Interpretacja piosenki „Come Join the Murder” autorstwa The White Buffalo & The Forest Rangers to podróż w głąb duszy udręczonego bohatera, naznaczona pokusą, zdradą i ostatecznym żalem. Utwór, napisany przez twórcę serialu Sons of Anarchy, Kurta Suttera, wraz z Bobem Thiele Jr. i Jakiem Smithem (The White Buffalo), pełnił funkcję pożegnalnej ballady dla głównego bohatera serialu, Jaxa Tellera, w jego finałowym odcinku „Papa's Goods”. Został wydany w 2014 roku i szybko stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów związanych z serialem.

Sam tytuł – „Come Join the Murder” – nosi w sobie intrygującą dwoistość. Angielskie słowo „murder” oznacza zarówno zabójstwo, jak i stado kruków. Ta gra słów natychmiast wprowadza słuchacza w mroczny i dwuznaczny klimat, zapraszając do refleksji nad kuszącą siłą tragicznego przeznaczenia i nieuchronnością śmierci. Kruk lub czarnoksiężnik w tekście symbolizuje zarówno pokusę, jak i los, obiecując protagoniście fałszywą wolność i władzę.

Początek piosenki przedstawia nam narratora, który obserwuje czarnego ptaka na swoim oknie. Ptak ten, o „oczach złota”, wydaje się widzieć wszystkie grzechy bohatera i czytać jego duszę, niczym wszechwiedząca, lecz mroczna siła. Wkrótce ptak przemawia do narratora, a jego głos przywołuje skojarzenia z takimi postaciami historycznymi jak Martin Luther i Perykles. Te odniesienia są kluczowe. Martin Luter był reformatorem, który odważył się sprzeciwić potężnemu Kościołowi katolickiemu, dążąc do wyzwolenia umysłu spod dominacji ówczesnej interpretacji religii. Perykles natomiast był liderem ateńskiej demokracji, znany z rozszerzania reform demokratycznych, co można interpretować jako próbę wyzwolenia ludzi z „kajdan i ograniczeń pewnego rodzaju rządu”. Obie postacie symbolizują dążenie do wolności i przywództwa, ale w kontekście piosenki ich imiona mają dwuznaczny wydźwięk – mogą też symbolizować zwodniczych proroków, których obietnice wolności od „ludzkiej pułapki” okazują się kłamstwem.

Kruk kusi bohatera refrenem: „Come join the murder / Come fly with black / We'll give you freedom / From the human track / Come join the murder / Soar on my wings / You'll touch the hand of God / And He'll make you king”. Jest to obietnica ucieczki od ziemskich ograniczeń, transcendentnej władzy i boskiego namaszczenia, która ma wyzwolić z „ludzkiej pułapki” – czyli pragnienia komfortu i ochrony tego komfortu ponad wszystko. Jest to jednak wolność zdobywana na ciemnych ścieżkach, mająca wysoką cenę – utratę łaski i niewinności.

Narrator ulega tej pokusie, opisując swoją podróż jako wzniesienie się „do nieba na raven's glide” na „kocu utkanym z cieni”. Jednakże szybko następuje bolesny upadek, porównany do losu Judasza, który spadł z łaski. Skrzydła bohatera, niczym skrzydła Ikara, zmieniają się w wosk, co symbolizuje tragiczną klęskę po zbyt wysokim wzlocie i zapowiedź nieuchronnej ruiny. Czuje się zdradzony i utracony, wspominając moment, gdy ptak „skłamał mi, jak Martin Luter, jak Perykles”. Sugeruje to, że obietnice wolności i królewskiej władzy były fałszywe, a dążenie do nich doprowadziło go do upadku.

W dalszych zwrotkach bohater wędruje wśród „dzieci swoich ojców”, z „połamanymi skrzydłami” i „kosztem zdrady”. Czuje się zbyt daleko i zbyt zagubiony, aby ich dotknąć, a w jego głowie wciąż rozbrzmiewają słowa kuszącego kruka. Ten wewnętrzny konflikt i odizolowanie od innych ludzi podkreślają jego głębokie zatracenie. Ostateczne przekleństwo rzucone na „ogień kruka”: „You made me hate, you made me burn / He laughed aloud as he flew from Eden / You always knew, you never learn” – to wyraz gorzkiego żalu i świadomości własnej naiwności. Kruk, niczym wąż w Edenie, zwiódł go, obiecując raj, który okazał się piekłem. Ostatecznie ptak milknie, „nie śpiewa już do mnie, jak Martin Luter, czy Perykles”, co oznacza koniec złudzeń i samotne zmierzenie się z konsekwencjami swoich wyborów.

Ciekawostka: Bob Thiele Jr., odpowiedzialny za instrumentację, ujawnił w wywiadzie dla Rolling Stone, że jego wyzwaniem było uniknięcie nadmiernej melancholii, wiedząc o tragicznym końcu Jaxa. Zamiast tego zdecydował się na refren w tonacji durowej, co miało podkreślać triumfalne poddanie się, które Jax przyjmuje w swoich ostatnich chwilach, świadomie wybierając swoje przeznaczenie. Ta dwoistość muzyczna doskonale oddaje złożoność tekstu, gdzie tragizm splata się z aktem ostatecznego wyboru. Jake Smith (The White Buffalo) powiedział, że utwór jest „sprzeczny, niepokojący i piękny, podobnie jak sam serial”, co świetnie podsumowuje jego wielowymiarowość. Piosenka stała się symbolem dążenia do wolności, która prowadzi do autodestrukcji, oraz ostatecznego rozrachunku z własnym losem, stając się jednym z najbardziej pamiętnych muzycznych momentów w historii telewizji.