Interpretacja Strength of strings - This Mortal Coil

Piosenka „Strength of Strings” z repertuaru This Mortal Coil, choć sama w sobie stanowi reinterpretację utworu Gene'a Clarka, jest przykładem niezwykłej wrażliwości, która definiowała twórczość projektu Ivo Wattsa-Russella. Ten utwór, pochodzący z wydanego we wrześniu 1986 roku albumu Filigree & Shadow, to jeden z wielu przykładów, jak This Mortal Coil mistrzowsko przetwarzało oryginalne kompozycje, nadając im własną, eteryczną i często melancholijną estetykę. Pierwotnie napisana przez Gene'a Clarka, członka legendarnego The Byrds, „Strength of Strings” pojawiła się na jego niedocenianym albumie No Other z 1974 roku.

Wersja This Mortal Coil, z dominującym wokalem Dominica Appletona oraz Deirdre i Louise Rutkowski w chórkach, rozwija się z pozornie wyrwanego z kontekstu, intymnego zawołania: „Billy, Billy, we just had a baby”. To zdanie, będące nagłym wejściem w prywatną sferę, wprowadza temat narodzin, początku i głębokiej ludzkiej wrażliwości, stając się symbolicznym otwarciem na nowy rozdział, zarówno w życiu, jak i w percepcji świata. Można je interpretować jako metaforę otwarcia się na nowe doświadczenia, które, podobnie jak narodziny dziecka, zmieniają wszystko i nadają nowy sens.

Centralnym punktem utworu jest metafora muzyki, a w szczególności pianina, które „sings / Brings me words that are not the strength of strings”. Te słowa sugerują, że prawdziwa ekspresja, głębokie emocje i przekaz artystyczny wykraczają poza dosłowne, fizyczne ograniczenia. Struny, choć niezbędne do wydobycia dźwięku, nie oddają pełnej mocy i subtelności przekazywanego znaczenia. To, co pianino śpiewa, to coś niematerialnego, duchowego, znacznie potężniejszego niż ich fizyczna wytrzymałość. Jest to hołd dla sztuki, która potrafi dotrzeć do najgłębszych zakamarków duszy, poruszając struny wewnątrz człowieka, a nie te instrumentu.

Obrazy takie jak „Fiery rain and Ruby's cooling sun” malują pejzaż pełen kontrastów – ognia i chłodu, zniszczenia i ukojenia. Te przeciwstawne elementy mogą symbolizować dychotomię ludzkich doświadczeń, gdzie piękno i ból często idą w parze. W obliczu tych intensywnych wrażeń podmiot liryczny dochodzi do wniosku: „Now I see that my world has only begun”. To stwierdzenie nie mówi o fizycznym początku, ale o przebudzeniu, o nowej perspektywie, która pozwala dostrzec nieskończony potencjał życia i jego nieodkryte dotąd wymiary. Nowe doświadczenia, tak jak narodziny, redefiniują świat i dają poczucie, że wszystko, co istotne, dopiero się zaczyna.

Powtarzający się wers „Brings me words that are not the strength of strings” działa jak mantra, wzmacniając ideę transcendentnej mocy muzyki i emocji. Dodatkowe, dłuższe wersy tekstu This Mortal Coil pogłębiają tę refleksję: „When I'm feeling high, or I'm feeling low, or there is no change / Somehow days keep melting into the night / And there's always high on the cosmic range / I am always high, I am always low, there is always change”. Te słowa doskonale oddają cykliczność ludzkich nastrojów i nieuchronność zmian. Życie to ciągła fluktuacja między stanami euforii, melancholii i stagnacji, które nieustannie przeplatają się ze sobą, tworząc „kosmiczny zakres” doświadczeń. Jest to akceptacja zmienności jako integralnej części istnienia.

Wersy takie jak „Hear the strings are bending in harmony / Not so far from breaking on the cosmic range” wprowadzają nutę delikatności i kruchości. Harmonia, choć piękna, jest jednocześnie podatna na zerwanie. To odzwierciedla zarówno delikatność emocjonalnych więzi, jak i ulotność momentów szczęścia. Sugeruje, że choć sztuka i życie mogą tworzyć piękno, to zawsze istnieje ryzyko, że „struny” – te symboliczne więzi, struktury czy nawet same instrumenty – ugną się lub pękną. Ta niepewność dodaje głębi i realizmu do pierwotnego poczucia nowego początku, przypominając o stałej obecności przemijania i potencjalnego rozpadu.

Ivo Watts-Russell, założyciel 4AD i siła napędowa This Mortal Coil, w wywiadzie z Radiobombast w maju 2014 roku, opisał projekt jako „unikalną kolaborację muzyków nagrywających w różnych konfiguracjach”. Sam Watts-Russell nie uważał się za muzyka czy autora tekstów, lecz za kuratora, którego wizją było wprowadzanie słuchaczy w świat niedocenianych artystów, takich jak Gene Clark czy Tim Buckley, poprzez nowe, często bardziej nastrojowe aranżacje. Interpretacja „Strength of Strings” przez This Mortal Coil jest więc przykładem tego podejścia – to nie tylko odtworzenie piosenki, ale jej reimagining, które zachowuje emocjonalne jądro oryginału, otulając je w bogate, euforyczne i czasem mroczne dźwięki, charakterystyczne dla estetyki 4AD. To, co artysta chciał przekazać, to nie tylko treść słów, ale przede wszystkim ich odczucie – wszechogarniające, eteryczne, niemal transcendentalne doświadczenie, które odwołuje się do głębokich, uniwersalnych emocji związanych z życiem, jego kruchością i niezgłębioną mocą muzyki.