Interpretacja Fade Out Lines - The Avener

"Fade Out Lines" The Avenera to deep house'owa przeróbka utworu "The Fade Out Line" australijskiego zespołu Phoebe Killdeer & The Short Straws z ich albumu "Innerquake" z 2011 roku. Piosenka, napisana przez Phoebe Killdeer, Cédrica Le Rouxa i Craiga Walkera, a wyprodukowana przez The Avenera (Tristana Casarę), została wydana w październiku 2013 roku i szybko stała się hitem list przebojów w 2014 roku, zajmując pierwsze miejsca w Niemczech, Austrii i Hiszpanii, a także trzecie we Francji. Sam The Avener przyznaje, że "Fade Out Lines" było pierwszym utworem, nad którym pracował, próbując połączyć soul, blues z muzyką house i dance, co stanowiło odejście od jego wcześniejszego, czysto elektronicznego podejścia. Chciał wnieść więcej emocji do muzyki elektronicznej, co osiągnął poprzez samplowanie i przerabianie istniejących utworów, z których około 80% znalazło się na jego debiutanckim albumie "The Wanderings of the Avener".

Tekst piosenki jest głęboką alegorią przemijania, strachu i egzystencjalnego spadku, w której wokalistka rozważa utratę nadziei i pogrążanie się w rozpaczy. Pierwsze wersy, "It's everywhere I look / From Las Vegas to right here / Under your dresser / Right by your ear / It's creeping in sweetly / It's definitely here / There's nothing more deadly / Than slow growing fear", natychmiast wprowadzają poczucie wszechobecnego i podstępnie narastającego lęku, który przenika każdy aspekt życia, od najbardziej publicznych po najbardziej intymne przestrzenie. Ten powoli rosnący strach jest ukazany jako coś znacznie bardziej zabójczego niż nagłe, gwałtowne zagrożenie, ponieważ podważa poczucie bezpieczeństwa i radości życia.

Kolejna zwrotka maluje obraz przeszłości, w której życie było "full and fruitful", pełne możliwości i głębokich doświadczeń, gdzie można było "take a real bite" i czerpać przyjemność z "skins delight". Jednak ta żywotność zostaje stopniowo stłumiona przez "shadow it grows", cień, który odbiera głębię i pozostawia po sobie "broken down pieces / To this priceless ballet". Ten motyw cienia symbolizuje narastające problemy, rozczarowania lub wewnętrzne lęki, które stopniowo niszczą piękno i wartość życia, redukując je do bezładnych fragmentów. Metafora "bezcennego baletu" sugeruje, że życie, pomimo swojej kruchości, jest dziełem sztuki, które ulega zniszczeniu.

Refren – "The shallower it grows / The shallower it grows / The fainter we go / Into the fade out line" – jest centralnym przesłaniem utworu i odnosi się do metafory "linii wyciszenia" na odtwarzaczu płyt, która sygnalizuje koniec muzyki. W kontekście życia oznacza to, że w miarę jak doświadczenia stają się coraz płytsze, a głębia emocjonalna zanika, człowiek stopniowo "zanika", zbliżając się do symbolicznej linii wyciszenia, gdzie życie trwa, ale jest jedynie słabym echem tego, czym było kiedyś. To powtarzające się zdanie podkreśla nieuchronność tego procesu, sugerując, że popadamy w coraz większe zobojętnienie i utratę znaczenia.

Wersy takie jak "Did we build all those bridges / To watch them thin down to dust / Or blow them voluntarily / Out of constant trust" wprowadzają refleksję nad relacjami i wysiłkami włożonymi w budowanie więzi. Mosty symbolizują połączenia, zaufanie i wspólnie tworzone struktury, a pytanie, czy rozpłynęły się w pył, czy zostały zniszczone przez własne działania lub utratę zaufania, budzi poczucie żalu i zwątpienia. Obraz tykającego zegara "ticking its last couple of tocks" to dosłowne przypomnienie o upływającym czasie i nieuchronności końca, a brak "party with weathering frocks" sugeruje brak uroczystego pożegnania, podkreślając samotność i nieceremonialność schyłku.

Ostatnia sekcja – "Heading deeper down / We're sliding without noticing / Our own decline / We're hanging onto / Sweet nothings left behind" – pogłębia to poczucie nieuchronnego spadku. Sugeruje, że ludzie często nie dostrzegają własnego upadku, ślizgając się w dół, trzymając się "słodkich niców" – być może iluzji, pustych obietnic lub bezwartościowych wspomnień. Powtórzenie "Deeper down" wzmacnia wrażenie pogłębiającego się osunięcia w nicość.

Tristan Casara (The Avener) w wywiadach podkreślał, że choć chciał tworzyć muzykę elektroniczną, zależało mu na dodaniu emocji poprzez akustyczne elementy, co osiągnął, przerabiając utwory. Wybór "The Fade Out Line" Phoebe Killdeer & The Short Straws był dla niego sposobem na połączenie soulu i bluesa z deep housem, tworząc nawiedzającą i seksowną melodię z eleganckimi, jednoczącymi dźwiękami. Piosenka była również wykorzystywana w mediach, np. w niemieckim filmie "Windstorm 2" (2015) czy reklamie Peugeot 208 w Portugalii (2017). Oryginalna wersja utworu, "The Fade Out Line", pojawiła się także w napisach końcowych drugiego sezonu serialu HBO "Wielkie kłamstewka" (2019). "Fade Out Lines" jest utworem, który zachęca słuchacza do refleksji nad przemijaniem, kruchością istnienia i znaczeniem pielęgnowania głębokich relacji, zanim życie rozmyje się w nieuchwytną "linię wyciszenia".