Interpretacja The Wood - Uraha.

Tekst piosenki "The Wood" autorstwa "Uraha." stanowi niezwykle intrygującą i głęboką narrację, której korzenie sięgają twórczości mistrza grozy, H.P. Lovecrafta. W istocie, słowa te to wiersz Lovecrafta o tym samym tytule, opublikowany prawdopodobnie w 1929 roku lub napisany rok wcześniej. Zatem, interpretując utwór "The Wood" w wykonaniu "Uraha.", zagłębiamy się zarówno w mroczną wizję Lovecrafta, jak i w artystyczną decyzję muzyka, by ożywić ją dźwiękiem. Chociaż brak jest konkretnych informacji o samej adaptacji muzycznej tego wiersza przez "Uraha.", możemy założyć, że artysta, być może zainspirowany twórczością japońskiego gitarzysty Uruhy (znanego z zespołu the GazettE, którego styl charakteryzuje się połączeniem ciężkiego rocka z estetyką visual kei oraz złożonymi partiami gitarowymi), dostrzegł w nim potencjał do stworzenia utworu o silnym, atmosferycznym wydźwięku.

Wiersz rozpoczyna się aktem jawnej profanacji – "They cut it down, and where the pitch-black aisles / Of forest night had hid eternal things," (Wycięli go, a tam, gdzie smoliste, czarne nawy / Leśnej nocy ukrywały wieczne rzeczy,). Ludzkość, kierując się zuchwalstwem, wycina prastary las, miejsce skrywające "wieczne rzeczy", co od razu wprowadza element tajemnicy i sugeruje istnienie pierwotnych, niezrozumiałych dla człowieka sił. Na gruzach tej pradawnej świętości wznoszą miasto, budując "tow'rs and marble piles / To make a city for their revellings." (Wieże i marmurowe stosy, / By stworzyć miasto dla ich biesiad.). To akt pychy i bezmyślnego hedonizmu, gdzie cywilizacja ludzka stawia się ponad naturą, ignorując jej dziedzictwo.

Drugie strofa opisuje miasto w całej jego sztucznej wspaniałości: "White and amazing to the lands around / That wondrous wealth of domes and turrets rose; / Crystal and ivory, sublimely crown'd / With pinnacles that bore unmelting snows." (Białe i zdumiewające dla okolicznych ziem / To cudowne bogactwo kopuł i wieżyc się wzniosło; / Kryształ i kość słoniowa, wzniośle ukoronowane / Szczytami, które niosły nieroztopione śniegi.). Obraz ten podkreśla iluzoryczną doskonałość i luksus, symbolizując ludzką ambicję tworzenia piękna oderwanego od rzeczywistości. Miasto jest białe i kryształowe, co może sugerować fałszywą czystość lub zimną obojętność wobec pierwotnej ciemności, którą zastąpiło.

Jednak ta splendor jest pusty, o czym mówi trzecia strofa. W halach miasta "the pipe and sistrum rang, / While wine and riot brought their scarlet stains;" (Grały piszczałki i sistra, / Podczas gdy wino i hulanki przyniosły swe szkarłatne plamy;). Jest to świat skupiony na zmysłowych przyjemnościach, gdzie hałas i rozpasanie dominują. Co kluczowe, mieszkańcy miasta celowo odcinają się od przeszłości i natury: "Never a voice of elder marvels sang, / Nor any eye call'd up the hills and plains." (Nigdy głos dawnych cudów nie zaśpiewał, / Ani żadne oko nie przywołało wzgórz i równin.). To świadome pomijanie "wiecznych rzeczy" ukrytych w lesie, symbolizujące ignorancję i zapomnienie o głębszych, kosmicznych prawdach.

Punkt zwrotny następuje w czwartej strofie, typowej dla Lovecrafta, gdzie pozornie nieznaczący incydent uwalnia siły spoza ludzkiego pojmowania. "Thus down the years, till on one purple night / A drunken minstrel in his careless verse / Spoke the vile words that should not see the light, / And stirr'd the shadows of an ancient curse." (Tak przez lata, aż pewnej purpurowej nocy / Pijany minstrel w swym beztroskim wierszu / Wypowiedział plugawe słowa, które nie powinny ujrzeć światła, / I poruszył cienie starożytnej klątwy.). To zuchwałe, nieostrożne słowo, wypowiedziane przez pijanego artystę, staje się katalizatorem. Klątwa, która tkwiła uśpiona, ale nie zapomniana, zostaje obudzona. Jest to klasyczny motyw Lovecrafta – ludzka ignorancja i lekkomyślność prowadzące do konfrontacji z "dziwnymi" siłami, które są starsze i potężniejsze niż cała ludzka cywilizacja. Poem Lovecrafta, "The Wood," bywa często zaliczany do jego "dziwnej poezji" i nierzadko ma powiązania tematyczne z jego Mitem Cthulhu, gdzie starożytne siły czy "wieczne rzeczy" czają się poza zasięgiem ludzkiego poznania.

Ostatnia strofa przedstawia przerażające i nieodwołalne konsekwencje. "Forests may fall, but not the dusk they shield;" (Lasy mogą upaść, ale nie zmierzch, który chronią;). To centralne przesłanie utworu – prawdziwa esencja natury, jej mroczna, pierwotna energia, nie może zostać zniszczona. Ona jedynie się chowa, czekając na odpowiedni moment, by powrócić. Miasto, symbol ludzkiego triumfu, zostaje całkowicie wymazane: "So on the spot where that proud city stood, / The shuddering dawn no single stone reveal'd, / But fled the blackness of a primal wood." (Więc w miejscu, gdzie stało to dumne miasto, / Drżący świt nie objawił ani jednego kamienia, / Lecz uciekł w czerń pierwotnego lasu.). Miasto znika bez śladu, a jego miejsce zajmuje "pierwotny las", w swojej pradawnej, mrocznej formie. Jest to akt zemsty natury, która odzyskuje, co jej zabrano. Zniknięcie "ani jednego kamienia" podkreśla całkowite unicestwienie ludzkiej pychy i triumf pierwotnych, nieśmiertelnych sił.

Interpretując ten tekst jako piosenkę "Uraha.", można przypuszczać, że artysta ten wybrał wiersz Lovecrafta ze względu na jego mroczny, apokaliptyczny ton i bogatą symbolikę. Muzyka mogłaby wzmocnić poczucie nieuchronności zagłady, kosmicznego lęku i podniosłości zemsty natury. Utwór stanowi potężną przypowieść o pychy ludzkiej i nietrwałości cywilizacji w obliczu pradawnych mocy, przypominając, że istnieją siły starsze i potężniejsze niż wszystko, co człowiek może stworzyć. Wybór tak sugestywnego i głębokiego tekstu podkreśla artystyczną wrażliwość na tematykę z pogranicza grozy, filozofii i ekologii.