Interpretacja Pet Sematary - The Ramones

Piosenka „Pet Sematary” zespołu The Ramones to klasyczny przykład ich prostego, bezpośredniego, ale zarazem niezwykle chwytliwego stylu, tym razem zanurzonego głęboko w horrorze. Utwór, napisany przez Dee Dee Ramone’a, powstał na potrzeby adaptacji filmowej słynnej powieści Stephena Kinga z 1989 roku o tym samym tytule. Co ciekawe, proces twórczy był błyskawiczny: Stephen King, będący wielkim fanem The Ramones, zaprosił zespół do swojego domu w Bangor w stanie Maine. Tam wręczył Dee Dee egzemplarz swojej książki, a basista udał się do piwnicy (lub, według innych relacji, na strych) i w mniej niż godzinę, a nawet w zaledwie 40 minut, powrócił z gotowymi tekstami. Chociaż szczegóły tego spotkania różnią się w zależności od wspomnień (sam King twierdził, że nie jedli w jego domu, a w restauracji, i nie pamiętał rozmowy o piosence w tych okolicznościach), to istota szybkiej inspiracji Dee Dee pozostaje niezaprzeczalna.

Tekst piosenki jest wiernym, choć skondensowanym, odzwierciedleniem mrocznej fabuły powieści Kinga. Otwiera się makabrycznym obrazem: „Under the arc of a weather stain boards / Ancient goblins, and warlords, / Come out the ground, not making a sound, / The smell of death is all around” („Pod łukiem zniszczonych desek / Starożytne gobliny i watażkowie / Wychodzą z ziemi, nie wydając dźwięku, / Zapach śmierci jest wszędzie”). Ten wstęp natychmiast wprowadza w atmosferę grozy, gdzie stare, nieokreślone zło czai się tuż pod powierzchnią, gotowe wyłonić się w chłodzie nocy. Przez cały utwór narrator zdaje się być świadkiem nadprzyrodzonych zjawisk, ale jednocześnie wyraża niezgodę na nieunikniony los, który wiąże się z nawiedzonym cmentarzem.

Kluczowe przesłanie piosenki zawarte jest w refrenie: „I don't want to be buried in a Pet Sematary / I don't want to live my life again” („Nie chcę być pochowany na zwierzęcym cmentarzu / Nie chcę przeżywać swojego życia na nowo”). To nie jest zwykły lęk przed śmiercią, lecz przed przeklętym powrotem do życia – esencją horroru Kinga, gdzie zmarli powracają z cmentarza zwierząt, ale są potwornie zmienieni, pozbawieni duszy i pełni złej woli. Owo „nie chcę przeżywać życia na nowo” nabiera tu głębokiego, tragicznego sensu – życie po powrocie z tego miejsca jest gorsze niż ostateczna śmierć. Marky Ramone sugerował, że te słowa mogły odzwierciedlać również osobiste zmagania Dee Dee i jego poczucie zmęczenia własnym życiem.

W drugiej zwrotce pojawia się postać „Victora” – „Follow Victor to the sacred place / This ain't a dream, I can't escape” („Idź za Victorem do świętego miejsca / To nie sen, nie mogę uciec”). Jest to bezpośrednie nawiązanie do Victora Pascowa, studenckiego bohatera powieści Kinga, który ginie w wypadku samochodowym i, jako rodzaj upiornego przewodnika, próbuje ostrzec Louisa Creeda przed niebezpieczeństwami cmentarza. Opis „Molars and fangs, the clicking of bones, / Spirits moaning among the tombstones” („Trzonowce i kły, szczękanie kości, / Duchy jęczące wśród nagrobków”) maluje żywy obraz groteskowej, makabrycznej scenerii, pełnej zgrozy i beznadziei.

Piosenka buduje napięcie, aż do punktu kulminacyjnego w trzeciej zwrotce, gdzie „The moon is full, the air is still, / All of the sudden I feel a chill, / Victor is grinning, flesh rotting away, / Skeletons dance, I curse this day” („Księżyc jest w pełni, powietrze nieruchome, / Nagle czuję dreszcz, / Victor szczerzy się, ciało gnije, / Szkielety tańczą, przeklinam ten dzień”). Obraz uśmiechającego się Victora, choć w powieści jest on raczej przestrogą, tu nabiera bardziej złowieszczego, niepokojącego charakteru, podkreślając horror gnicia i tańczących szkieletów, które wywołują poczucie beznadziejności i przekleństwa. Desperackie zawołanie „Listen close and you can hear me shout” („Słuchaj uważnie, a usłyszysz mój krzyk”) na koniec sugeruje ostateczne uświadomienie sobie straszliwego losu, przed którym nie ma ucieczki.

Mimo mrocznego tematu, „Pet Sematary” stało się jednym z największych komercyjnych hitów The Ramones, osiągając 4. miejsce na liście Modern Rock Tracks. Jest to dowód na to, jak skutecznie zespół połączył swój prosty, punkowy styl z opowiadaniem historii grozy. Daniel Rey pomógł w aranżacji utworu, a Jean Beauvoir nadał mu bardziej komercyjny charakter, co przyczyniło się do jego radiowego sukcesu. Co ciekawe, Johnny Ramone, znany ze swojego minimalistycznego stylu, miał trudności z zagraniem arpeggio w intro, co wskazuje na nieco bardziej złożoną strukturę niż w ich typowych utworach. Teledysk do piosenki, nakręcony na prawdziwym cmentarzu Sleepy Hollow w Nowym Jorku, z udziałem Debbie Harry i Chrisa Steina z Blondie, był ostatnim, w którym pojawił się Dee Dee Ramone jako członek zespołu, zanim odszedł, aby spróbować kariery hip-hopowej. Pomimo nominacji do nagrody Razzie dla Najgorszej Oryginalnej Piosenki, utwór pozostał cenionym elementem w kanonie punk rocka i horroru.