Piosenka "I Hate Everybody (But You)" z repertuaru Slash's Snakepit, zamieszczona na albumie Ain't Life Grand wydanym 10 października 2000 roku, stanowi fascynujące studium cynizmu, rozczarowania i skomplikowanych relacji międzyludzkich. Tekst, napisany przez Slasha i wokalistę Roda Jacksona, odzwierciedla okres intensywnych zmian w życiu Slasha po odejściu z Guns N' Roses, naznaczony poszukiwaniem nowej artystycznej drogi i zmaganiami osobistymi. W wywiadzie dla Slash Paradise (Slash's Official Fan Site), sam Slash określił ten utwór jako "najbliższy pieśni miłosnej, jaki kiedykolwiek napisałem", choć z pewnością jest to "pieśń miłosna" o bardzo mrocznym, przewrotnym zabarwieniu.

Utwór rozpoczyna się od gorzkiego rozrachunku z przeszłością, gdzie obietnice okazały się puste: "They filled me full of promises / Till it burned the roof of my mouth / I thought these jokers were my friends / Until they sold me out". Ten początek buduje poczucie głębokiej zdrady i rozczarowania, prawdopodobnie odnosząc się do doświadczeń w przemyśle muzycznym lub w kręgu toksycznych znajomości. Wiele wywiadów ze Slashem z tamtego okresu wskazuje na jego ogólne zniechęcenie do pewnych aspektów sławy i autentyczności relacji. Linia "Speed freaks at my door" może być dosłownym odzwierciedleniem chaosu i uzależnień, które często towarzyszą życiu rockmana, lub metaforą ludzi domagających się czegoś bez umiaru. Sformułowanie "Everybody's barkin' up / the same ol' tree" dodatkowo podkreśla powszechność oportunizmu i brak oryginalności w dążeniu do sukcesu czy korzyści.

Centralnym punktem utworu jest refren, który wyraża skrajną mizantropię, lecz z jednym, paradoksalnym wyjątkiem: "I hate everybody but you / And it won't get better soon". To deklaracja głębokiego zmęczenia światem i ludźmi, połączona z pesymistycznym przekonaniem, że nic się nie poprawi. Jednak zaraz potem następuje cyniczne wyznanie kierowane do jedynej "wyjątkowej" osoby: "You rub me all the right ways baby / You'll probably screw me too". Ten fragment ukazuje złożoność emocji – jest tu zarówno pociąg, być może fizyczna bliskość, jak i natychmiastowe założenie o nadchodzącej zdradzie. To mechanizm obronny, w którym oczekiwanie najgorszego ma chronić przed prawdziwym bólem, świadectwo głębokiego braku zaufania, ukształtowanego przez wcześniejsze zawody.

Druga zwrotka maluje obraz tej "wyjątkowej" osoby, która bynajmniej nie jest idealizowanym obiektem uczuć. Narrator opisuje ją jako zmagającą się z trudnościami, dokonującą wątpliwych wyborów: "When you were told you're too old / To strip to pay the bills / You moved in with your loser friends / So you could take designer pills". To portret kogoś balansującego na krawędzi, być może uwikłanego w autodestrukcyjne zachowania. Brutalna szczerość wybrzmiewa w linijkach: "Cause you beat / My sister's looks and all / But the sex is just the same". Te słowa obdzierają intymność z romantyzmu, sprowadzając ją do niemal klinicznej obserwacji, co potęguje ogólny ton cynizmu i emocjonalnego dystansu.

Mostek piosenki, z powracającym apelem "Give it up, you still want more / I'll fight you to the end, you still want more", zdaje się opisywać nieustanną walkę z nienasyconymi pragnieniami, zarówno samej "ciebie", jak i otaczającego świata. Wyróżnia się tu linia "I put my heavy faith / Into a karma sucker's safe", która sugeruje głębokie zwątpienie w sprawiedliwość i równowagę, gdzie nawet wiara w karmę jest postrzegana jako naiwna, podatna na wykorzystanie przez tych, którzy żerują na innych. To wzmacnia ogólny motyw rozczarowania i zdrady.

Ostatnie powtórzenia refrenu intensyfikują poczucie paranoi i rezygnacji: "Seems no matter what I do / I can't help feelin' paranoid / Of what's in it for you". Nieustanne doszukiwanie się drugiego dna i ukrytych motywów świadczy o głębokich ranach emocjonalnych. Piosenka kulminuje w wyjątkowo ponurej deklaracji: "But I got no one else to turn to / If I end up getting screwed / I might as well get screwed by you". Nie jest to bynajmniej wyraz miłości czy zaufania, lecz zimna akceptacja nieuniknionego. To ostateczny akt cynicznej kapitulacji – wybór znanego zła, nawet jeśli wiąże się ono z przewidywalnym bólem, wynikający z braku alternatyw i ponurej przewidywalności. Ta brutalna szczerość, typowa dla twórczości Slasha, stawia emocje, nawet te trudne i niewygodne, ponad sentymentalizmem, doskonale wpisując się w surową estetykę hard rocka, za którą opowiada się Slash.