Interpretacja The 7th element - Vitas

Utwór "The 7th Element" autorstwa Vitas, właściwie Vitaliya Vladasovicha Gracheva, to zjawisko, które przekroczyło granice gatunków muzycznych i stało się ikonicznym elementem kultury internetowej. W swojej istocie jest to kompozycja, która łączy operowy falset z elementami techno, dance, a nawet folku, tworząc unikalny styl określany często jako "popera". Sam Vitas, uznawany za kompozytora utworu, jest artystą o niezwykłej charyzmie, znanym z ekstrawaganckich kostiumów i teatralnych występów, które przyczyniły się do jego globalnej popularności, zwłaszcza po tym, jak teledysk stał się viralowym memem w 2010 roku.

Na początek, rosyjskie partie tekstu budują atmosferę mesjanistycznego daru. Powtarzane wielokrotnie "Я пришёл дать эту песню" (Przyszedłem dać tę pieśń) ustanawia podmiot liryczny jako posłańca, który przynosi coś wyjątkowego. Kolejne wersy pogłębiają tę ideę, precyzując źródło i cel pieśni: "Из мира грёз" (Ze świata snów), "Из хрустальных слез" (Z kryształowych łez) i "Для любви" (Dla miłości). Te frazy malują obraz utworu zrodzonego z głębokich emocji, marzeń i uniwersalnej potrzeby miłości, nadając jej eteryczny, niemal duchowy wymiar. To jest pieśń, która ma transcendować ziemskie troski, pochodząc z sfery czystych idei i głębokich uczuć.

Centralnym, a jednocześnie najbardziej rozpoznawalnym elementem "The 7th Element" są jednak onomatopeiczne wokalizy – słynne "Aha, aha, hahaha, hahaha-ha" i "Brlrl, brlrl, haha". Ten charakterystyczny, "trzepoczący językiem" śpiew, często opisywany jako "bekot" lub "śmiech delfina", jest niczym czysta ekspresja, pozbawiona semantycznego znaczenia. To właśnie ten dźwięk stał się znakiem rozpoznawczym Vitas i przyczynił się do jego memicznej sławy. Te fragmenty, wykonywane z imponującą kontrolą wokalną, demonstrują jego unikalne zdolności i dodają piosence kapryśnego, wręcz kosmicznego charakteru, który wymyka się racjonalnemu postrzeganiu.

Kolejna warstwa językowa pojawia się w partii "Chandram Brambachandra Chandra Bendram". Ta sekwencja słów, brzmiąca jak inspiracja sanskrytem, z "Chandra" oznaczającym "księżyc" w językach indyjskich, wprowadza do utworu element egzotyki i mistycyzmu. Chociaż niektórzy postrzegają ją jako celowy bełkot, "który ładnie brzmi", to jednak potęguje wrażenie, że pieśń pochodzi z jakiejś starożytnej, odległej cywilizacji lub nieznanej duchowej tradycji. Samo pojęcie "siódmego elementu", które nie odnosi się do azotu ani żadnego elementu układu okresowego, sugeruje raczej coś nieuchwytnego, tajemniczego lub fundament_alnego, co Vitas stara się przekazać przez swoje zawiłe artystyczne medium.

Najbardziej zaskakujący i fascynujący jest jednak nagły zwrot stylistyczny pod koniec utworu, który wprowadza polskie partie tekstu. Okazuje się, że to nie jest przypadkowy bełkot ani autorska improwizacja Vitas. W rzeczywistości są to fragmenty tekstu z piosenki "Dziewczyny" polskiego artysty Kazika (Kazika na Żywo), rapowane przez Vitasa w szybkim tempie. Słowa takie jak "Co stało się, stało się to co miało się stać / Dopiero w jej mieszkaniu, nosz kurde mać!" oraz "I gdy szła pod blokiem, wolnym krokiem / Jakiś pajac podbił mi limo pod okiem" stanowią drastyczny kontrast do wcześniejszej, eterycznej i uniwersalnej poetyki.

Ta brutalnie realistyczna, wręcz uliczna narracja – opowiadająca o kłótni, fizycznej napaści i frustracji – zderza się z kosmicznymi wizjami i transcendentalną miłością. To zderzenie tworzy wrażenie absurdu, szoku i celowej dysharmonii. Można to interpretować jako powrót do brutalnej rzeczywistości po podróży do świata snów i łez, lub jako komentarz na temat zawiłości ludzkiego doświadczenia, gdzie obok wzniosłych idei istnieją prozaiczne konflikty. Wprowadzenie tak kolokwialnego i ziemnego języka, w dodatku z zupełnie innej kultury muzycznej, może być odczytane jako siódmy element w jej najbardziej prowokacyjnej formie – element nieprzewidywalności, awangardy i zuchwałej swobody artystycznej, która łamie wszelkie konwencje, by zaintrygować, a nawet zszokować odbiorcę, pozostawiając go z poczuciem zdumienia i pytaniem o prawdziwe granice sztuki. W ten sposób Vitas, mistrz enigmy, pozostawia swoją publiczność w zawieszeniu między boskością a codziennością, między marzeniem a brutalną realnością.