„NPC” Szpaka to utwór, który z albumu Różowa Pantera, wydanego 21 lub 22 stycznia 2021 roku, uderza w słuchacza brutalną szczerością i realizmem prosto z ulicy. Za warstwę muzyczną tego kawałka odpowiada Azann, a teledysk stworzył Pan Filmowiec. Tytułowe NPC, czyli Non-Player Character (postać niezależna) z gier wideo, w kontekście społecznym odnosi się do osób, które wydają się pozbawione własnej woli, działają schematycznie i powtarzalnie, będąc „bohaterami” cudzej opowieści, a nie własnej. Szpaku wykorzystuje to pojęcie do portretowania jednostek uwięzionych w destrukcyjnych cyklach miejskiego życia.

Już intro brutalnie wprowadza w świat, gdzie „wszyscy za czymś gonimy, chcemy się zrelaksować niskim kosztem”, co prowadzi do narodzin nałogów. Mowa o amfetaminie i pigułkach dostępnych „za małe pieniądze”. To otwarcie stanowi przestrogę, że w pogoni za chwilową ucieczką można bezpowrotnie utracić siebie, „nie być już tą samą osobą”.

Pierwsza zwrotka szczegółowo opisuje postać dilera. To człowiek żyjący w ciągłej paranoi, ukrywający narkotyki w papierze toaletowym, boi się „samarek” i wpadki. Jego relacje z klientami są pozbawione szacunku, nacechowane agresją i dystansem: „nie stój na klatce, kurwa, co Ty z policji lamusie jebany? Przyszedłeś po ćpanie, czy gadać? Ładuj to w gacie i nie ma Cię, stary”. Ta postać nie zna miłości, a jedynymi jego bliskimi są prochy i pies. Fragment „pies, który go liże jak woła już śmierć” jest niezwykle przejmującym obrazem samotności i zbliżającego się końca. Diler prowadzi powierzchowne życie – „Plecy w pryszczach, dom, siłka, czasem solara na dychę” – co podkreśla pustkę i brak głębszych wartości, typową dla postaci NPC.

Refren silnie akcentuje motyw NPC w miejskiej scenerii. „Mój kolega był dilerem, ciągle słuchał ścian” – to symboliczna fraza, oddająca poczucie osaczenia i wszechobecnej kontroli. Postać ta „daje Ci nałóg – dajesz pengę”, co jest prostym, transakcyjnym opisem bezduszności tego świata. Klasyczne BMW E46, często kojarzone z młodymi kierowcami na osiedlach, kontrastuje z marką Bentley, podkreślając brak realnego bogactwa i luksusu, a jedynie odgrywanie roli. Ubiór w „dresach z brandem” staje się tu uniformem, symbolem przynależności do określonej, zamkniętej społeczności, w której jednostki są do siebie podobne, jak właśnie postacie niezależne w grze. Recenzje albumu Różowa Pantera często wskazują na autentyczność Szpaka w portretowaniu tych trudnych realiów ulicznych.

Druga zwrotka pogłębia tragizm bohatera. Mimo gestu wobec matki – „Kochana Mamo – masz tutaj dychę ode mnie jak wjadą” – kobieta wstydzi się za syna, który jednocześnie daje jej pieniądze na „kolejny flakon”, symbolizujący próbę utrzymania pozorów normalności. Diler sam jest uzależniony, „wali sam dyfer”, a jego relacje z kobietami sprowadzają się do czystej transakcji i wyzysku: „zaprasza szmatę z osiedla na seks / Ona wie od czego tu jest, ale posypał więc było ok”. Dodatkowo wpada w nałóg hazardu, zaciągając długi u „chamów z miasta”. Ta spirala prowadzi do nieuchronnego końca. Ostatecznie, nie spłacając długu, zostaje brutalnie zamordowany: „Mieli nastraszyć go w lesie – źle go trafili, dziś palę tą świeczkę dla Ciebie”. To przejmujące zakończenie podkreśla beznadziejność losu NPC, który jest jedynie trybikiem w większej, bezlitosnej machinie. Jedna z recenzji podkreśla, że utwór „NPC” to „ciekawa opowieść o narkotycznej wizji polskich klatek schodowych”, co potwierdza wrażenie autentyczności i mocnego osadzenia w rzeczywistości.

„NPC” to nie tylko piosenka, ale surowy, pozbawiony złudzeń komentarz do życia na marginesie społecznym, przesiąkniętego narkotykami, strachem, przemocą i brakiem perspektyw. Szpaku, którego Paluch określał mianem „TOP 1 rapera w Polsce”, jest ceniony za swoją zdolność do oddania tych realiów w sposób niezwykle plastyczny i wiarygodny. Utwór maluje obraz ludzi, którzy, podobnie jak postacie niezależne w grze, odgrywają z góry przypisane role w scenariuszu pisanym przez ulicę, bez możliwości zmiany zakończenia. Jest to bolesne przypomnienie o konsekwencjach wyborów, które prowadzą do utraty człowieczeństwa i ostatecznie – życia. Nagranie to jest świadectwem autentyczności i zaangażowania Szpaka w portretowanie trudnych aspektów rzeczywistości, z której czerpie inspirację.