Rogal DDL, w utworze "Ebe Ebe", zabiera słuchacza w bezkompromisową podróż po mrocznych zakamarkach polskiego podziemia hip-hopowego i ulicznej rzeczywistości. Tekst piosenki jest surowy, brutalny i przepełniony wulgaryzmami, co stanowi znak rozpoznawczy stylu artysty, często kojarzonego z ciemną strefą hip-hopu z Warszawy. To nie tylko opis, ale i manifestacja postawy, która nie uznaje półśrodków ani fałszywych fasad.

Utwór rozpoczyna się od zdecydowanego odrzucenia narkotyków, choć jednocześnie wskazuje na ich wszechobecność w środowisku ("Mefedron to szmata, suki nie chce znać.. JEBAĆ"). Rogal DDL natychmiast ustala ton – to świat, w którym przetrwanie wymaga twardości i bezlitosnej oceny otoczenia. Artysta odrzuca słabość i paranoję związaną z używkami ("pierdolić ćpuńskie fobie! TFU"), podkreślając swoją niezłomność i doświadczenie ("Pu pu pu nie ten rocznik skurwysynie"). W tym kontekście, fraza "Ebe Ebe" w refrenie wydaje się być rodzajem nihilistycznego przyzwolenia na chaos, być może echem narkotykowego otępienia, bądź po prostu lekceważącą i beznamiętną odpowiedzią na otaczającą rzeczywistość, gdzie nic już nie jest w stanie zaskoczyć czy wzburzyć.

W całej piosence Rogal DDL z arogancją i pewnością siebie odnosi się do swoich umiejętności rapowych, umieszczając się w awangardzie podziemia ("rap pierwsza liga podziemny mainstream"). Jednocześnie dystansuje się od tych, którzy nie dorównują mu poziomem lub są fałszywi. Odniesienia do gier ("PING PONG", "DING DONG") czy metafor o cukinii to jego sposób na odrzucenie i ośmieszenie rywali, a także podkreślenie substancjalności i oryginalności swojej twórczości. Wrogowie są jedynie "pionkami" w obliczu jego siły, nawet jeśli przeciwko niemu staną "rządowe czołgi".

Tekst jest nasycony obrazami z życia ulicy: dilerka, plotki, przemoc ("mamy beef na noże", "maczety miecze") i nieufność wobec otoczenia ("ściany mają uszy"). Rogal DDL kreśli ponury portret miejskiego krajobrazu, w którym potęga gotówki walczy z pokusami i pułapkami prowadzącymi do zguby ("jebana dilerka, wróżby z białego prochu"). Krytykuje powierzchowność i dekadencję bogatej elity ("exclusive rich bitch kupują futra z nutrii, putry kasyna hotele zabawa, jebnie ci pikawa KURWA FA zawał!"), kontrastując ją z brutalną prawdą życia na ulicy. Nawet wymiar sprawiedliwości jest przedstawiony jako nieudolny i ślepy na prawdziwe problemy ("sąd cię uniewinnia bo sam tego nie ogarnia").

Ciekawostką jest ukryta zwrotka, często pomijana w oficjalnych wersjach, która potęguje ten intensywny obraz życia. Rogal DDL wjeżdża na bit z ekstremalną pewnością siebie, porównując swoje wejście do Rocco Siffrediego, słynnego aktora porno, co dodatkowo podkreśla jego dominującą i prowokacyjną naturę. Opisuje proces twórczy jako odbywający się "późną nocą na dopale", w tle ciągłych syren radiowozów, co maluje obraz nieustannego zagrożenia i życia na krawędzi. Sceny z klubów i bójki ("awantury jak al kaida", "nokaut i zdechł") są graficzne i bezpośrednie, ukazując brak sentymentów i nieodłączną brutalność środowiska, z którego pochodzi. To realistyczne przedstawienie konsekwencji ulicznych konfrontacji, gdzie lekarz na szczękowej chirurgii składa człowieka w całość, jest mocnym przypomnieniem o fizycznym wymiarze tego świata.

W kontekście ogólnej twórczości Rogala DDL, "Ebe Ebe" to esencja jego stylu – bezpośredniość, autentyczność i bezlitosne opisywanie rzeczywistości, często z mocnym akcentem na wulgarność, która dla wielu jest nieodłącznym elementem przekazu. Artysta, funkcjonujący na marginesie mainstreamowego rapu, konsekwentnie buduje swoją markę jako głos ulicy, który nie boi się mówić o ciemnych stronach życia bez cenzury. Fani cenią go właśnie za tę nieugiętą postawę i brak udawania, co czyni "Ebe Ebe" jednym z bardziej rozpoznawalnych i charakterystycznych utworów w jego dorobku. Jest to pozdrowienie z podziemia – zaproszenie do szorstkiego, ale prawdziwego świata, gdzie każde słowo ma wagę i konsekwencje.