontynuuje to wyzwanie, przypominając o niesprawiedliwościach historycznych. Odniesienie do „great Parnell” to Charles Stewart Parnell, wybitny irlandzki polityk nacjonalistyczny, lider walki o autonomię Irlandii w XIX wieku, którego kariera została zrujnowana przez skandal związany z cudzołóstwem. Wersy „Come let us hear you tell / How you slammed the great Parnell, / When you fought them well and truly persecuted” mogą odnosić się do sposobu, w jaki Parnell był atakowany i prześladowany, również przez pro-brytyjskie środowiska. Kolejne wersy, „Where are the smears and jeers / That you loudly let us hear / When our heroes of sixteen were executed”, odnoszą się do egzekucji przywódców Powstania Wielkanocnego w 1916 roku. Po stłumieniu powstania, 15 przywódców zostało rozstrzelanych w maju 1916 roku, co początkowo spotkało się z mieszanymi reakcjami, ale szybko zmieniło opinię publiczną w Irlandii, przekształcając ich w męczenników i radykalizując ruch republikański.

Trzecia zwrotka poszerza perspektywę, łącząc irlandzkie doświadczenia z globalną historią kolonializmu brytyjskiego. Słowa „Come tell us how you slew / Those old Arabs two by two / Like the Zulus they had spears and bows and arrows, / How you bravely slew each one / With your sixteen pounder gun / And you frightened them damn natives to the marrow” krytykują brutalność imperium brytyjskiego wobec słabiej uzbrojonych narodów, takich jak Arabowie czy Zulusowie. Odsyła to do konfliktów takich jak wojny zuluskie czy różne interwencje brytyjskie na Bliskim Wschodzie (np. powstanie arabskie w Palestynie w latach 1936-1939, gdzie Brytyjczycy tłumili powstania, używając miażdżącej przewagi militarnej). Ta zwrotka podkreśla hipokryzję tych, którzy chwalili się męstwem w walkach przeciwko niemal bezbronnym ludom, jednocześnie uciekając przed lepiej zorganizowanym oporem IRA.

Ostatnia zwrotka jest wyrazem niezłomnej nadziei na przyszłość, w której brytyjskie panowanie zostanie obalone: „The time is coming fast / And I I think this day is near / When each yeoman will be cast aside before us”. „Yeoman” to tu symbol brytyjskiego establishmentu i sił porządkowych. Piosenka kończy się wizją, że przyszłe pokolenia („our kids will say god speed”) będą kontynuować śpiewanie tego hymnu, utrzymując pamięć o walce i dążeniu do pełnej niepodległości. Jest to deklaracja trwałości ducha oporu i dziedzictwa republikańskiego.

„Come Out Ye Black And Tans” zyskało nową falę popularności w ostatnich latach. W marcu 2019 roku, piosenka trafiła na pierwsze miejsca list przebojów iTunes w Irlandii i Wielkiej Brytanii po tym, jak Steve Coogan, grając fikcyjnego irlandzkiego farmera Martina Brennana w programie BBC „This Time with Alan Partridge”, zaśpiewał jej fragment. W styczniu 2020 roku, popularność utworu gwałtownie wzrosła ponownie, gdy irlandzki rząd planował upamiętnienie Royal Irish Constabulary (RIC) i Dublin Metropolitan Police (DMP), co spotkało się z masowym sprzeciwem społecznym i politycznym, prowadząc do odroczenia wydarzenia. Wolfe Tones aktywnie wspierali odwołanie uroczystości, a Brian Warfield, członek zespołu, podkreślał, że RIC nigdy nie była siłą policyjną dla narodu irlandzkiego, lecz milicją do jego tłumienia. W odpowiedzi na ten sukces, Brian Warfield oświadczył, że część dochodów z utworu zostanie przekazana na cele charytatywne w Australii (związane z pożarami i dziką fauną) oraz na rzecz irlandzkiej organizacji pomagającej bezdomnym. Niedawno, we wrześniu 2023 roku, The Wolfe Tones zagrali przed rekordową publicznością na festiwalu Electric Picnic, co ponownie potwierdziło niezmienną siłę przyciągania ich muzyki wśród różnych pokoleń. Pomimo kontrowersji, piosenka ta pozostaje ważnym elementem irlandzkiej kultury i sposobem na zrozumienie jej historii.