Interpretacja Lost Boy - Ruth B.

Piosenka "Lost Boy" Ruth B. to liryczna podróż z samotności w świat wyobraźni, gdzie można odnaleźć poczucie przynależności i wolności. Utwór otwiera się poruszającym obrazem izolacji: podmiot liryczny czuje się zagubiony, bez miejsca, które mógłby nazwać domem, z Księżycem jako jedynym przyjacielem, który nawet on bywa nieobecny. To uczucie bycia zagubionym i w potrzebie przyjaciela jest uniwersalnym tematem, do którego każdy może się odnieść.

Niespodziewanie pojawia się postać Piotrusia Pana, "shadow flying high" (cień szybujący wysoko), który z "najsłodszym uśmiechem" oferuje obietnicę, że podmiot liryczny "już nigdy nie będzie samotny". Ta scena stanowi symboliczną ucieczkę od ponurej rzeczywistości. Piotruś Pan zaprasza do Nibylandii, miejsca, które staje się azylem dla "zagubionych chłopców", gdzie są wolni i mogą żyć z dala od "wszelkiej rzeczywistości". Artystka sama wielokrotnie podkreślała, że dla niej piosenka jest o przejściu od poczucia samotności do znalezienia czegoś lub kogoś, co sprawia, że czujesz się jak w domu.

Inspiracją do stworzenia tego utworu było oglądanie przez Ruth B. serialu telewizyjnego Once Upon a Time, a konkretnie wątku Piotrusia Pana w trzecim sezonie. Po obejrzeniu serialu, w styczniu 2015 roku, Ruth B. usiadła przy swoim pianinie i napisała pierwsze wersy refrenu: "I am a lost boy from Neverland usually hanging out with Peter Pan". Początkowo nagrała zaledwie sześciosekundowy klip na platformie Vine, który niespodziewanie zyskał ogromną popularność, zdobywając 84 000 polubień w ciągu tygodnia i zachęcając ją do rozwinięcia go w pełnoprawną piosenkę. Jak sama przyznała, całą piosenkę napisała w zaledwie 15 minut, kiedy "tama pękła".

Dla Ruth B. „Nibylandia” to niekoniecznie fizyczne miejsce, lecz metafora przestrzeni, w której czujemy się swobodnie i bezpiecznie, miejsca, które akceptuje nas takimi, jakimi jesteśmy. W jej przypadku tym miejscem stało się jej pianino i pisanie piosenek – tam ucieka od rzeczywistości i odnajduje siebie. Tekst "He sprinkled me in pixie dust and told me to believe, believe in him, and believe in me" to esencja Piotrusia Pana i przesłanie o wierze w siebie, niezależnie od zewnętrznych zapewnień. Wznosząc się ponad "miasto, które nigdy mnie nie kochało", podmiot liryczny uświadamia sobie, że w końcu znalazł "rodzinę". To potężne świadectwo znalezienia akceptacji i przynależności w świecie, który wcześniej wydawał się obojętny lub wrogi.

Piosenka podkreśla również znaczenie "perfect storybook" (idealnej książki z bajkami), wymieniając Piotrusia Pana, Dzwoneczka, Wendy Darling, a nawet Kapitana Haka. Ruth B. wyjaśnia, że nawet trudności i porażki są ważną częścią naszej historii i przyczyniają się do sukcesu, a "z bólu zawsze rodzi się piękno". Śpiewając "Run run lost boy they say to me away from all of reality", artystka nawiązuje do ucieczki od codzienności, do której inspiracją jest jej muzyka i twórczość. Celowe pozostawienie "Lost Boy" (zagubionego chłopca) w tytule, mimo że jest kobietą, ma na celu uczynienie utworu bardziej metaforycznym i uniwersalnym, odchodząc od dosłownej interpretacji bajki. Dzięki swej prostocie, szczerości i nastrojowej melodii fortepianu "Lost Boy" stało się debiutanckim hitem, który zdobył status podwójnej platyny, rezonując z milionami słuchaczy na całym świecie i udowadniając, że nawet z domowego zacisza można dotrzeć do globalnej publiczności.