Utwór „Hyper Hyper” zespołu Scooter, wydany w maju 1994 roku jako pierwszy singiel z debiutanckiego albumu „...and the Beat Goes On!” (który ukazał się 31 stycznia 1995 roku), to hymn, który zdefiniował brzmienie happy hardcore i stał się nieodłącznym elementem krajobrazu niemieckiej, a później i europejskiej, sceny rave lat 90. Mimo swojej prostoty, a może właśnie dzięki niej, piosenka ta emanuje potężną dawką energii, która wciąż porywa do tańca.

Pierwsze wersy – „Is everybody on the floor? We put some energy into this place! I want to ask you something...are you ready for the sound of Scooter!!? I want to see you sweat! I said...I want to see you sweat!!” – to bezpośrednie wezwanie do publiczności, zaproszenie do wspólnego przeżycia, wręcz rozkaz do uwolnienia energii. To nie jest subtelne zaproszenie, lecz deklaracja intencji: Scooter przybywa, by rozpalić parkiet i wycisnąć z bawiących się ostatnie poty. Okrzyk „Hyper! Hyper!”, powtarzany z charakterystyczną dla H.P. Baxxtera manierą, staje się mantrą, która potęguje stan euforii i wzmacnia transowy charakter utworu. Jest to rdzeń, puls, który ma wprowadzić wszystkich w stan hiperszybkości i niekontrolowanej radości. Z kolei „Excuse me! Where is the bass drum? We need the bass drum!!!” to nie tylko element budujący napięcie, ale też symboliczne żądanie podstawy każdego rave'owego doświadczenia – głębokiego, rezonującego basu, który przenika ciało i stanowi fundament muzycznej podróży. Bez niego, energia nie może eksplodować w pełni.

Jednym z najbardziej wyróżniających się i znaczących fragmentów piosenki jest długa lista DJ-ów, której Scooter „want to sing a big shout to US, and to all ravers in the world!” oraz wymienionym artystom, takim jak Westbam, Marusha, Sven Väth czy Carl Cox. Ta lista to hołd dla całej społeczności DJ-ów i raverów, którzy w pierwszej połowie lat 90. kształtowali scenę muzyki elektronicznej w Niemczech i na świecie. W ten sposób Scooter nie tylko oddał cześć pionierom gatunku, ale również podkreślił poczucie jedności i wspólnoty, które było kluczowe dla rodzącej się wówczas kultury rave. Jak wspomniano na Wikipedii, samo „Hyper Hyper” czerpało inspirację z utworu „Annihilating Rhythm” Ultra-Sonic z 1993 roku, gdzie to wyrażenie również się pojawia, co pokazuje, że takie „przetwarzanie” tematów innych artystów było pewną tradycją w scenie techno, co potwierdził sam H.P. Baxxter w jednym z wywiadów.

Piosenka z prędkością około 160 uderzeń na minutę, często klasyfikowana jako happy hardcore lub hard trance, z pytaniem „I'll have to ask you again...do you like it hardcore!!?” , jasno określa swoje korzenie i intencje. To zaproszenie do zanurzenia się w intensywności, do zaakceptowania surowego, bezkompromisowego brzmienia, które było esencją ówczesnych rave'ów. „We need the hardcore!” to nie tylko preferencja gatunkowa, ale manifest artystyczny i wyraz przynależności do subkultury ceniącej sobie potężne basy, szybkie tempo i nieustającą energię.

Kontekst historyczny jest tu niezwykle ważny. „Hyper Hyper” narodziło się w okresie po upadku Muru Berlińskiego, kiedy to Niemcy, a zwłaszcza Berlin, stały się epicentrum nowej kultury rave i techno. Opuszczone budynki i puste przestrzenie we wschodnim Berlinie, jak dzielnice Mitte czy Prenzlauer Berg, stały się idealnymi miejscami dla spontanicznych, często nielegalnych imprez. Ta nowo odzyskana wolność i atmosfera optymizmu po 1989 roku sprzyjały powstawaniu tymczasowych, hedonistycznych przestrzeni, gdzie jednoczyli się ludzie z różnych środowisk. Muzyka techno, z jej eksperymentalnym charakterem i etosem DIY, stała się sposobem na zniwelowanie podziałów między Wschodem a Zachodem. „Hyper Hyper” idealnie wpisało się w ten klimat, oferując ścieżkę dźwiękową do zbiorowego wyzwolenia i radości.

Co ciekawe, H.P. Baxxter, lider zespołu Scooter, początkowo podchodził do sukcesu „Hyper Hyper” z pewną rezerwą, myśląc, że będzie to jednorazowy przebój. Piosenka powstała w zasadzie z improwizacji na imprezie w Hamburgu, gdzie Baxxter po prostu wykrzykiwał nazwiska ulubionych DJ-ów i słowa „Hyper Hyper”, a zespół zdecydował się nagrać ten „żart” ze względu na natychmiastowy sukces. W wywiadzie dla Telekom Electronic Beats, Baxxter wspomina, że jego twórczość bywa interpretowana jako „absolutny brak głębszego znaczenia za ich lśniącą i błyszczącą powierzchnią”, co go zaskakująco połechtało. Jednocześnie w innym wywiadzie przyznał, że po latach prób bezskutecznego forsowania sukcesu z poprzednią kapelą „Celebrate the Nun”, ze Scooterem po prostu „let it happen” (pozwolili, by się działo). Jednak po ogromnym sukcesie „Hyper Hyper” zespół nabrał sportowej ambicji, aby go powtarzać, dążąc do jak najwyższych pozycji na listach przebojów.

Pomimo początkowych wątpliwości artysty, „Hyper Hyper” okazało się jednym z największych hitów dance 1994 roku, osiągając drugie miejsce na niemieckich listach singli i uzyskując status potrójnej złotej płyty. Stało się wzorem dla późniejszych utworów zespołu, łącząc twardą elektroniczną muzykę taneczną z rapowanymi i wykrzykiwanymi tekstami. Nawet dziś, jak przyznał H.P. Baxxter w wywiadzie z 2010 roku dla ARD (wspomnianym na shefftunes.tk), obudzony o trzeciej nad ranem potrafiłby zaśpiewać cały utwór bezbłędnie, ponieważ to był ich pierwszy hit i nigdy go nie zapomni. Piosenka zakończona lakonicznym „Sit there. Be good. Bye, Bye!!” to jakby zaproszenie do opadnięcia z sił po intensywnym doświadczeniu, słodko-gorzkie pożegnanie po wspólnym, energetycznym szaleństwie. „Hyper Hyper” pozostaje więc nie tylko ikonicznym utworem, ale również trwałym świadectwem ducha wolności i entuzjazmu, który panował na scenie rave w latach 90.