Piosenka „Chmury” autorstwa Tymka, z gościnnym udziałem Skipa i produkcją ADZ-a, to utwór z albumu Sono, który ukazał się 21 września 2018 roku. Tekst, głęboko osadzony w refleksjach nad młodością, ucieczką od rzeczywistości i poszukiwaniem sensu, tworzy intymny portret dwóch artystów, zmagających się z własnymi demonami i społecznymi oczekiwaniami.

Utwór rozpoczyna się zwrotką Skipa, która natychmiast wprowadza słuchacza w świat wewnętrznego konfliktu i ukrytych myśli. Fragment „Wyciągam łapy, prawie sięgam chmur, ale nie mogę nic poradzić, wtedy wjeżdża ból.” doskonale oddaje poczucie dążenia do czegoś nieuchwytnego, jednocześnie konfrontując się z nieuniknionym cierpieniem. Skip mówi o sekretach, których „nie znał Bóg”, sugerując niezwykle osobiste i głęboko zakorzenione doświadczenia, które kształtują jego tożsamość. Metafora „za zamkniętymi powiekami, zawsze jest nas dwóch” może odnosić się do rozdwojenia jaźni, walki wewnętrznego głosu z zewnętrznymi oczekiwaniami, lub też do obecności drugiej osoby, bliskiego kompana, który towarzyszy mu w trudnych chwilach. Jednocześnie pojawia się refleksja nad upływem czasu i dojrzewaniem, gdy Skip wspomina o „dwóch dekadach już wyrytych na czole”. Ten wers podkreśla ciężar doświadczeń i poczucie starzenia się, pomimo wciąż obecnej wewnętrznej niedojrzałości.

W zwrotce Skipa wyraźnie zarysowuje się także motyw ucieczki i samodestrukcji poprzez używki. Słowa „Truję się szlugiem i czuję to, gdy puszczam chmurę ku górze, Rachubę straciłem przy drugiej, a znowu kupuje ta ramę na... chwilę wypalenia” to nie tylko dosłowne odniesienie do palenia, ale symboliczne poszukiwanie chwilowego ukojenia, które prowadzi do uzależnienia i wewnętrznych „poparzeń”. Mimo tej autodestrukcji, Skip podkreśla silne więzi rodzinne, mówiąc: „Sama rozumiesz, że za nimi stanę, ze dwie dekady, które przeleciały luzem”. Pokazuje to, że mimo trudności i zagubienia, istnieje dla niego ważny fundament w postaci bliskich, dla których jest gotów się poświęcić.

Refren, śpiewany przez Tymka, stanowi klamrę spinającą obie zwrotki, wprowadzając jednocześnie element ulotności i melancholii. Obraz „Pada letni deszcz, słońce znów rozprasza chmury” to symboliczny cykl nadziei i rozczarowań, gdzie po burzy zawsze pojawia się słońce, ale „chmury” powracają. Tymek czuje się „jak Tuwim”, co może nawiązywać do poetyckiego zacięcia i zdolności do obserwacji świata z nutą nostalgii i refleksji. Powtarzające się „Odpalam blanta - zgasł, ziomal znów wypuszcza chmury” oraz pytanie „Gdzie się podziewa czas? Rozciągają się minuty” wskazują na percepcję czasu, która ulega zniekształceniu w stanie odurzenia lub głębokiej zadumy, gdzie chwile się wydłużają, a rzeczywistość staje się płynna.

Druga zwrotka, wykonana przez Tymka, kontynuuje motywy zamyślenia i osamotnienia, choć z nieco inną perspektywą. Jego postać jest obserwatorem otaczającego go świata. Wersy „Spada pierwsza kropla, ubieram kaptur, idę, mijam w parku tych szyderczych dziadków, Siedzą na tej ławce i pierdolą kraj, żebym sam kiedyś tu nie siedział” to krytyka społeczeństwa i jednocześnie lęk przed przyszłością, przed staniem się tym, co negatywne i zgorzkniałe. Tymek wpatruje się w kałużę „jak w swoją duszę”, co jest silnym obrazem autoanalizy i introspekcji.

Artysta porusza także temat samotności i niezrozumienia w relacjach. Rozmowa o „czarnej chmurze” w jego głowie, pełnej anegdot i pomysłów, kontrastuje z niezainteresowaniem partnerki, która „myśli o butach” i nie wie, kim był Tupac. To symboliczna przepaść komunikacyjna i frustracja z powodu braku głębszego połączenia. Mimo poczucia zagubienia („bardzo już zbłądziłem”), Tymek wyraża artystyczną ambicję i wiarę w swoją muzykę: „pokażę światu tą muzykę, Latam w chmurach jak ptak, wywołam hajsu deszcz z liter.” Ten obraz łączy motyw ucieczki w przestworza z wizją sukcesu, gdzie słowa i twórczość stają się źródłem spełnienia.

Zakończenie zwrotki Tymka to potwierdzenie autentyczności i walki z zewnętrznymi naciskami. Używanie telefonu do „cykania milion fotek, żeby mnie widzieli” to z jednej strony krytyka powierzchowności i potrzeby akceptacji, a z drugiej świadome odcięcie się od niej, gdy mówi: „Nie robię niczego na pokaz, nie widzę potrzeby, Aby się bić z własnym odbiciem, dla wielu to nic, ale to zjeby”. To deklaracja, że wartości, którymi się kieruje, są jego własne i nie zamierza walczyć z fałszywymi odbiciami, odrzucając powierzchowne osądy. Demony przeszłości, wołające „z podziemi”, zostają zamknięte, co sugeruje próbę rozprawienia się z traumami i kontynuowanie swojej drogi.

„Chmury” to zatem wielowymiarowa opowieść o dorastaniu, zmaganiu się z bólem, ucieczkach w używki i marzenia, a także o artystycznej wrażliwości, która pozwala przetwarzać trudne doświadczenia w twórczość. Wspólny refren Tymka i Skipa podkreśla uniwersalność tych odczuć, tworząc spójny obraz młodych ludzi, którzy mimo życiowych turbulencji, szukają swojego miejsca pod niebem, rozpraszając i gromadząc „chmury” własnych myśli i emocji.