Piosenka „Dalej Chłopcy” autorstwa polskiej grupy rockowej ROT, aktywnej w latach 1989-1995 w Łodzi, stanowi przejmującą, wielowymiarową interpretację motywu Piotrusia Pana, osadzoną w brutalnej rzeczywistości dorosłości. Utwór, wydany w 2015 roku na EP-ce „Psychole”, został napisany przez Marcina Madejskiego i Marcina Wyczołka, z muzyką Krzysztofa Czaplickiego. Co niezwykle istotne, sam utwór jest zainspirowany serią książek Jakuba Ćwieka pod tytułem „Chłopcy”, co daje klucz do zrozumienia jego mrocznego i dojrzałego wydźwięku. Ćwiek, w swoich powieściach, dekonstruuje baśniowy obraz Nibylandii i przedstawia dorosłych, często cynicznych i zdesperowanych „Zaginionych Chłopców”, którzy próbują uciec przed nieuchronnym losem.

Od pierwszych wersów, okrzyk „Bangarang!”, będący wojennym zawołaniem Rufia z filmowej kontynuacji „Piotrusia Pana” pt. „Hook”, natychmiast wprowadza słuchacza w świat buntu i nieokiełznanej energii. To nie jest jednak radosne wołanie o przygodę, lecz raczej zwiastun przymusowego pędu. Podmiot liryczny wyraża niemożność pozostania w miejscu, czując wewnętrzny przymus parcia naprzód: „Nie mogę tutaj zostać / Do przodu coś mnie pcha”. Wiąże się to z opuszczeniem bliskiej osoby („Więc wybacz mi dziś mała / Że zostaniesz sama”), co podkreśla samotność w drodze i rezygnację z osobistych relacji na rzecz nieokreślonego celu. Deklaracja „Ja jestem tylko "chłopcem" / Już zabawiłem się / Czas skuć komuś mordę / Inaczej jest mi źle !” to kwintesencja Piotrusia Pana w wersji Ćwieka – dojrzewającego chłopca uwięzionego w wiecznym młodzieńczym gniewie, dla którego agresja jest formą rozładowania napięcia i sposobem na walkę z nudą lub egzystencjalnym dyskomfortem. To ucieczka w przemoc jako jedyny znany sposób na poczucie, że się żyje.

W kolejnych strofach metafora „Motor do przodu gna” i „Skrótu nie widać końca” symbolizuje bezmyślny pęd życia, w którym brakuje kontroli i jasnego kierunku. To ciągła jazda bez możliwości zatrzymania, bez postawienia stopy na gruncie rzeczywistości. Podmiot liryczny podkręca tempo, „dodaje gazu”, a „ryk silnika” staje się jedyną potrzebną mu melodią, zagłuszającą świat, który „już dawno znikł”. To zanurzenie się w chwili, w intensywności doświadczenia, być może jako forma obrony przed refleksją lub ucieczka od odpowiedzialności. Jednak nadchodzi moment zderzenia z brutalną prozą życia: „Benzyna w moim baku / Niedługo skończy się”. Ten obraz jasno wskazuje na wyczerpywanie się zasobów, zarówno fizycznych, jak i emocjonalnych. Pojawia się desperacka potrzeba ratunku, odniesienie do fantastycznego świata dzieciństwa: „Potrzebna myśl szczęśliwa / By ze skrótu wyrwać się”. Jest to wyraźne nawiązanie do Piotrusia Pana, który dzięki szczęśliwym myślom potrafił unieść się w powietrze i uciec z opresji. Tutaj marzenie o szczęśliwej myśli to tęsknota za niewinnością i łatwością rozwiązań z dawnych lat.

Niestety, powtarzane trzykrotnie „Bangarang!” i „Dalej Chłopcy!” na początku ostatniej zwrotki nabiera już gorzkiego posmaku, sygnalizując koniec iluzji. Następuje bolesne zderzenie z rzeczywistością dorosłości: „Dość już tej zabawy, / Łez gorzkich czuje smak”. Podmiot liryczny uświadamia sobie, że dotychczasowe życie było jedynie grą, która przyniosła samotność i poczucie porażki. Staje się „dorosłym wielkim wrakiem”, co jest druzgoczącym obrazem utraconej młodości i braku spełnienia. Najbardziej przejmujący jest fragment o odejściu „chłopców”: „Nikogo ze mną nie ma / Chłopcy odeszli stąd”. To symboliczne opuszczenie Nibylandii przez resztę „Zaginionych Chłopców”, którzy być może zdecydowali się dorosnąć lub po prostu zniknęli, pozostawiając protagonistę w osamotnieniu. Pojawia się tęsknota za matczyną figurą, która mogłaby „naprawić” zniszczony świat: „Mama to naprawi”. W tym kontekście „Nibylandia to był dom !” brzmi jak lament nad utraconym rajem dzieciństwa, jedynym miejscem, gdzie istniała prawdziwa wolność i beztroska.

Ostatnie wersy, ponownie podkreślające niemożność zatrzymania się, kończą się dosadnym i brutalnym przekleństwem: „Kurwa mać !”. To krzyk rozpaczy, frustracji i bezsilności wobec nieuchronnego losu, wobec niemożności ucieczki przed dorosłością i jej konsekwencjami. Piosenka „Dalej Chłopcy” to poruszający obraz wewnętrznej walki z procesem dojrzewania, z utratą marzeń i koniecznością zmierzenia się z samotnością w świecie pozbawionym magii dzieciństwa. To hołd dla Piotrusia Pana, który nie chciał dorosnąć, ale jednocześnie bolesne uświadomienie sobie, że ucieczka przed przeznaczeniem jest niemożliwa i prowadzi do jeszcze większego cierpienia. Warto zaznaczyć, że tytuł utworu nawiązuje do słynnej polskiej pieśni patriotycznej „Dalej, chłopcy, dalej żywo” z 1794 roku, co dodaje mu dodatkowej warstwy historycznej echa, choć w zupełnie innym kontekście.