Piosenka „TANTRUM” zespołu Waterparks to bezkompromisowy manifest frustracji i rozczarowania, który stanowi swoisty dysk-track wymierzony w konformizm branży muzycznej, fałszywych przyjaciół i osoby próbujące wykorzystać sukces zespołu. Utwór, pochodzący z albumu „Entertainment” z 2018 roku, jest jednym z najcięższych i najbardziej agresywnych na krążku, charakteryzując się „gniewnym brzmieniem” i „potężną pracą gitary”. Już samo jego tytuł, pisany wielkimi literami, podkreśla intensywność emocji, które są w nim zawarte.

Rozpoczynający się od mechanicznego, wręcz sarkastycznego głosu monolog, „Fuck these fuckboy bands that can't think for themselves / Let's put away our black clothes and start cutting up our voices. / That's what's cool now, right?”, to bezpośredni atak na zespoły pop-punkowe i alternatywne, które kopiują trendy zamiast tworzyć coś autentycznego. Awsten Knight, wokalista Waterparks, wielokrotnie wyrażał swoją niechęć do zespołów, które narzekają na życie w swoich piosenkach i ubierają się na czarno, aby wyglądać na „innych”, choć w rzeczywistości są takie same. Ten wstęp jest szczególnie sprytny, ponieważ krytykuje nadmierne użycie efektów wokalnych, mimo że „TANTRUM” jest jednym z najbardziej skomputeryzowanych utworów na albumie.

W dalszej części Awsten odnosi się do własnej tożsamości i autentyczności, pytając: „If I wasn't thin and white with blue hair, would I be here?”. Jest to refleksja nad tym, czy jego sukces nie jest przypadkiem związany z jego wizerunkiem, pasującym do stereotypu członka zespołu pop-punkowego – „chudych białych chłopców narzekających do mikrofonu”, którzy farbują włosy dla uwagi. Niebieskie włosy były zresztą znakiem rozpoznawczym Awstena w początkach kariery Waterparks, podczas ery „Cluster” i „Double Dare”. Kolejna, szokująca linijka „Maybe if I kill myself, you'll know I'm sincere” nie powinna być interpretowana dosłownie jako zamiar samobójczy. Jest to raczej gorzka prowokacja, pytanie o to, czy ludzie zaczęliby traktować jego muzykę poważnie i uznali go za „szczerego” dopiero po jego śmierci, co ironicznie ujawniłoby hipokryzję jego oskarżycieli.

Wersy takie jak „I'll shave my blue hair / Burn the rest of two dares / Drop from 'parks / Like 'fuck it, who cares?'” symbolizują pragnienie uwolnienia się od presji wizerunku i konwenansów branży. „Burn the rest of two dares” jest bezpośrednim odniesieniem do ich poprzedniego albumu, „Double Dare”, a Awsten Knight na Twitterze wyjaśnił, że oznacza to „zniszczenie wszystkiego z ery Double Dare – wszystkich piosenek, fizycznych kopii albumów, uczuć i wszystkiego innego z tamtej epoki”. To wyraz chęci odcięcia się od przeszłości i pójścia naprzód.

W refrenie, „I resent the party scene / With a part of me that's hard to see / It's turned my starry friends / To uninspired's lacking symmetry”, Awsten wyraża głęboką niechęć do celebryckiego stylu życia i „sceny imprezowej”, która demoralizuje i wypala kreatywność jego „gwiazdorskich przyjaciół” w branży muzycznej. Ta niewidoczna na pierwszy rzut oka nienawiść do blichtru staje się głośna w tym „ataku szału”.

Wzrastające poczucie bycia wykorzystywanym wybrzmiewa w linijkach: „I'm getting texts from idols I've looked up to since 15 / But now people use my friends to try to get to me (fuck you) / But we don't know you and you don't know we / We're freaked out and fragile / It's become more than a hassle”. Jak wskazują interpretacje, Awsten współpracował z członkami Good Charlotte (Benji Madden był producentem „Entertainment”), których słuchał od 15 roku życia, co czyni te „idole” autentycznymi. Jednak z czasem, inni zaczęli wykorzystywać jego bliskich, aby się do niego dostać, co staje się źródłem ogromnego stresu i poczucia zagrożenia dla jego prywatności i relacji.

Powtarzające się frazy „Loud gets lonely” podkreślają paradoks sławy – im więcej uwagi i „hałasu” wokół zespołu, tym bardziej samotny staje się artysta. To jest jeden z głównych motywów, przez które Waterparks często poruszają w swojej twórczości presje sławy i sposób traktowania ich przez fanów.

Koniec utworu to kulminacja gniewu i bezpośrednich rozliczeń. Awsten Knight przechodzi do wymieniania z imienia i nazwiska osób, które go skrzywdziły. Mówi o „pewnym żonatym panu, który próbował podrywać moją kobietę (Cam)”. Jest to prawdopodobnie odniesienie do Ciary Hanny, ówczesnej partnerki Awstena, i jej ekranowego partnera. Obietnica „Try to come around again / You'll catch some swings and no misses” jest jasnym zagrożeniem fizycznym. Następnie, po początkowym wahaniu („I'll keep them nameless – nah fuck it, here we go”), wymienia kolejne nazwiska: „It's Richard and Clayton / And John—shit, Will, yeah, y'all made it / And if I see you in person / I'm taking teeth / Trust, you earned this”. To są osoby, które w jakiś sposób skrzywdziły Awstena i zainspirowały ten utwór, a on celowo rzuca ich nazwiska publicznie, odrzucając anonimowość. Waterparks mają w swojej historii kilka tego typu „diss-tracków”, jak „Easter Egg” czy „Little Violence”, ale „TANTRUM” jest jednym z najbardziej osobistych i gniewnych.

„TANTRUM” to wybuchowa, szczera i niezwykle osobista pieśń, która, mimo swojej agresywnej formy, jest w istocie wołaniem o autentyczność i obronę przed negatywnymi aspektami sławy i branży muzycznej. Zespół Waterparks w tym utworze nie boi się wyrażać swojego oburzenia i rozczarowania, dostarczając fanom surowy, pełen emocji wgląd w dylematy i frustracje, z którymi mierzy się Awsten Knight.