Interpretacja She Used To Be Mine - Waitress the Musical

"She Used To Be Mine" z musicalu "Waitress" to rozdzierająca serce ballada, która stanowi emocjonalny rdzeń opowieści Jenny Hunterson, kelnerki uwięzionej w nieszczęśliwym małżeństwie i niechcianej ciąży. Autorstwo muzyki i słów należy do Sary Bareilles, która sama przyznała, że piosenka jest dla niej głęboko osobista i stanowiła "furtkę" do świata musicalu. Bareilles często powtarzała, że choć okoliczności życia Jenny są inne niż jej własne, osobowość bohaterki i uniwersalne poczucie utraty siebie są bardzo bliskie jej doświadczeniom. Piosenka, charakteryzująca się melodyjnością opartą głównie na pianinie, zyskała uznanie krytyków jako "delikatna, nostalgiczna i cudownie teatralna". Charles Isherwood z "The New York Times" nazwał ją "łagodną, lecz rozdzierającą pieśnią, z melodią, która wznosi się i opada falami, stanowiącą punkt kulminacyjny przedstawienia".

Tekst rozpoczyna się od bolesnego uświadomienia sobie przez Jennę, że "większość dni nie poznaję siebie". Te "buty i ten fartuch, to miejsce i jego bywalcy" odebrały jej więcej, niż dała. To poczucie utraty tożsamości jest kluczowe dla Jenny, która używa pieczenia jako ucieczki i mechanizmu radzenia sobie z trudną rzeczywistością. Piosenka odzwierciedla jej żal za dziewczyną, którą kiedyś była, zanim życie wkradło się "tylnymi drzwiami" i "wyrzeźbiło" w niej inną osobę.

Refren to gorzko-słodki hołd dla utraconej "ja": "Jest niedoskonała, ale próbuje. Jest dobra, ale kłamie. Jest dla siebie surowa. Jest złamana i nie poprosi o pomoc. Jest niechlujna, ale miła. Jest samotna przez większość czasu. Jest tym wszystkim wymieszanym i upieczonym w pięknym placku. Odeszła, ale kiedyś była moja". Ten fragment, jak zauważyła Sara Bareilles, jest autobiograficzny i odzwierciedla dychotomię, którą wielu z nas odczuwa – jednocześnie posiadając wady i zalety. To nie tylko opis Jenny, ale uniwersalna refleksja nad złożonością ludzkiej natury i wewnętrzną walką. Zwrot "upieczona w pięknym placku" to piękna metafora, która nawiązuje do talentu Jenny do pieczenia, ale także do tego, jak jej doświadczenia uformowały ją w obecną osobę – mimo wszystko, wciąż "piękną".

Trzecia zwrotka wprowadza element żalu i pragnienia zmiany: "To nie o to prosiłam. Czasem życie po prostu wkrada się tylnymi drzwiami. I rzeźbi w tobie osobę. I sprawia, że wierzysz, że to wszystko prawda. A teraz mam ciebie. I ty nie jesteś tym, o co prosiłam". "Ty" w tym kontekście odnosi się do niechcianej ciąży i dziecka, które ma się narodzić. Jenna wyznaje, że oddałaby wszystko za szansę, by zacząć od nowa i "przepisać jedno lub dwa zakończenia" dla dziewczyny, którą znała. To pragnienie odzyskania kontroli nad swoim losem jest silnym motywem, zwłaszcza w obliczu jej toksycznego małżeństwa z Earlem i poczucia uwięzienia. Piosenka jest śpiewana przez Jennę w II akcie musicalu, po tym jak jej mąż odkrywa i zabiera jej ukryte oszczędności, co jest dla niej momentem załamania.

Ostatnia zwrotka, często uznawana za najbardziej wzruszającą, mówi o dziewczynie, która "będzie wystarczająco lekkomyślna", "zrani się, ale nauczy się hartować, gdy będzie posiniaczona" i "wykorzystywana przez mężczyznę, który nie potrafi kochać". To przejmujący obraz jej niedoświadczonej, ale pełnej potencjału przeszłej wersji siebie. Następnie pojawia się strach przed "życiem, które jest w niej", odnoszący się do dziecka. To życie, które "rośnie silniejsze każdego dnia", ostatecznie przypomina jej, "by walczyć choć trochę" i "przywrócić ogień w jej oczach", który zgasł. Ten "ogień" to symbol jej wewnętrznej siły i determinacji do odzyskania siebie.

Sara Bareilles podkreśliła, że piosenka, choć opowiada o konkretnej sytuacji Jenny, ma uniwersalny wydźwięk. Wiele osób, niezależnie od płci czy doświadczeń, odnajduje się w temacie utraty dawnego "ja" i godzenia się z tym, kim się stało. Piosenka jest balladą "o smutku i samokrytyce, po akceptację i triumf". To nie tylko pieśń o żalu, ale także o nadziei i przypomnieniu o potrzebie walki o siebie. Krytycy i publiczność zgodnie uznają ją za emocjonalny majstersztyk, zdolny wzruszyć do łez swoją surową szczerością. Sara Bareilles, pomimo, że nie planowała pisać do teatru, znalazła w historii Jenny i tej piosence sposób na "odnalezienie swojego głosu w imieniu tych postaci", co było dla niej nowym, wzbogacającym doświadczeniem. "She Used To Be Mine" to utwór, który nie obiecuje łatwych odpowiedzi, ale zaprasza do uczczenia blizn i niedoskonałości, które uformowały nas w tych, którymi jesteśmy dzisiaj.