Interpretacja Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be) - The Pixies

Tekst piosenki "Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)", spopularyzowany przez Doris Day w filmie Alfreda Hitchcocka z 1956 roku "Człowiek, który wiedział za dużo", jest hymnem fatalizmu i pogodnej akceptacji niepewnej przyszłości. Oryginalna wersja, często śpiewana przez rodziców dzieciom, sugeruje, że nie należy martwić się o to, co przyniesie los, ponieważ "przyszłość nie jest nasza, by ją zobaczyć". Jednak gdy The Pixies, znani z mrocznego, surrealistycznego i dynamicznego stylu, biorą na warsztat ten klasyk, jego interpretacja nabiera znacznie innego, bardziej złowieszczego charakteru.

Oryginalnie fraza "Que Sera, Sera" (będąca błędnym tłumaczeniem angielskiego "What will be, will be" na język hiszpański lub włoski) funkcjonowała już w XVI wieku jako motto heraldyczne, odzwierciedlając fatalistyczny światopogląd. W wykonaniu Doris Day, piosenka odegrała kluczową rolę w fabule filmu Hitchcocka, służąc jako sygnał dla porwanego syna, a jej wydźwięk był głównie pogodny i pełen nadziei, z "wesołym fatalizmem". Ludzie używają "Que Sera, Sera" do wyrażania akceptacji rzeczy, których nie mogą kontrolować, co oznacza, że nie powinni się martwić o to, co jest poza ich zasięgiem.

Wersja The Pixies, wydana jako singiel double A-side w czerwcu 2024 roku, a także wykorzystana jako piosenka tytułowa w serialu EPIX "From", zmienia ten pogodny nastrój w coś niepokojącego i melancholijnego. Zamiast kojarzyć się z beztroskim spojrzeniem w przyszłość, w wykonaniu Blacka Francisa i reszty zespołu, fraza "Co ma być, to będzie" staje się rezygnacją, a nawet zapowiedzią czegoś złowrogiego. Głos Blacka Francisa, często opisywany jako "głęboki i zawodzący" lub nawet "upiorny", nadaje tekstowi "mroczny zwrot".

Lirycznie, tekst pozostaje niezmieniony, opowiadając historię narratora, który w dzieciństwie pyta ojca o przyszłość, potem jako zakochany dorosły pyta ukochaną, by na końcu samemu odpowiadać swoim dzieciom. Jednak kontrast między beztroskimi pytaniami o bogactwo, urodę i "tęcze dzień po dniu" a ciężkim, wręcz filmowym (w kontekście science fiction czy horroru) brzmieniem The Pixies, tworzy ironiczny dysonans. To już nie jest pocieszająca mantra, ale raczej ponure stwierdzenie nieuchronności losu. W tej interpretacji "Que Sera, Sera" to nie tyle zachęta do optymizmu, co raczej zimne uznanie, że nasze pragnienia i pytania są bez znaczenia wobec z góry ustalonej ścieżki wydarzeń.

Wspomniane w kontekście singla inspiracje zespołu "atakiem zombie w centrum handlowym" i "epickim potworem science-fiction" dodatkowo podkreślają ten mroczny, kinowy wydźwięk. The Pixies przekształcają ten "klasyczny standard z lat 50." w "mroczną baśń ludową, opowiedzianą na nowo przez pryzmat epopei science-fiction o potworach". To już nie jest piosenka o ufności, ale o akceptacji – być może ze strachem, być może z rezygnacją – tego, co nieuniknione, często ponurego i poza naszą kontrolą. Black Francis, śpiewając z "ulgi" "Que será, será", dodaje warstwę gorzkiego fatalizmu. Nawet drobna zmiana płci narratora z dziewczynki na chłopca (zgodnie z tekstem podanym przez użytkownika) w pierwszej zwrotce w wersji The Pixies (podczas gdy oryginalnie Doris Day śpiewała "little girl") podkreśla to przejęcie utworu i nadanie mu własnej perspektywy. To "upiorna, ale rozpoznawalna" wersja, która staje się "niepotrzebną, upiorną zabawą" i "przewróceniem optymistycznej interpretacji Doris Day w obawiające się pytanie". Wersja Pixies sprawia, że piosenka, która pierwotnie miała kojarzyć się z lekkością i ufnością, staje się przygnębiającym, ciężkim manifestem bezsilności wobec przyszłości.